Στο πρώτο μέρος της mid-season ανασκόπησης του τηλεοπτικου 2017 γράψαμε για τις καλύτερες σειρές που αποχαιρετήσαμε, πιάνοντας αυτή τη λίστα κάπως από την ανάποδη. Μάλλον επειδή οι σειρές που ολοκληρώνονται είναι πλέον λιγότερες από ποτέ, κάνοντας έτσι εκείνο το μέρος ιδανικό για ξεκίνημα. Διότι αυτό σημαίνει πως στις «συνεχιζόμενες» γίνεται το μεγάλο μακελειό, έχοντας κυριολεκτικά εκατοντάδες σειρές από τις οποίες πρέπει να ξεδιαλέξουμε αυτές που αξίζουν το χρόνο μας.
Έγραφε τις προάλλες κάποιος στο twitter πως η μοντέρνα κριτική τηλεόρασης προσεγγίζει τον όγκο της αντίστοιχης από το χώρο του βιβλίου, με τη διαφορά πως εκεί κανείς δεν έχει καν την πρόθεση να καλύψει το σύνολο των κυκλοφοριών. Αυτό λοιπόν συμβαίνει, είμαστε σε ένα τηλεοπτικό σκηνικό όπου είναι ολοένα και πιο αδύνατο να έχει κανείς πλήρη εικόνα του τι συμβαίνει εκεί έξω.
Μπορούμε απλώς να μιλάμε για εκείνα που, σε ένα χώρο υπερπροσφοράς, καταφέρνουν ακόμα κι έτσι να ξεχωρίζουν. Έχοντας παράλληλα (μιας και μιλάμε για σειρές που συνεχίζονται πέραν της 2ης σεζόν) κάτι ξεχωριστό να δώσουν σε σχέση με ό,τι έχουν ήδη προσφέρει.
Διαβάσε επίσης: Οι καλύτερες σειρές που τελείωσαν το πρώτο εξάμηνο του 2017
«Sense8»
Στη 2η και τελευταία φουλ σεζόν του, το παγκόσμιο polyamorous ερωτικά υπερηρωικό δράμα των αδελφών Γουατσόφσκι και του Τζο Στραζίσνκι συνεχίζει να εξερευνά το θρυμμάτισμα των πάσης φύσεως ορίων (προσωπικών και γεωγραφικών) πιάνοντας όμως την ιστορία από εκεί που την άφησε το τέλος της ‘year one’ 1ης σεζόν και επεκτείνοντας εντυπωσιακά τη μυθολογία. Οι σταθερά εντυπωσιακές σκηνές μάχης και οι ακόμα εντυπωσιακότερες ερωτικές σκηνές πολλών προσώπων και τοποθεσιών πλαισιώνονται πλέον από το άνοιγμα της συνωμοσίας σε μια πιο μεστά γραμμένη απειλή με πολλά παρακλάδια. Το καστ μεγάλωσε και μαζί και το εύρος του στόρι, ακριβώς τη στιγμή που το Netflix το έσφαξε στην κούνια. Εν τέλει θα λάβουμε ένα δίωρο φινάλε κάποια στιγμή του χρόνου που θα κλείνει (υποθέτω όπως-όπως) την ιστορία, όμως μεγαλειώδεις σεκάνς όπως η instant classic από το pride του Ρίο είναι η αληθινή κληρονομιά μιας σειράς που ακόμα δεν είμαι πολύ σίγουρος πώς είναι δυνατόν όντως να υπήρξε.
Διαβάστε ακόμα: Γιατί το «Sense8» βρέθηκε στο τοπ-10 του Flix
«Better Call Saul»
H 3η σεζόν του πρίκουελ του «Breaking Bad» μεγαλουργεί τις στιγμές ακριβώς που αγνοεί παντελώς το ότι είναι πρίκουελ μιας άλλης σειράς και εστιάζει απολύτως στην ατομική τραγωδία του Τζίμι, ενός ανθρώπου που διαρκώς προσπαθεί, που διαρκώς δίνει μάχες, δεν κερδίζει μα ούτε και χάνει αρκετές, και αιωρείται πάνω από μια ηθική limbo. Οι Ρέα Σίχορν και Μάικλ ΜακΚίν δίνουν ρέστα ως αγγελικός και διαβολικός (αντιστοίχως) καθρέφτης του Τζίμι, ενός ανθρώπου που τείνει να μεταμορφωθεί σε αυτό που οι γύρω του βλέπουν σε αυτόν. Όσο κυλάει προς την ηθική ευτέλεια του Σολ Γκούντμαν, τόσο κάθε μικρή λεπτομέρεια (υπό άλλες συνθήκες ανάλαφρων ιστοριών) μοιάζει επίπονη, είτε μιλάμε για το δώρο ενός ζευγαριού αθλητικών παπουτσιών σε μια γηραιά κυρία είτε για την επίμονη, λεπτομερέστατη, ασταμάτητα καθηλωτική, πλοκή γύρω από τις τεχνικότητες στη νομοθεσία της ασφάλισης των ηλικιωμένων. Του αξίζει μια θέση στην ιστορία της πλατινένιας εποχής της τηλεόρασης δίχως τον αστερίσκο δίπλα που λέει ‘spin-off του «Breaking Bad»’. Κάνει κάτι δικό του. Εκτός από τις λίγες στιγμές που δεν το κάνει. Κανείς δεν είναι τέλειος
Διαβάστε ακόμα: Do the right thing: Μια ματιά στο «Better Call Saul»
«Angie Tribeca»
Παρανοϊκή spoof σάτιρα των αστυνομικών σειρών και ταινιών, άξια απόγονος του αναρχικού χιούμορ του «Police Squad!», στην 3η της σεζόν η σειρά του Στιβ και της Νάνσι Καρέλ έστρεψε τα σλάπστικ βέλη της προς τις σίριαλ κίλερ ιστορίες βάζοντας τον Κρις Πάιν (στον σοβαρά καλύτερο ρόλο της καριέρας του) να παίξει μια τύπου Χάνιμπαλ Λέκτερ καρικατούρα, έφερε τη Νάταλι Πόρτμαν στο αστειότερο πράγμα που έχει κάνει ποτέ της, έβαλε τον Άλφρεντ Μολίνα να κάνει περάσματα ως διαφορετικό επάγγελμα κάθε βδομάδα, και συνέχισε να σπάει πλάκα με κάθε πιθανό trope, κλισέ, πλοκή ή ατάκα του είδους, μέσα από αστεία και gags που δεν είχαν την παραμικρή λογική ή αίσθηση ορίου (ή class). Ό,τι αστειότερο είδα το καλοκαίρι.
«Silicon Valley»
O γνωστός κύκλος τυχαιότητας συνέχισε ακάθεκτος να προχωρά σαν οδοστρωτήρας και στη νέα σεζόν της σειράς, με την τελική σωτηρία να έρχεται από αυξανόμενης ασημαντότητας πράξεις (όπως μια φάρσα του Γκιλφόιλ που αφορούσε ‘έξυπνα ψυγεία’). Αυτό που διαφοροποιεί τη σεζόν δίνοντάς της μια έξτρα νότα ενδιαφέροντος και αιχμής σε σχέση με τις πάντα καλές σεζόν της σειράς, είναι ο τρόπος με τον οποίον ο Ρίτσαρντ τοποθετείται σταδιακά σε μια κάποια θέση villain, υπονοώντας πως κυριολεκτικά δεν είναι δυνατόν να τοποθετηθεί κάποιος σε θέση ισχύος στον ανταγωνιστικό κόσμο δίχως να παίρνει ανήθικες αποφάσεις. Ο Ρίτσαρντ έκανε απρόσμενα καλό δίδυμο με τον Γκάβιν Μπέλσον ενώ ο Ζακ Γουντς ως όλο και πιο αγχωτικά απεγνωσμένος Τζάρεντ γύρω από τον Σκοτεινό Ρίτσαρντ μας χάρισε απολαυστικές στιγμές. Κι αυτή η παντελώς ανούσια έξοδος του Τι Τζέι Μίλερ; Άψογη.
Διαβάστε επίσης: Η αγωνιώδης 1η σεζόν «Silicon Valley»
«iZombie»
Υπάρχουν στιγμές που η σειρά των Ρομπ Τόμας και Νταϊάν Ρουτζέρο-Ράιτ μοιάζει να ψιλοχάνεται στην πλοκή της, κάτι που εξάλλου πολύ συχνά συνέβαινε στις δουλειές του διδύμου (η λατρεμένη «Veronica Mars» το πάθαινε από καιρό σε καιρό) όμως το ensemble πλέον λειτουργεί σε τέτοιο επίπεδο χημείας και αυτοπεποίθησης που είναι πρακτικά αδύνατον να δεις ακόμα κι ένα τυχαίο αυτοτελές, ‘τέρας-της-βδομάδας’ επεισόδιο και να μην το απολαύσεις. Πόσο μάλλον που αυτό πλέον έρχεται ως κομμάτι μιας σειράς που, στο τέλος της 3ης της πια σεζόν, έχει αποδείξει πως το status quo δεν είναι κάτι που την ενδιαφέρει να συντηρήσει, παίζοντας με, αλλοιώνοντας, και οριακά ανατινάζοντας τα θεμελιακά όρια της ύπαρξής της ώστε να πάει το concept ένα βήμα παραπέρα (εκλογές! Zombie island! Στρατός ειρήνης! Συνωμοσία μετατροπής άμαχου πληθυσμού σε ζόμπι, σε ζωντανή σύνδεση!). Συνυπολογίζοντας το πάντα κοφτερό κι αστείο γράψιμο, τα ανεξάντλητα cameo ΡομπΤομας-ικής αυτοαναφορικότητας, και τις σταθερά διασκεδαστικές υποθέσεις που αναλαμβάνουν οι Λιβ, Ράβι και Κλάιβ, συνεχίζω να περνάω εξαιρετικά και πραγματικά αγωνιώ για το τι θα φέρει η επόμενη μέρα της σειράς.
Διαβάστε επίσης: Μια πρώτη ματιά στο «iZombie»
«Billions»
Συνεχίζω να σοκάρομαι από το πόσο απολαμβάνω μια σειρά σαν το «Billions», για δύο ‘ηθικά γκρίζους λευκούς 45άρηδες αντιήρωες’ που εκπροσωπούν ένα είδος που θεωρητικά έχει κάπως εξαντληθεί. Όμως οι Πολ Τζιαμάτι και Ντέιμιεν Λιούις παίζουν με τέτοια θεατρικά ιερή οργή τους ρόλους τους καθώς ο ένας επιτίθεται λυσσαλέα στον άλλον, που νιώθεις πως η σειρά διασκεδάζει με τις συμβάσεις του είδους της καθώς το εκπροσωπεί. Επιπλέον, στη 2η σεζόν η σοφή κίνηση ήταν να χωριστούν για μεγάλο διάστημα οι δρόμοι των δύο ανταγωνιστών (πάρα πολλούς πόντους εδώ παίρνει οι Άζια Κέιτ Ντίλον που παίζει τ@ν internt Τέιλορ της Axe Capital, τον -συναρπαστικότατο για πλειάδα λόγων- πρώτο nonbinary ρόλο της αμερικάνικης mainstream τηλεόρασης), βρίσκοντας ξεχωριστά εμπόδια μπροστά τους για σημαντικό αριθμό επεισοδίων (με τις οικογένειές τους να μπλέκονται στον άγριο πόλεμο με έναν τρόπο εντονότερο από πριν), προτού αναπόφευκτα το focus του ενός επιστρέψει στον άλλον- με πολλαπλάσια όμως ορμή και οργή, και άρα τηλεοπτική απόλαυση. Billions, εκεί που τα διάφορα big shorts παίζουν το συμβολικό ρόλο ηθικών και συναισθηματικών γκρεμοτσακισμάτων, σε ένα over the top θεατρικό γραμμένο και παιγμένο ως απολαυστικά ανηλεές (απέναντι στους ήρωές του) τηλεοπτικό δράμα.
«Doctor Who»
Η τελευταία σεζόν των Μόφατ/Καπάλντι στη σειρά ήταν και η καλύτερή τους αλλά -θεωρώ- μόνο επειδή είχαν υπάρξει οι προηγούμενες. Το δραματικό arc του 12ου ολοκληρώνεται καθώς καταφέρνει επιτέλους να έρθει σε επαφή με την ανθρωπιά και τη συμπόνοια του που πάντα του έλειπε, από την πρώτη στιγμή που είχε αναγεννηθεί ως αυτός ο κατσούφης, οριακά καταθλιπτικός άντρας που πολύ απλά δεν ήθελε να είναι εκεί. Στο τελευταίο του αυτό ταξίδι είχε για σύντροφο την φανταστική Μπιλ στην οποία έμελλε η πιο διαστροφικά γλυκόπικρη μοίρα όλων των συντρόφων της εποχής Μόφατ, αλλά και την καλύτερη από ποτέ Μίσι της Μισέλ Γκόμεζ της οποίας το story arc κορυφώνεται στο διπλό φινάλε χάρη σε ένα απρόσμενο multi-Master στόρι. Η σεζόν έχει παράξενη δομή, αποτελούμενη από ένα μάτσο καλές αυτοτελείς ιστορίες στο μέσο των οποίων εμφανίζεται randomly ένα κρυφό 3-parter εξωγήινης εισβολής που είναι απλά καταπληκτικό, πριν τα πάντα οδηγήσουν σε ένα blockbuster φινάλε γεμάτο δράση, συγκίνηση, σοκ και ανατροπές. Στη διάρκεια όλων οι τελευταίες αυτές ιστορίες του Μόφατ και των σεναριογράφων του μιλούν διαρκώς για συναισθηματικές άγκυρες εν μέσω αγώνων για αντίσταση και ανατροπή, με τον Πίτερ Καπάλντι να δίνει τα τελευταία ρέστα που δεν είχε ήδη δώσει στο ρόλο. Εξαιρετικό κλείσιμο σε μια αναμφίβολα ιστορική περίοδο για τη σειρά.
Διαβάστε επίσης: Aναδρομή στα 50 χρόνια «Doctor Who»
«Fargo»
Δίχασε περισσότερο από τις προηγούμενες αυτή η σεζόν της σειράς και παρότι δεν ρόλαρε ποτέ με τον τρόπο της 2ης ας πούμε, τα επιμέρους στοιχεία ενδιαφέροντός της συνεχίζουν να την κάνουν καλή τηλεόραση. Δανειζόμενος το κεντρικό σημείο πλοκής του «Μεγάλου Λεμπόφσκι» στην ουσία, ο Νόα Χόλεϊ στήνει μια ιστορία παρεξηγήσεων, εγκλήματος και μετα-καπιταλιστικής απόγνωσης στο σχεδόν-σήμερα μιας Δύσης που αγκομαχά και αργοσβήνει μακριά από τα αστικά κέντρα. Ο Γιουάν ΜακΓκρέγκορ το διασκεδάζει παίζοντας δύο εντελώς διαφορετικούς δίδυμους και η Μέρι Ελίζαμπεθ Γουίνστεντ παίζει το ερμηνευτικό αντίστοιχο του να σφίγγεις τα δόντια και να τρέχεις με όλο σου το είναι προς τον τερματισμό, αλλά τη σεζόν κερδίζει με ευκολία η Κάρι Κουν που παίζει την «παλιά αρχηγό». Σε μια αέναη διαδικασία μετάβασης που διαρκεί για όλο τον κύκλο, η Κουν δεν είναι ούτε αυτή που δίνει διαταγές ούτε αυτή που τις λαμβάνει, είναι απλά ένας μεσαίος κρίκος ηθικής και λογικής σε μια αλυσίδα προ πολλού διαλυμένη. Μένοντας μόνη να κυνηγά ένα κακό πρακτικά άπιαστο, καθώς τα κάθε λογής μικροεγκλήματα σχηματίζουν γύρω της ιστορίες fake news παραλόγου κι η ίδια μένει μετέωρη, σε αναζήτηση νοήματος. Τα απόλυτα highlights παραμένουν το επεισόδιο με την Κουν στο Λος Άντζελες και με την Γουίνστεντ να αποδρά- είναι η ουσία της σειράς, σε απόσταγμα δύο διακριτών 40λέπτων.
«Legends of Tomorrow»
Έτσι πρέπει να μοιάζει η ανάλαφρη υπερηρωική τηλεόραση. Επική καθώς το εύρος του στόρι αγγίζει το χθες, το σήμερα και το αύριο την ώρα που τα πάντα μοιάζουν να βρίσκονται υπό απειλή (αλλά και προσφέροντας διασκέδαση σε όλες τις στιγμές και τα timelines), με ένα μεγάλο ensemble να λειτουργεί στην εντέλεια, μια άψογη villain συμμαχία, έναν καθαρό αφηγηματικό στόχο, και ένα φινάλε γεμάτο αγωνία, θανάτους, επιστροφές και πάρα πολλά πράγματα να διακινδυνεύονται. Όταν είχαμε πρωτοδιαβάσει πως μια σειρά με αυτό το concept (lame ‘Avengers’ ταξιδεύουν στο χρόνο υπό τις οδηγίες ενός wannabe Doctor) ήταν κάτι σαν αυτή τη 2η σεζόν που ήλπιζα πως θα βλέπαμε. Η 1η σεζόν γρήγορα κούρασε αλλά η 2η απλώνεται τόσο σωστά στο χωροχρονικό χάρτη, που εκπληρώνει τις προσδοκίες.
«Scandal»
Η εγκυμοσύνη της Κέρι Ουάσινγκτον υποχρέωσε το συγγραφικό τιμ της σειράς να αγκαλιάσει μια διαφορετική μέθοδο αφήγησης για αυτή τη σεζόν, αφιερώνοντας επεισόδια σε διαφορετικούς χαρακτήρες και επιστρέφοντας διαρκώς στα γεγονότα μιας νύχτας μέσα από διαφορετικές διαδρομές, χρονικά σημεία εισόδου, και οπτικές γωνίες. Η σεζόν ξεκινά με τη σοκαριστική δολοφονία του νέου Προέδρου (ακριβώς μάλιστα τη στιγμή που ο Ντόναλντ Τραμπ αναλάμβανε την προεδρία των ΗΠΑ) και στήνει, σχεδόν Ρασομονικά, ένα γαϊτανάκι συνωμοσιολογικής διαπλοκής γύρω από αυτό το αιματηρό event που καταλήγει να μπλέκει κάθε χαρακτήρα της σειράς. Άνισο όπως πάντα, αλλιώς δε θα ήταν «Scandal», αλλά ξεχωριστό με έναν πολύ ενδιαφέροντα τρόπο.
«The Magicians»
Μιλήσαμε σε αυτό το άρθρο για αρκετές σειρές που μεγάλωσαν στη 2η σεζόν τους το εύρος του κόσμου τους, όμως νιώθω πως καμία δεν το κατάφερε ακριβώς όπως το «Magicians», και σίγουρα όχι στο μέγεθος που το κατόρθωσε η σειρά του SyFy. Η οποία, με σταθερά περιορισμένο μπάτζετ και δυνατότητες, έχτισε λεπτομερέστατα έναν τεράστιο φανταστικό σύμπαν, απλώνοντας τους χαρακτήρες της σε διαφορετικούς κόσμους, κάνοντάς τους βασιλιάδες και αγωνιστές, καταλήγοντας σε ένα υπερφιλόδοξο climax που βάζει τους ίδιους τους θεούς στο παιχνίδι κι έχοντας προηγουμένως δανειστεί στοιχεία από fantasy λογοτεχνία, τηλεοπτική σαπουνόπερα και κινηματογραφικό μιούζικαλ. Μάλλον η πιο βελτιωμένη σειρά από 1η σε 2η σεζόν.
«Twin Peaks: The Return»
Δεν ήξερα πού να το βάλω, σε αυτά που τελειώνουν (επειδή είναι μίνι σειρά); Σε αυτά που συνεχίζονται (επειδή συνεχίζεται μετά από 27 χρόνια); Στα καινούρια (επειδή ως μίνι σειρά event με τον υπότιτλο ‘The Return’ στοχεύει στο να είναι κάτι εντελώς καινούριο); Δεν έχω ιδέα, αλλά από την άλλη είναι και ταιριαστό να μην έχω ιδέα. Γιατί ο Ντέιβιντ Λιντς, μετά από χρόνια δημιουργικής σιωπής, εξαπολύει κάθε εφιάλτη του, κάθε gag, κάθε ευαίσθητη διαδρομή ωρίμανσης και νέας ζωής, σε αυτό το ακατηγοριοποίητο coming of age πείραμα που αψηφά κάθε πιθανό κανόνα της πρεστίζ τηλεόρασης. Ο Κάιλ ΜακΛάχλαν δίνει ερμηνεία ζωής παίζοντας άλλοτε το ανατριχιαστικό πνεύμα του κακού κι άλλοτε την ίδια τη σλάπστικ αθωότητα, η Ναόμι Γουότς ξεχωρίζει από ένα υπόλοιπο καστ που θα το ζήλευε κάθε παραγωγή στην ιστορία της τηλεόρασης και του σινεμά, όλοι και όλες εργαλεία στην επίμονη avant-garde εξερεύνηση του Λιντς πάνω στην ιδέα της μεταμόρφωσης, τη γένεση του κακού, και την υπομονετικότητα της ίδιας της ύπαρξης. Μια σειρά την οποία θα πρέπει να συνηθίσουμε να επισκεπτόμαστε ξανά και ξανά στο μέλλον.
Διάβασε επίσης: Το όγδοο επεισόδιο της επιστροφής του «Twin Peaks» ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της τηλεόρασης
Inside No. 9
ΤΙΜΗΤΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ
Στο αγγλικό «Inside No. 9» που συνεχίζει να βρίσκει εφευρετικές ιστορίες κυνισμού και μιας κάποια κλειστοφοβίας, με highlight φέτος το καταπληκτικό Χριστουγεννιάτικο επεισόδιο με έναν meta σχολιασμό να διασκεδάζει διαρκώς πριν μας τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια. Στο επίσης αγγλικό «Catastrophe» που βλέπει Ρομπ Ντιλέινι και Σάρα Χόγκαν να αντιμετωπίζουν νέα προβλήματα στο γάμο τους και τη σειρά να αποχαιρετά υπέροχα την Κάρι Φίσερ με την τελευταία της μη-«Star Wars» εμφάνιση στην οθόνη.
Στο «Master of None» που παραμένει πανέμορφο και διασκεδαστικό ως προς τις αναφορές του έστω κι αν το κυρίως στόρι της 2ης σεζόν είναι μια υπο-Παπακαλιάτεια κοινοτυπία κρυφού πάθους. Το εξαιρετικό επεισόδιο με τα πολλά δείπνα των Ευχαριστιών (σε σκηνοθεσία Μελίνα Ματσούκας) αποζημιώνει. Στο «Love» που αν και παντελώς γνώριμο και αναμενόμενο ως σκηνικό και λουκ, συνεχίζει αθόρυβα να κάνει ενδιαφέροντα πράγματα με τη σχέση των δύο ψιλο-ανεπρόκοπων ηρώων του. Στο «Superstore» που παραμένει το πιο κρυφά πολιτικό σίτκομ της τηλεόρασης με το τσούρμο των κακοπληρωμένων εργαζομένων του να αναζητούν την ευτυχία μέσα σε μικρές στιγμές επαγγελματικού εγκλεισμού σε ένα απρόσωπο πολυκατάστημα της κακιάς ώρας. Και φυσικά στο «Crazy Ex-Girlfriend» που παραμένει το πιο τραγουδιστά επίπονο ξεφλούδισμα ραγισμένων προσωπικοτήτων στην τηλεόραση.
Διαβάστε ακόμη:
- Οι 10 καλύτερες τηλεοπτικές σειρές του 2016
- Αυτές είναι οι must τηλεοπτικές πρεμιέρες του καλοκαιριού
- Το όγδοο επεισόδιο της επιστροφής του «Twin Peaks» ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της τηλεόρασης
- Στo «American Gods» η μάχη των θεών έγινε εντυπωσιακή τηλεόραση
- Είστε έτοιμοι για τον Δράκουλα με τον τρόπο του «Sherlock»;
