Ζούμε με κάθε επισημότητα στην εποχή όπου τίποτα δε μένει νεκρό. Οτιδήποτε υπάρχει ή έχει υπάρξει, έχει ρεαλιστικές πιθανότητες να γίνει ή να ξαναγίνει ταινία ή σειρά αρκεί κάποιος, κάπου, κάποτε να γνώριζε την ύπαρξή του. Η χολιγουντιανή μηχανή απεχθάνεται τόσο πολύ την έννοια του πρωτότυπου περιεχομένου που κάπου νιώθεις ότι ταινίες που δε βασίζονται σε κάτι προϋπάρχον θα εξαφανιστούν μαζί με το 35άρι φιλμ όταν σταματήσουν να σκηνοθετούν ο Κουέντιν Ταραντίνο κι ο Κρίστοφερ Νόλαν.
Υπηρετώντας τον νέο Απώτερο Σκοπό της ζόμπι κουλτούρας μας, υπάρχει πλέον ένα δίκτυο πλήρως αφοσιωμένο στην αποστολή του διαρκούς ριμέικ. Το NBC πλέον παραγγέλνει αποκλειστικά ριμέικ ή επανεκτελέσεις ή ριφάκια σε παλιά properties. Κάποτε αυτό ήταν απλώς μια χαριτωμενιά ορμώμενη από τη ‘90s νοσταλγία που μεγάλωσε τους ανθρώπους που πλέον απαρτίζουν τα κέντρα αποφάσεων. Και κάπως έτσι καταλήγαμε με σειρές σαν το «American Gladiator» ή το «Knight Rider».
Και εντάξει, το «American Gladiators» μας άφησε τουλάχιστον πίσω του μια Τζίνα Καράνο, οπότε δε μπορείς να του κρατήσεις και πολύ θυμό.
Όμως πλέον είναι λες και κάθε ιδέα που έχει το NBC είναι κάποιο ριμέικ. Είναι καιρός τώρα που το δίκτυο μοιάζει να διοικείται όντως από τον Τζακ Ντόναγκι, και το ότι προκύπτει κατά τύχη κάτι καλό σαν το «Hannibal» μια φορά τη διετία, δε σημαίνει πως δεν είναι αρρωστημένη η τακτική. Γιατί πλέον τελειώσαμε και με τα ‘90s και περάσαμε σε πράγματα που ειλικρινά κανείς δεν ζήτησε και για τα οποία κανείς απολύτως δεν τρέφει την παραμικρή αγάπη.
Κάπως έτσι, καταλήγουμε με το «Heroes Reborn» (ακόμα κι αυτό το όνομα κλεμμένο από κόμικ της Marvel είναι), ένα reboot μιας σειράς που τελείωσε πριν 4 χρόνια, κάτι που με τη σειρά του συνέβη περίπου 2-3 χρόνια αφότου είχε σταματήσει να νοιάζεται ο οποιοσδήποτε. Είχε εκείνο το φανταστικό επεισόδιο όπου η Κλερ αναγεννάται από κάρβουνο και είχε και εκείνο το φοβερό επεισόδιο που έχε γράψει ο Μπράιαν Φούλερ για τον HRG πριν παραιτηθεί από τη σειρά και είχε κι εκείνο το άλλο που αντέγραφε το απαραίτητο «Days of the Future Past», αλλά όλα αυτά εν τέλει αποδίδονται περισσότερο σε μεμονωμένη αντιγραφή του κατάλληλου υλικού, εκτός context, παρά μιας σειράς που όντως είχε κάτι να δώσει. Η διάρκεια ζωής του «Heroes» ως φαινόμενο ήταν πιο σύντομη κι από μια πτήση του Πετρέλι. Του Νέιθαν νομίζω- αυτός δεν ήταν που πέταγε; Περισσότερο νόημα θα έβγαζε ένα reboot του «Glee» πριν καν αυτό τελειώσει, παρά αυτό που πάει να κάνει τώρα το NBC.
Αν θες να κάνεις μια σειρά με υπερήρωες στον ‘αληθινό κόσμο’ (μια ιδέα που ήταν φοβερά κουρασμένη ήδη το 2004), τότε κάνε μια σειρά με υπερήρωες στον ‘αληθινό κόσμο’, άσε το διασυρμένο brand name του «Heroes» να πεθάνει τον πράο θάνατο που ούτε καν δικαιούται στην πραγματικότητα. Και, προς θεού, μην φέρνεις πάλι τον Τιμ Κρινγκ να τρέξει τη σειρά! Τότε ποιο το νόημα; Το κοινό, η βιομηχανία, η κριτική, ο πάντες απέρριψαν το «Heroes» του Τιμ Κρινγκ, και το NBC το παραδέχτηκε όταν επιτέλους το άφησε να πεθάνει. Άρα βάσει ποιας λογικής τώρα παραγγέλνει το ακριβώς ίδιο πράγμα που πριν 4 χρόνια θεωρήθηκε τελειωμένο- με καθυστέρηση;
Τιμώντας λοιπόν την ειλικρινά μη υπερασπίσιμη επιστροφή μιας κακής σειράς, ξεθάβουμε τις 10 χειρότερες στιγμές της. Από όσες θυμόμαστε τουλάχιστον, γιατί άνθρωποι είμαστε κι εμείς, σε κάποια φάση σταματήσαμε να βλέπουμε.
H μαζορέτα-Κένι
Η σειρά ξεκινά με την Κλερ Μπένετ να χάνει τη ζωή της 2-3 φορές για λόγους όπως το ότι ας πούμε ένα ατσούμπαλο backflip την προσγείωσε σε ένα πάσαλο (αν το θυμάμαι σωστά). Κοιτάχτε, άμα είναι να επιδοθούμε σε διαγωνισμό καρτουνίστικης σαχλαμάρας, ας το αγκαλιάσουμε τουλάχιστον. Γιατί να σκοτώνεται διαρκώς η Κλερ μόνο στα 2-3 πρώτα επεισόδια, και να μη βρίσκει εφευρετικούς τρόπους η σειρά για να τη σκοτώνει όλη την ώρα;
Ο Μοχίντερ
Κλάμα. Δεν ξέρω αν ήταν χειρότερο όταν ήταν ο βαρετός επιστήμονας για χαστουκάκια ή όταν έγινε Σπάιντερμαν. Μοχίντερ παιδιά. Τι έχουμε ζήσει κι εμείς οι TV geeks.
Η αυτοεκπληρούμενη προφητεία
Το αποκορύφωμα της συγγραφικής τεμπελιάς: Οι αυτοεκπληρούμενες προφητείες που (αυτο)εκπληρώνονται για κανέναν άλλον λόγο πέραν του ότι υπάρχουν. Προσοχή, δεν απορρίπτω το concept τώρα, γιατί δημιουργοί όπως ο Γουήντον έχουν κάνει φανταστικά πράγματα με την ιδέα. Όμως το κλειδί είναι να μην ξέρεις πώς κάτι θα γίνει πραγματικότητα, παρά να οδηγηθείς οργανικά στην παγίδα της μοίρας. Ο Χίρο γυρνάει από το μέλλον και δεν κάνει τίποτα για να το αποτρέψει επειδή, βασικά, “δεν είναι γραφτό να τον σκοτώσω για δυο μέρες ακόμα”. Γιε μου, είσαι ηλίθιος;
Η λεπτότητα των μηνυμάτων
Υπάρχει ο Παπακαλιάτης που ονομάζει το σκύλο του Μοναξιά, κι ύστερα υπάρχει κι αυτό. Πόσο μετανιώνω που δεν πάτησα Y.
Το χαλασμένο μέλλον που αυτοδιορθώνεται
Για όλη την 1η σεζόν επανέρχεται διαρκώς η ιδέα πως το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Το «Heroes» έμοιαζε να ασπάζεται τη φιλοσοφία του προδιαγεγραμμένου timeline, όπου ακόμα και μια ματιά στο μέλλον δεν γίνεται να αλλάξει τίποτα. Όλα έχουν συμβεί, κι εμείς απλώς τα ζούμε. (Και το «Lost» υπηρετούσε αυτή τη θεωρία, αλλά ήξερε πώς- και είχε το θάρρος να φτάσει ως το τέλος με την ιδέα.) Και τότε, ξαφνικά, στο φινάλε, το μέλλον άλλαξε. Απλώς επειδή. 22 επεισόδια μετά, οι Ήρωες απέτρεψαν την καταστροφή. Δεν υπήρξε ποτέ κάποια ιδιαίτερη εξήγηση για αυτό. Απλά, μια μέρα (επειδή η σεζόν τελείωνε), κέρδισαν τον Σάιλαρ. Οκέι.
Ο Χίρο Νακαμούρα
Παιδιά, σοβαρά. Ήμασταν με τα καλά μας; Είχαμε ενθουσιαστεί με αυτό το τυπάκι; Ντρέπομαι. Και δε ντρέπομαι ποτέ για τίποτα. Έχω αγορασμένες όλες τις σεζόν του «Melrose Place» και έχω δει ολόκληρο το reboot δύο φορές. Δε ντρέπομαι για τίποτα. Αλλά Χίρο Νακαμούρα. Σοβαρά. Ντρέπομαι.
(Μπόνους αναφορά, Ο Χίρο Στην Φεουδαρχική Ιαπωνία. Κράτησε για μια σεζόν, θα έπρεπε να έχει κρατήσει όσο ένα b-plot ενός επεισοδίου, φάνηκε να κρατάει όσα χρόνια χωρίζουν εμάς από τη φεουδαρχική Ιαπωνία.)
Ο Σάιλαρ
Μην παρεξηγηθώ, ο Σάιλαρ του Ζάκαρι Κουίντο ήταν από τα ελάχιστα πράγματα που είχε ενδιαφέρον για όσο άντεξα να βλέπω τη σειρά, ειδικά εν μέσω ενός τέτοιου μάτσου αδιάφορων και ανίκανων χαρακτήρων όσο έχει γνωρίσει ποτέ τηλεοπτικό ensemble. Αλλά κάποιος πρέπει να δώσει στον Κουίντο ένα παράσημο που δεν τρελάθηκε κι ο ίδιος. Ο Σάιλαρ είχε περισσότερα πήγαινε-έλα από το καλό στο κακό και μετά στο καλό και μετά στο ενδιάμεσο και μετά και στα δύο και μετά κάπου μέσα στο μυαλό του Ματ Πάρκμαν (...) και μετά κάπου στη λίμπο, που ειλικρινά δεν ξέρω πώς κατάφερνε να θυμάται τι παίζει κάθε φορά. Κι επίσης, πραγματικά: ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΤΟΝ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. Ποτέ ξανά στην ιστορία ένας άνθρωπος υπεύθυνος για τόση καταστροφή δεν βρέθηκε στο έλεος των Καλών τόσες πολλές φορές χωρίς να την πληρώσει ούτε μία.
Το χαραμισμένο καστ
Για να ξέρετε, το ότι η Κρίστεν Μπελ δεν έκανε ποτέ καριέρα της προκοπής θα το χρεώνω για πάντα στο «Heroes», που την προσέλαβε και της έδωσε τον πιο ανούσιο ρόλο στην ιστορία των ανούσιων ρόλων. Επίσης είδαμε τον Μίστερ Σαρκ του «Alias» στο ρόλο ενός κατασκευαστή σπαθιών σαμουράι του 17ου αιώνα (!) και τον Ρόμπερτ Φόρστερ ως κάποιο μέλος της οικογένειας Πετρέλι, δηλαδή ως συγγενή του μικρού Πετρέλι, επισήμως ο πιο άχρηστος χαρακτήρας που έχει ζωντανέψει ποτέ στην οθόνη. (Μέτρα πόσες φορές τον πρόσβαλες με αναφορά στο IQ του.)
Οι νεκραναστήσεις
Μιας κι ο Κρινγκ ξεσήκωσε κάθε εμφανές πολυχρησιμοποιημένο τρικ των υπερηρωικών κόμικς (χάρη και στην πολύτιμη βοήθεια του Τζεφ Λεμπ, αναμφίβολα, σεναριογράφου που κάποτε έγραψε δύο καλά κόμικς Μπάτμαν κι έκτοτε ζει με εκείνο το credit γράφοντας μόνο ό,τι χειρότερο κυκλοφορεί στην πιάτσα), δε θα μπορούσε να μείνει έξω το χειρότερο όλων, δηλαδή ο εθισμός στη νεκρανάσταση κάθε ήρωα που πεθαίνει. Στα κόμικς ποτέ κανείς δε μένει νεκρός (εκτός από τη Τζιν Γκρέι, τι ανατροπή κι αυτή) αλλά τουλάχιστον εκεί πες έχεις 10 μηνιαίους τίτλους και 100 χαρακτήρες ενεργούς ανά πάσα στιγμή. Σε μια σειρά αυτό φαίνεται ακόμα πιο αστείο όταν συμβαίνει. Το «Heroes» έφτασε στο σημείο να αναστήσει μέχρι και τη Μάγια. ΤΗ ΜΑΓΙΑ.
Το φινάλε της 1ης σεζόν
Στην πραγματικότητα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για το πόσο κακό ήταν το κλείσιμο της 1ης σεζόν. Διότι αποκάλυψε το μηδέν της σειράς πέραν αμφιβολίας. Υπάρχει εδώ η παρανόηση πως η 1η σεζόν ήταν καλή και μετά μυστηριωδώς η σειρά έγινε χάλια, μόνο που το ταλέντο στο γράψιμο δεν είναι υπερδύναμη που εκμηδενίζεται από κάποιον κρυπτονίτη. Ο λόγος που η σειρά έγινε ‘ξαφνικά’ κακή είναι πως στην πραγματικότητα ήταν πάντα κακή- απλά στο φινάλε της 1ης σεζόν το άφησε να φανεί.
Οδηγηθήκαμε ως εκεί μέσα από έναν αυτόματο πιλότο χλιαρών και εντελώς βασικών υπερηρωικών πλοκών, κλεμμένες από τα πιο προφανή μέρη. Το σχέδιο του «Watchmen», ο μηχανισμός του «Days of the Future Past», το βασικό setting του «Rising Stars». Ο Κρινγκ έπαιρνε ανέμπνευστα ιδέες από τα πιο προφανή μέρη, κάνοντάς μας να πιστέψουμε πως είχε το παραμικρό ενδιαφέρον πράγμα να κάνει με αυτά. Στο φινάλε, με τους Ήρωες να μάχονται ένας-ένας τον Σάιλαρ με ένα παρκόμετρο, αποκαλύφθηκε πέραν αμφιβολίας πως όχι, δεν υπήρχε απολύτως τίποτα εκεί. Το «Heroes» ήταν πάντοτε κούφιο, και το αποστομωτικό ξεφούσκωμα μιας σεζόν γεμάτης υποσχέσεις, απλά μας το έκανε απολύτως εμφανές.
Ύστερα από όλα τα παραπάνω γίνεται νομίζω εμφανές σε όλους γιατί το NBC επέλεξε να αναβιώσει το «Heroes» για ένα reboot mini-series 13 επεισοδίων με τίτλο «Heroes Reborn» και τον Τιμ Κρινγκ ξανά showrunner.
Τι, όχι;
Τι να πεις. Ποτέ δε ξέρεις τι γίνεται. Μπορεί πάντα να ξεπηδήσει από αυτό η επόμενη Τζίνα Καράνο.
