Τις τελευταίες μέρες του 2020, το Flix παρουσίασε σε αντίστροφη μέτρηση τη δεκάδα με τις καλύτερες τηλεοπτικές της χρονιάς. Από το νούμερο 10 μέχρι και το νούμερο 1 ας θυμηθούμε τι σημαίνει καλή τηλεόραση - πατώντας πάνω στον τίτλο της κάθε σειράς διαβάζετε περισσότερα.
To νούμερο 10: The Crown (Σεζόν 4)
Το «The Crown» μπορεί πράγματι να είναι κάτι διαφορετικό για κάθε θεατή που το κοιτάει προσπαθώντας να διατηρεί μια ουδέτερη οπτική μέσα από σεισμικής σημασίας γεγονότα του περασμένου αιώνα, πλέοντας σταθερά και ποτέ ορμητικά μέσα από τα κανάλια της Ιστορίας. Ακόμα κι αν σε στιγμές δεν καταφέρνει να κρύψει συμπαθειες ή αντιπάθειες (όπως και η ίδια η Bασίλισσα, όπως βλέπουμε ιδιαίτερα σε αυτή τη σεζόν!) παραμένει μια εντυπωσιακή άσκηση ισορροπίας φτιαγμένη με μια εντυπωσιακή επίδειξη τεχνικής, και δομικού και κατασκευαστικού ελέγχου πάνω στο μέσο. Είναι χρήσιμο κάτι τέτοιο; Είναι κάτι άξιο αναγνώρισης; Θαυμασμού; Eχει κάτι να προσφέρει και να πει, τελικά; Iσως όχι. Αλλά είναι κάτι το μοναδικό, μια σειρά που προσκαλεί αναγνώσεις, εμμονές, αντιδράσεις σχεδόν μέσα από την πλήρη ακινησία της. Αν δεν αποκαλύπτει τίποτα, τελικά σε αναγκάζει να αποκαλύψεις εσύ.
Το νούμερο 9: The Eddy
Είτε μέσα από διαλόγους που γίνονται χορός είτε μέσα από έναν συλλογικό θρήνο που γίνεται τραγούδι, η μουσική κρατά κεντρικό ρόλο στη μίνι σειρά και στον τρόπο που οι άνθρωποι επικοινωνούν και αισθάνονται. Η δε πολυπολιτισμική ταυτότητα του show όχι μόνο αντικατοπτρίζει μια σύγχρονη αλήθεια, αλλά δένει με την ίδια την ουσία της μουσικής και του ρυθμού, ως καταστάσεις ύπαρξης όπου γλώσσες και διαφορετικότητες γίνονται ένα, μέσα σε ένα χείμαρρο από νότες. Το «Eddy» έχοντας εντυπωσιακό ταλέντο μπροστά και πίσω από την κάμερα, αρκείται τελικά να είναι ένα μουσικό mood piece πάνω σε μια κοινωνία που χτίζεται γύρω έναν μικρό (τζαζ) πλανήτη.
Το νούμερο 8: What we Do in the Shadows (Σεζόν 2)
Η ιδέα της τηλεοπτικής διασκευής του ομώνυμου καλτ κινηματογραφικού χιτ γων Τάικα Γουαιτίτι και Ζεμέιν Κλεμέντ, ειδικά σε ένα σημερινό κλίμα όπου ό,τι νέο δημιουργείται οφείλει να έχει προϋπάρξει σε κάποια μορφή, έβγαζε ένα κάποιο νόημα. Παίρνουμε το ομολογουμένως διασκεδαστικό high concept των βαμπίρ ως συγκατοίκων σε μια σύγχρονη μητρόπολη, και πατώντας πάνω στην ήδη υπάρχουσα ψευδο-ντοκιμαντερίστικη αισθητική, το εξελίσσουμε σε έναν fantasy συνεχιστή της ευρύτερης «Parks and Recreation» παράδοσης. Βλεμματάκια στην κάμερα, χαρακτήρες που σου αρέσει να περνάς ώρα μαζί τους, τόσο-όσο meta χιούμορ, παρεϊστικο κλίμα, χιούμορ καθημερινής παρατήρησης και συμπεριφορών. Απλά, και καθόλου κριτικά: Με καμία φετινή σειρά δεν περνάγαμε τόσο καλά, βδομάδα μετά τη βδομάδα, όσο με αυτήν.
Το νούμερο 7: The Great
Οι συγγένειες με την «Ευνοούμενη» όχι απλά δεν κρύβονται, αλλά λειτουργούν, χμ, ευνοϊκά. Ο συν-σεναριογράφος της επιτυχίας του Λάνθιμου, Τόνι ΜακΝαμάρα μεταφέρει εδώ μια διαφορετική ιστορία βασισμένη σε Ευρωπαίους ευγενείς, αλλά οι ελευθερίες που παίρνει πάνω στο υλικό είναι πάλι πλούσιες και, με λιγότερη έμφαση στην αποπνικτική νέκρα των παράλογων διαδικασιών και παραδόσεων του παλατιού, το χιούμορ και το δηλητήριο κυριαρχούν ακόμα περισσότερο στην οθόνη. Αν, εξάλλου, θέλουμε να είμαστε εντελώς τυπικοί, ο τίτλος με τον οποίον η σειρά πάντα εμφανίζεται στην έναρξη του κάθε επεισοδίου της είναι «The Great* (*an occasionally true story». Θα ήταν σπαζοκεφαλιά να πρέπει να το γράφουμε έτσι πάντως είναι αρκετά περιγραφικό για την επιλεκτική σχέση γεγονότος και αλήθειας που συναντάμε στο στόρι.
To νούμερο 6: The Last Dance
Δε θα έπρεπε να λειτουργεί τόσο καλά, και δε θα έπρεπε καν να είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα πληρωμένο πορτρέτο του Τζόρνταν (ο οποίος όλα αυτά τα χρόνια είχε τον τελικό έλεγχο του υλικού του ‘98). Μέσα από δημιουργικότητα και φιλοδοξία στην αφήγηση, αλλά και την εξαντλητική έρευνα και την εφευρετική χρήση του υλικού, το αποτέλεσμα καταφέρνει να είναι ένα εθιστικό αθλητικό στόρι γεμάτο προσωπικότητες και ιστορικά ανέκδοτα, παραδομένο στο σαρωτικό κύμα του χρόνου που εντελώς ακανόνιστα (σε μικροσκοπικό επίπεδο) μοιάζει να τα σμιλεύει όλα με απέραντη σοφία (κοιτώντας σε μακροσκοπικό). Μια αθλητική σάγκα που μοιάζει να καταλαμβάνει ένα δικό της ολόκληρο σύμπαν.
Το νούμερο 5: The Queen's Gambit
Είναι δραματικό έδαφος που έχει καλυφθεί ξανά και ξανά, και δεν είναι πως αποφεύγει κάθε πιθανή αναμενόμενη δραματική στροφή. Oμως ο λόγος που αυτή η βερσιόν μιας μάλλον γνώριμης ιστορίας (γράφτηκε χιουμοριστικά αλλά, πραγματικά, είναι σαν σοβαρή εκδοχή του «Rocky IV» αλλά με σκάκι) καταλήγει και ενδιαφέρουσα αλλά και κανένα σημείο της περιττό, είναι ο τρόπος που δένεται με τις μικρές διαδικασίες μέσα από τις οποίες η Μπεθ χαρτογραφεί και κατανοεί τον κόσμο. Τοποθετεί τα πάντα γύρω της σε νοητές σκακιέρες και φέρνει τον εαυτό της σε θέση μη-ήττας, ή αυτό προσπαθεί. Και την ίδια στιγμή, ο Φρανκ είναι απολύτως αφοσιωμένος στο να αποτυπώσει αυτή την οπτική του κόσμου της Μπεθ αισθητικά, μέσα από αλλεπάλληλες σκακιστικές παρτίδες που ορίζουν την σκέψη της και την εξέλιξή της.
To νούμερο 4: Mythic Quest: Raven’s Banquet (Σεζόν 1) / Ted Lasso (Σεζόν 1)
Το 2020 ήταν μια πολύ σκληρή χρονιά για τους πάντες, αλλά αυτές οι δύο σειρές της Apple TV+ μας έκαναν να γελάσουμε και να συγκινηθούμε σε διαφορετικές συνθήκες, με διαφορετικούς τρόπους, αλλά εντοπίζοντας κάτι το αφοπλιστικά αγνό στην καρδιά των καταστάσεων και των κόσμων που χτίζουν.
Το νούμερο 3: How to with John Wilson (Σεζόν 1)
Περιγράφοντας μια ντοκιμαντεριστική κωμωδία που κάνει την πραγματικότητα να φαίνεται σαν θέατρο του παραλόγου, σε παραγωγή του Νέιθαν Φίλντερ (από το έτσι κι αλλιώς σπουδαίο «Nathan for You»), ίσως δίνει μια πρώτη υποψία για το τι μπορεί να περιμένει κανείς από τη νέα κωμική σειρά του ΗΒΟ. Oμως, ακριβώς όπως συμβαίνει και στον ίδιο τον πρωταγωνιστή/αφηγητή Τζον Γουίλσον, έτσι κι η σειρά ξεκινά από μια επιφανειακή παρατήρηση για να εξελιχθεί σε κάτι παντελώς απροσδόκητο και βαθιά παρατηρητικό ως προς την ίδια την πολυδιάστατή μας βαρετή, συνηθισμένη καθημερινότητα.
Το νούμερο 2: Small Axe
Στο «Small Axe» το κάθε αυτοτελές φιλμ, ο κάθε θαυμάσια παιγμένος ήρωας (από ένα πραγματικά σπουδαίο καστ δεκάδων πρωταγωνιστών), το κάθε ξεχωριστό καρέ μοιάζει με κάτι αποσπασματικό αλλά ποτέ ασήμαντο. Σαν ατελής ιστορία που έχει μεταφερθεί στόμα με στόμα από παππού και γιαγιά στα εγγόνια. Ολα μαζί, είναι ένα έργο-συλλογικότητα πάνω στην ίδια την ύπαρξη μιας κοινότητας, που απαιτεί θέση, χώρο, φωνή, εικόνα. Σινεμά; Τηλεόραση; Πρότζεκτ; Το «Small Axe» είναι ένας ολόκληρος κόσμος.
To νούμερο 1: I May Destroy You
Πολύ συχνά μιλάμε για τέχνη, πόσο μάλλον για την ερμηνεία, ως κάτι το θεραπευτικό, το ψυχαναλυτικό, μια διαδικασία μέσα από την οποία ο καλλιτέχνης εξερευνά εμπειρίες και βιώματα στα οποία δε μπορεί απαραιτήτως να βάλει λέξεις, και το κοινό στη συνέχεια βρίσκει εκεί το άλλο μέρος ενός διαλόγου που δεν ήξερε πως έχει ανάγκη. Το «I May Destroy You» τις Μικέιλα Κόουλ είναι ίσως η αγνότερη έκφραση αυτής της παραδοχής, που είδαμε φέτος σε οποιαδήποτε οθόνη.
