«The Haunting of Hill House» (1η σεζόν)
H τηλεόραση είναι, ή μπορεί να είναι, πολλά πράγματα. Έχουμε δει το μέσο να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας τα τελευταία χρόνια αλλά, μυστηριωδώς, το ένα πράγμα που δεν έχουμε δει με συνέπεια να καταφέρνει να πετύχει είναι ο τρόμος. Έχουν υπάρξει διαχρονικά, διάσπαρτα επεισόδια σειρών -από «X-Files» και «Twin Peaks» μέχρι «Penny Dreadful» και «Black Mirror»- που μας σήκωσαν την τρίχα, όμως είναι αληθινά σπάνιο φαινόμενο μια σειρά να πετυχαίνει με συνέπεια ως αγνός τρόμος (Αν και το «The Return» άνετα κατηγοριοποιείται ως κάτι τέτοιο). Υποθέτω αυτό έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με την μη συντήρηση της έντασης που απαιτεί ο τρόμος, σε μια διάρκεια το λιγότερο δέκα ωρών- αναπόφευκτα οι περισσότερες σειρές αρχίζουν να γέρνουν προς το μυστήριο και την πλοκή.
Ο Μάικ Φλάναγκαν («Oculus», «Gerald’s Game») πέτυχε κάτι πολύ ενδιαφέρον μεταφέροντας το ομώνυμο βιβλίο της Σίρλεϊ Τζάκσον στην οθόνη του Netflix. Διασκεύασε το βιβλίο ελεύθερα ως μια Στίβεν Κινγκ επιρροών οικογενειακή τραγωδια. Άπλωσε σε 10 επεισόδια την οικογενειακή σάγκα των Κρέιν (με Κάρλα Γκουτζίνο, Τίμοθι Χάτον, Μάικλ Χούισμαν να ηγούνται ενός αφοσιωμένου, πολύ δυνατού ensemble δύο γενεών), που το 1992 μετακόμισαν προσωρινά σε μια έπαυλη ώσπου η τραγωδία τους σημάδεψε και τώρα, δεκαετίες μετά, επανενώνονται όταν η μοίρα τους χτυπά ξανά. Ο Φλάναγκαν (που σκηνοθέτησε όλα τα επεισόδια και είναι κι ο κύριος σεναριογράφος) χτίζει με υπομονή τα πορτρέτα χαρακτήρων όλων των κεντρικών ηρώων καθώς εξερευνά πώς έχει σημαδέψει τον καθένα τους το συμβάν το ‘92, και πώς το τραύμα τους ακολουθεί επίμονα ως και σήμερα, με διαφορετικές μορφές.
Μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2018: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς και κερδίστε δωρέαν σινεμά για όλο το 2019!
Μέσα από μια περίτεχνης αφήγησης σύνδεση παρόντος και παρελθόντος ο Φλάναγκαν φέρνει όλες τις στιγμές σε ένα ενιαίο ταραγμένο οικογενειακό πορτρέτο, όπου ο θάνατος, οι προσωπικές αγωνίες, οι ενοχές, τα τραύματα, η ψυχική υγεία, διατρέχουν τις δεκαετίες φανερώνοντας δαίμονες κάθε μορφής, φύσεως και χωροχρονικής τοποθέτησης. Ο τρόμος λοιπόν ακολουθεί διαρκώς, βυθίζοντας τον θεατή σε ένα ταξίδι τραγωδίας, μυστηρίου και εξιλέωσης όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και μια απλή αγωνία μπορεί να κρύβει (ή να κρύβεται ως) jump scare- είναι απλά ζήτημα οπτικής.
Όλα αυτά δεν είναι απλώς αφηγηματικά τρικ, παρά υπηρετούν στο ακέραιο την κεντρική ιδέα πίσω από το δράμα. «Our moments fall around us like rain», λέει ένα μέλος της οικογένειας προς το τέλος της σειράς, και οι στυλιστικές και αφηγηματικές επιλογές του Φλάναγκαν (που αποχρωματίζει τα πάντα, αφήνει την κάμερα να καταγράψει όλους τους επιβλητικούς χώρους του δράματος, και δεν επιχειρεί ποτέ να διαχωρίσει αισθητικά τις μεταβάσεις του) λειτουργούν όλες στην υπηρεσία αυτής της ψυχοσυναισθηματικής ενοποίησης. Το τότε και τώρα αναπνέουν τις παγωμένες τους ανάσες το ένα δίπλα στο άλλο, με τον ίδιο τρόπο που όλοι μας έχουν χαραγμένο ανεξίτηλα μέσα μας έναν τόπο κι ένα χρόνο της παιδικής μας ηλικίας που επιστρέφει διαρκώς στις σκέψεις μας όχι απλά σα να συνέβη εδώ και τώρα, αλλά σα να συμβαίνει διαρκώς. Η ανθρώπινη εμπειρία εξάλλου είναι ψηφιδωτό. Συχνά, δε, ένα ψηφιδωτό τρόμου και απόγνωσης.
Το καλύτερο επεισόδιο
«Two Storms» (1x06)
Το πιο τεχνικά εντυπωσιακό επεισόδιο έρχεται σχεδόν στη μέση της ιστορίας, καθώς η οικογένεια έχει συγκεντρωθεί για μια κηδεία στον ίδιο χώρο. Μια καταιγίδα στο παρελθόν και μια καταιγίδα στο σήμερα λειτουργούν ως άγκυρες (ή ως μία και μοναδική άγκυρα) γύρω από τις οποίες ο Φλάναγκαν στήνει τον δικό του τυφώνα. Διαγράφει με την κάμερα 3-4 μεγάλα μονοπλάνα που μεταπηδούν σε χώρο και χρόνο του δράματος, οδηγώντας σε ένα κρεσέντο ανατριχιαστικού τρόμου και συναισθηματικής βουβαμάρας. Από τις ευχάριστες εκείνες φορές που ο τεχνικός εντυπωσιασμός δεν είναι καθόλου κενός.
Μια σκηνή
Στο τέλος του 5ου επεισοδίου, «The Bent-Neck Lady» (ακολουθούν SPOILERS), η ιστορία της Νελ φτάνει σε κορύφωση σε μια αμείλικτη σεκάνς που σοκάρει, θλίβει, τρομάζει και σοκάρει ξανά, καθώς η τραγική ηρωίδα αυτής της σκοτεινής ιστορίας φαντασμάτων πέφτει μέσα από τον ίδιο τον χρόνο και επιστρέφει για να στοιχειώσει τον εαυτό της. Είναι πραγματικά όλη η αποστολή της σειράς συμπυκνωμένη μέσα σε μια ήδη κλασική σεκάνς.
Και κάτι ακόμα
O σεναριογράφος και σκηνοθέτης της σειράς, Μάικ Φλάναγκαν, έχει δηλώσει πως δεν γνωρίζει τις προθέσεις του Netflix αναφορικά με πιθανή 2η σεζόν της σειράς. Όμως παραμένει σαφής σε κάθε περίπτωση, δηλώνοντας απερίφραστα πως η ιστορία της οικογένειας Κρέιν έχει ολοκληρωθεί. (Με έναν ομολογουμένως αταίριαστα άγαρμπο τρόπο, στο διχαστικό φινάλε της σειράς.)
Δεν ξέρουμε λοιπόν τι κρύβει το μέλλον για τον τίτλο, αλλά τουλάχιστον ξέρουμε πού κρύβει τα φαντάσματά της η 1η σεζόν (συγκλονιστική μετάβαση, αντάξια ενός «Two Storms») χάρη σε ένα βιντεάκι ό,τι πρέπει για τους φανς.
Παλιότερα
Το περσινό νούμερο 10: «Mindhunter»
Διαβάστε ακόμη: (Second Best) Top Flix 2018: Οι σειρές που δεν χώρεσαν στη δεκάδα της χρονιάς
