«The Good Place» (1η-2η σεζόν)
Spoiler alert: Στο κείμενο γίνονται αναφορές σε μια σκηνή-κλειδί της σειράς. Αν δεν θέλεις να έχεις ιδέα για το τι συμβαίνει, μπορείς απλά να διαβάσεις το κείμενο από την αρχή της σεζόν, που είναι γραμμένο σε δύο στάδια, ένα spoiler-free κι ένα δεύτερο, για όσους και όσες έχουν ολοκληρώσει την 1η σεζόν.
Μια πολύ συχνή αντίδραση βλέποντας high-concept σειρές μπορεί να είναι η φυσιολογική απορία, που σε κάποιο βαθμό σου κόβει κάτι από την αγνή απόλαυση: «Ναι, αλλά πόσο μπορούν να το τραβήξουν;». Μήπως δηλαδή παρακολουθούμε κάτι φτιαγμένο περισσότερο με τη λογική της μίνι σειράς παρά κάτι με απροσδιόριστη διάρκεια ζωής; Κάποιες φορές, αυτό το Κάτι μπορεί να είναι όμως τόσο εφευρετικό, φιλόδοξο, φρέσκο και φρενήρες, που απλά κάποια στιγμή σταματάς να νοιάζεσαι κι απλά είσαι εκεί για την τρελή διαδομή.
Το σίτκομ του Μάικλ Σουρ είναι ένα από αυτά τα παραδείγματα σειρών. O άνθρωπος πίσω από το «Parks and Recreation» δημιούργησε ένα νέας γενιάς κοινωνικό σίτκομ που μοιάζει να στήνει στον τοίχο την προηγούμενη δημιουργία του, όχι τόσο ανατρέποντάς την, όσο μοιάζοντας έτοιμο να αναρωτηθεί σε βάθος όλα εκείνα που κάποτε θεωρούσαμε δεδομένα στον τρόπο που αντιλαμβανόμασταν τον κοινωνικό μας περίγυρο. Το «Good Place» ξεκινά με ένα απολαυστικά τραβηγμένο concept (μια γυναίκα πεθαίνει, ξυπνά στον Παράδεισο όμως διαπιστώνει πως βρίσκεται εκεί χάρη σε ένα γραφειοκρατικό λάθος και προσπαθεί να κρύψει το μυστικό από όλους) και, μια ντουζίνα επεισοδίων μετά, έχει καταφέρει να κάνει το ξεκίνημα να μοιάζει με την απλότητα του «The Office».
Το τηλεοπτικό top-10
Η Eλενορ (Κρίστεν Μπελ, πετυχημένα τοποθετημένη ερμηνευτικά κάπου ανάμεσα στην ειλικρίνεια και την απορημένη οργή) είναι ένας μόνο από τους ταιριαστά αταίριαστους ήρωες αυτού του παράξενου Good Place που απορούν γιατί ακριβώς βρίσκονται εκεί, μέχρι που το καταλαβαίνουν. Ως εκείνο το σημείο η σειρά έχει απλώσει πειστικά στον καμβά όχι μόνο ένα μίνι σύμπαν χαρακτήρων και καταστάσεων (με τον Τεντ Ντάνσον να έχει φοβερή χημεία με την Μπελ ό,τι τύπο χαρακτήρα κι αν παίζει στην κάθε περίσταση) αλλά και την κοσμοθεωρία της, μέσα από χιουμοριστικά μαθήματα του Τσίντι ή ποτέ περιττά φλάσμπακς χαρακτήρων.
Όταν φτάνει η θρυλική πλέον ανατροπή, μελετημένη με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μοιάζει εν τέλει καν με ανατροπή, απλά με συνειδητοποίηση, η σειρά έχει ήδη τέτοια αυτοπεποίθηση που ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει στη συνέχεια. Πριν προλάβουμε να απορήσουμε “και τώρα τι;”, η 2η σεζόν τρέχει μανιασμένα μέσα από ένα κύκλο ιδεών και δυναμικών, προτού καταλήξει σε μια (προσωρινή;) συμμαχία που θέτει τα πάντα σε μια ακόμα νέα διάσταση. Στην πορεία, εκτός από διαρκή γέλια και μια μόνιμη αίσθηση έκπληξης και ανακάλυψης, διαποτισμένης με σπαρταριστή ανάπτυξη χαρακτήρων (δεν υπάρχει καμία εκδοχή αυτού ή άλλων Good Places που δε θα έβλεπα με αυτή την κεντρική 6άδα ηρώων, από τον αξιαγάπητο γκούφι Τζέισον ως την θέλω-να-γίνω-άνθρωπος Τεχνητή Νοημοσύνη της Τζάνετ), η σειρά παρουσιάζει μια εκπληκτικά λεπτομερή φιλοσοφική ματιά στη φύση της χριστιανικής ενοχής και της προσωπικής ηθικής.
Δεν έχω -φυσικά- ιδέα πού μπορεί να κατευθυνθεί πλέον το show ή τι άλλο μπορεί να σκαρώνουν οι συγγραφείς αυτή τη στιγμή, όμως όπως έγραψα και στην αρχή του κειμένου, αυτή είναι μια από εκείνες τις φορές που απλά σταματάς να νοιάζεσαι κι ακολουθείς το τρενάκι. Γιατί είναι σπάνια η αίσθηση του να παρακολουθείς κάτι τόσο κρυφά επαναστατικό μέσα σε τόσο παραδοσιακές γραμμές.
Γράψαμε στο Flix
Tο workplace όπου λαμβάνει χώρα το comedy, δεν είναι ο τζενέρικ παράδεισος ενός (ας πούμε) Πωνί, αλλά μια σχετική κατάσταση ψυχής όπου τα πάντα είναι εν δυνάμει φρικτά ή υπέροχα. Υπό αυτή την έννοια, ο Μάικλ Σουρ έχει πραγματοποιήσει ένα πολύ ενδιαφέρον άλμα στην ηθική και πολιτική καρδιά της δουλειάς του, και το ‘η κόλαση είναι οι άλλοι’ σχεδόν επαναδιατυπώνεται ως ‘ο παράδεισος είναι οι άλλοι’. (Περισσότερα.)
Το καλύτερο επεισόδιο
«Dance Dance Resolution» (2x03)
Η σειρά δεν έχει κάνει κακό επεισόδιο όμως αν έπρεπε να ξεχωρίσουμε κάποιο, όσο κι αν αυτός ο λόγος μοιάζει επιφανειακός, θα ήταν εκείνο το αποστομωτικό σε σενάριο της Μέγκαν Άμραμ (και σκηνοθεσία του Ντρου Γκόνταρντ που επιστρέφει μετά τον πιλότο), όπου το σχέδιο του Μάικλ περνά από κυριολεκτικά εκατοντάδες εκδοχές αποτυχίας (μια από τις φορές μέχρι κι ο Τζέισον καταλαβαίνει τι συμβαίνει) μέχρι να κατασταλλάξει στην εύθραστη συμμαχία του φινάλε.
Μια σκηνή
«This is the bad place!».
ICONIC.
Παλιότερα
Το περσινό νούμερο 6: «Inseure»
Και μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2017: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
To τηλεοπτικό top-ten του 2017
