Μπορεί η κινηματογραφική κοινότητα να ασχολείται με εμμονή (και σχεδόν 12 μήνες το χρόνο) με τα Οσκαρ (κι όλα τα υπόλοιπα βραβεία που οδηγούν σ' αυτά), η θεατρική οικογένεια της ανατολικής ακτής όμως έχει τα δικά της βραβεία. Τα Βραβεία Τony βάζουν κάθε χρονιά σε κούρσα «ευγενούς συναγωνισμού» τις αξιόλογες παραστάσεις (πρόζα και μιούζικαλ) που παρουσιάζονται on & off Broadway, και τιμούν τις πιο σημαντικές ερμηνείες, τους σκηνοθέτες, συγγραφείς (στιχουργούς), παραγωγούς, χορογράφους, σκηνογράφους, ενδυματολόγους, μουσικούς - κι όλους τους υπόλοιπους αφανείς ήρωες που δημιουργούν το θέαμα που εκατομμύρια τουρίστες το χρόνο επισκέπτονται ευλαβικά. Φέτος παραστάσεις όπως τα «Ρόκι», «Οι Γέφυρες της Μάντισον Κάουντι», «After Midnight», «A Gentleman's Guide to Love and Murder», «A Raisin in the Sun», «Lady Day at Emerson's Bar & Grill», «All the Way» έρχονται να συναντήσουν τα κλασικά «Aλάντιν», «Οι Αθλιοι» και την αναβίωση του «Hedwig and the Angry Inch» σε μια κούρσα που μοίρασε τα βραβεία.
Οι τελετές απονομής των βραβείων Tony είναι εξ' ορισμού πιο χαμηλών τόνων από τα Οσκαρ. Λιγότεροι σταρς (και περισσότεροι θεατράνθρωποι), μικρότερου μήκους κόκκινο χαλί, φθηνότερο μπάτζετ, αλλά... πιο πολλά «jazz hands»: κάθε χρόνο τα Tonys προσπαθούν να υπερκαλύψουν όποια άλλη έλλειψη celebrity ενδιαφέροντος, προσφέροντας μουσικοχορευτικό υπερθέαμα. Αλλωστε έχουν στη διάθεσή τους τους performers (πρωταγωνιστές, χορωδίες και μπαλέτα) των πιο φαντασμαγορικών μιούζικαλ. Τις τελευταίες τρεις χρονιές με παρουσιαστή τον αιρετικά γοητευτικό Νιλ Πάτρικ Χάρις είχαν κερδίσει τους τηλεθεατές (αυτό το κοινό άλλωστε φέρνει έσοδα διαφημιστικής πίττας) και φέτος (που ο Χάρις αδυνατούσε να είναι οικοδεσπότης, γιατί ήταν υποψήφιος) με την επιστροφή του γοητευτικού show man Χιου Τζάκμαν, όλοι κρατούσαν την αναπνοή τους για το σόου του αιώνα.
Εγινε αυτό; Οχι. Η 68η τελετή απονομής των βραβείων Tony πραγματοποιήθηκε την Κυριακή, χωρίς να απογοητεύσει, αλλά και χωρίς να ενθουσιάσει. Κάποια ρεκόρ σημειώθηκαν (αλλά δυστυχώς η έξι φορές νικήτρια Οντρα ΜακΝτόναλντ δεν είναι ...Μέριλ Στριπ!), o Mπράιν Κράνστον (ναι, του «Breaking Bad») σάρρωσε τον ανταγωνισμό με το ντεμπούτο του στο θέατρο, άλλες ανατροπές δεν τις πήραμε χαμπάρι, κάποιες στιγμές της βραδιάς εξέπληξαν ευχάριστα, άλλες παρέμειναν βαρετές.
O Mπράιαν Κράνστον κερδίζει το Α' Ανδρικό (πρόζα)
Η Οντρα ΜακΝτόναλντ γίνεται η πρώτη γυναίκα που κερδίζει 6 φορές το Τοny Α' Γυναικείου ρόλου. Ευχαριστεί και αφιερώνει το βραβείο της στην Μπίλι Χάλιντεϊ
Το Flix είδε και τις 3 ώρες μετάδοσης και ξεχώρισε τα 10 πράγματα που αξίζει να μάθετε/δείτε κι εσείς. Πάμε να σας τα παρουσιάσουμε αναλυτικά...
Το χοροπηδηχτό opening number του Χιου Τζάκμαν
Από το promo των βραβείων Tony 2014, ο Χιου Τζάκμαν... πηδούσε από τη χαρά του. Οχι γιατί είναι Αυστραλός και ήθελε να παίξει με την ιδέα των καγκουρό (μη γελάτε, γράφτηκε αυτό σε διάφορα blogs). Αλλά γιατί ήθελε να υποκλιθεί, ή μάλλον να χοροπηδήσει, με σεβασμό στον Μπόμπι Βαν και στο νούμερό του «Take Me to Broadway», από την ταινία του 1953 «Small Town Girl.» Δείτε το αυθεντικό βίντεο εδώ.
Ο Χιου ξεκίνησε λοιπόν την μετάδοση της τελετής απονομής με μικρά, συνεχόμενα, χαρούμενα, χορευτικά άλματα - μπαίνοντας, από το πεζοδρόμιο έξω από το Radio City, στην αίθουσα, ανέβηκε στη σκηνή, πέρασε πίσω στα παρασκήνια, χαιρέτησε τους υποψηφίους που συναντούσε στο διάβα του, αγνοήθηκε από έναν γεροπαράξενο in character Κλιντ Ιστγουντ και ξαναβγήκε στην σκηνή για να αρχίσει το πρώτο του νούμερο! Κι αν αυτό σας φαίνεται άθλος, σκεφτείτε τον οπερατέρ της steady cam που έκανε ακριβώς το ίδιο για όλο το 4λεπτο μονοπλάνο. Και μάλιστα... ανάποδα! Δείτε το βίντεο...
**Το Χόλιγουντ παρουσιάζει...**Η προσπάθεια να προσελκύσει κανείς μεγάλα ονόματα και λαμπερούς σταρ για να παρουσιάσουν τις διάφορες κατηγορίες και τα βραβεία Tonys ήταν εμφανής. Oπως και το αντίθετο: η ανάγκη των χολιγουντιανών σταρ να αποδείξουν ότι δεν έχουν ξεκόψει από τις θεατρικές τους ρίζες και, παρόλο που τους ξέρουμε ως κινηματογραφικούς/τηλεοπτικούς πρωταγωνιστές, βρέθηκαν στο σανίδι του Radio City «γιατί στηρίζουν το Μπρόντγουεϊ». Ο Κέβιν Μπέικον, ο Ιθαν Χοκ, ο Μπράντλεϊ Κούπερ, η Τίνα Φέι, η Μάγκι Τζίλενχαλ, ο Ορλάντο Μπλουμ που έπαιξε φέτος «Ρωμαίο και Ιουλιέτα» - αρκετοί και διαφορετικών genre και ταχυτήτων celebrities, προσπάθησαν να κουβαλήσουν κάτι από τη δυτικής ακτής λάμψη τους στην νεοϋρκέζικη τελετή απονομής. Φαινόντουσαν όμως σαν ψάρια έξω από το τροπικό νερό τους. Η σκηνοθεσία της βραδιάς, τα κείμενα, το στήσιμο δεν τους βοηθούσαν. Κάτι δεν κολλούσε. Κάτι τους έφερνε σε αμηχανία. **O Kλιντ Ιστγουντ**[Είναι γνωστό πώς ο Κλιντ Ιστγουντ ανέλαβε τη δύσκολη κινηματογραφική μεταφορά του «Jersey Boys»](https://flix.gr/news/jersey-boys-trailer.html), ενός από τα διασημότερα μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ. Περιμένοντας με ανυπομονησία να δούμε τη βερσιόν του 84χρονου σκηνοθέτη, που υπόσχεται να ποτίσει με την τρυφερή του ρετρό νοσταλγία μια ακόμη μεγάλη ιστορία ενός αμερικανικού ονείρου που βγήκε αληθινό, δεν μας έκανε έκπληξη που τον είδαμε στη σκηνή του Radio City προχθές. Ηθελε να δηλώσει το σεβασμό του στο θέατρο και το κοινό του και να κλείσει το μάτι στη δική του πολυαναμενόμενη πρεμιέρα. Αυτό όμως που μας εξέπληξε δυσάρεστα είναι ότι πλέον τα χρόνια του «Βρώμικου Χάρι» φαίνονται. Ο Ιστγουντ, παρόλο το γοητευτικό του ευθυτενές παράστημα, ήταν ένας γεράκος που τα έχανε μπροστά στο τελεπρόμπτερ, έτρεμαν τα χέρια του, έχανε τα χαρτιά και τις σημειώσεις του, μονολογούσε, έβαζε κι έβγαζε τα γυαλιά του και κοιτούσε με αμηχανία τις κάμερες και το κοινό. Θέλουμε να ελπίζουμε ότι όλα αυτά ήταν γιατί δεν είχε κάνει (αρκετές) πρόβες. Ελλειψη χρημάτων και χρόνου. Κι όχι ο χρόνος που περνάει αλύπητα... **Φώτα, κάμερα, πάμε!**Τα μουσικοχορευτικά νούμερα μίας τέτοιας τελετής είναι το κυρίως μέρος της. Αντίθετα από τα Οσκαρ, που όταν το παρακάνουν το κοινό σκούζει (όπως φέτος για παράδειγμα) «όχι άλλα τραγούδια», τα Tonys αναλώνονται στο μιούζικαλ υπερθέαμα. Καλό είναι αυτό; Εξαρτάται. Οταν βγαίνουν οι Γκλάντις Νάιτ, Φαντάζια Μπαρίνο και Πάτι Λαμπέλ για να τραγουδήσουν ένα νούμερο του «After Midnight», οδηγώντας όλο το θίασο της παράστασης επί σκηνής σ' ένα φαντασμαγορικό χορευτικό παραλήρημα (στο φινάλε ένωσε δυνάμεις και ο Χιου Τζάκμαν) υποκλίνεσαι. Στο «Wicked» όμως ή στο «Αλαντιν», ακόμα και στους «Αθλιους») σόρι, βαρεθήκαμε. Γούστα είναι αυτά...
**Τζον Τραβόλτα φάε τη σκόνη μας!**Ηταν ένα από τα αστεία στιγμιότυπα των Οσκαρ: [ο Τζον Τραβόλτα να παρουσιάζει την Ιντίνα Μενζέλ για να τραγουδήσει το υποψήφιο τραγούδι από το «Frozen», αποκαλώντας την «Αντέλ Νταζίμ».](https://flix.gr/news/oscars-2014-review.html) Ομως προχθες, η μεγάλη κυρία του θεάτρου ήταν στο στοιχείο της. Κι όλοι ήξεραν το όνομά της. Οταν την προλόγισαν στη σκηνή για να ερμηνεύσει το φινάλε του υποψήφιου θεατρικού της «If/Then», οι σεναριογράφοι της βραδιάς μάς έκλεισαν το μάτι: το κείμενο της προσφώνησης ήταν ακριβώς ίδιο με τα Οσκαρ («wickedly talented») απλά εδώ ο Tζόναθαν Γκρολ (συμπρωταγωνιστής της στο «Frozen» ) είπε το όνομά της ολόσωστα και βροντερά. Κι όσο αφορά την ερμηνεία της: κέρδισε standing ovation, αναγκάζοντας τον Χιου Τζάκμαν να βγει στη σκηνή και να τη χειροκροτήσει ξανά.
**Νιώσαμε τη Γη να τρέμει, Κάρολ Κινγκ**To «Beautiful» είναι η μιούζικαλ θεατρική βιογραφία της ζωής και του έργου της Κάρολ Κινγκ. Παίζεται εδώ και αρκετούς μήνες στο Broadway, η Κινγκ δήλωσε ότι δεν άντεξε να το δει, δεν πήγε καν στην πρεμιέρα. Οχι γιατί δεν της άρεσε. Αλλά γιατί χτυπούσε νεύρο κατευθείαν στην καρδιά. Ο,τι κι αν παιζόταν προχθές ως στιγμιότυπο, οποιοδήποτε κομμάτι της Κινγκ να έντυνε με τη ζεστή γλύκα της η πρωταγωνίστρια Τζέσι Μιούλερ, θα ήταν έτσι κι αλλιώς μαγική στιγμή. Τα Tonys όμως μάς είχαν μία έκπληξη. Ενα διπλό δώρο. Δύο «Κάρολ Κινγκ», ταυτόχρονα στη σκηνή. Η Μιούλερ ξεκίνησε ντροπαλά, γλυκά και στην άκρη της σκηνής τη συνάντησε η ίδια η 72χρονη μουσικός που της έκανε δεύτερη φωνή. Δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε πώς μπορεί να αισθάνεται μία ηθοποιός όταν η αληθινή ηρωίδα στέκεται δίπλα της. Μάλλον της έφερε γούρι: η Μιούλερ έφυγε στο τέλος της βραδιάς με το Tony Α' Γυναικείου ρόλου σε μιούζικαλ. Οσο διήρκησε πάντως το νούμερό τους, με σύσσωμο το καστ του «Beautiful» ως χορωδία, κορίτσι και μύθος, ερμήνευσαν τα «Will You Love Me Tomorrow» και «I Feel The Earth Move». Βουρκώσαμε.
**Ο Sting τραγούδησε και τον παρουσίασε η Γκλόρια Εστέφαν**Κι όλο έμοιαζε σαν κακό 80ς reunion. Ο κάποτε αγαπητός μας (επί Police και λίγο, ελάχιστα, μετά...) Sting μας δημιουργεί αυτόματα αυτή την τάση να μαζευτούμε αμήχανα στην καρέκλα μας. Γιατί να γράψει μιούζικαλ («The Last Ship») και να το ανεβάσει στο Broadway; Κι αν το κάνει πόσο φρέκο, πρωτότυπο θα είναι (ή θα μοιάζει με μουσική που παίζεται σε μαθήματα γιόγκα;) Δυστυχώς, η μεσόκοπη πάλαι ποτέ σεξοβόμβα των νιάτων μας, Γκλόρια Εστέφαν, που τον παρουσίασε μαζί με τον σεβάσμιο-γέροντα-μουσικό-παραγωγό σύζυγό της, Εμίλιο, με αστειάκια που θα ψυχαγωγούσαν τους θείους μας σε χριστουγεννιάτικα τραπέζια, δεν βοήθησαν πολύ την κατάσταση. Και η ερμηνεία του Sting, βαρύγδουπη και αδιάφορη (αν μπορείτε να φανταστείτε και τα δύο ταυτόχρονα) ήρθε για να βουλιάξει και το τελευταίο πλοίο. Πατήστε το play με δική σας ευθύνη...
**Willkommen Bienvenue Welcome Αλαν Κάμινγκ!**Θα μπορούσαμε να τον χαζεύουμε ώρες, μέρες. Ο Αλαν Κάμινγκ, πολυβραβευμένος στο ρόλο του Κομπέρ (το 1998 τον είχε πρωτοπαίξει δίπλα στην Νατάσα Ρίτσαρντσον), αναβιώσε το διάσημο νούμερό του «willkommen bienvenue welcome» από το «Καμπαρέ» - μία παράσταση που ανέβηκε ξανά φέτος στο Μπρόντγουεϊ υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Σαμ Μέντες και του Ρομπ Μάρσαλ και με «Σάλι» την Μισέλ Γουίλιαμς (γιατί δεν είμαστε στην Νέα Υόρκη;) Ο αγαπημένος μας Ιλαϊ («The Good Wife») γδύθηκε ξανά, έβαψε τις ρώγες του φούξια, μας έβγαλε περιπαιχτικά και ηδονικά τη γλώσσα, μεταμορφώθηκε αβίαστα σε Κομπέρ. Μπορεί να τον έχουμε δει να ερμηνεύει το ρόλο και καλύτερα από τη βραδιά της προχθεσινής απονομής. Καμία σημασία δεν έχει. Η φυσικότητά του, η παιδική σχεδόν αυθάδεια, η γοητεία της εμπειρίας του - όλα συνετέλεσαν σε θρίαμβο με το κοινό να μπιζάρει στο τέλος σ' ένα standing ovation που δεν είχε τέλος. Κι εμείς θα μπορούσαμε να τον χαζεύουμε ώρες, μέρες...
**Hedwig And The Angry Inch ή γιατί ο Νιλ Πάτρικ Χάρις είναι πολύ μεγάλη υπόθεση**Μιλώντας για αυθάδικη γοητεία... εδώ τελειώνουν όλα. Οταν βγει ένας περφόρμερ στη σκηνή που έχει άστρο, εκτός από δαιμονισμένο ταλέντο και ηλεκτρική ενέργεια, δε χρειάζονται λόγια, ούτε επιχειρήματα. _Kαβάλα στον... Ορλάντο Μπλουμ_Δείτε τον Νιλ Πάτρικ Χάρις να ερμηνεύει το «Sugar Daddy» από το «Hedwig And The Angry Inch», να κατεβαίνει στην πλατεία να κάνει lap dance στον Sting και στον Κέβιν Μπέικον, να αιφινιδιάζει τον Ορλάντο Μπλουμ με κάτι ακόμα περισσότερο («Ιt's called the car wash! And I'm... Blooming, I'm... Blooming!», να γλύφει τα γυαλιά του Σάμιουελ Τζάκσον, να φιλάει τον εν ζωή σύζυγό του, ο οποίος καθόταν στις πρώτες σειρές, παθιασμένα. Δεν υπάρχει ο Νιλ Πάτρικ Χάρις. Και κέρδισε επάξια και το βραβείο ερμηνείας Α' Ρόλου σε Μιούζικαλ, λίγα λεπτά μετά.
Χιου Τζάκμαν: ετυμηγορία
Τελικά, τα κατάφερε ο Τζάκμαν; Επανέλαβε την επιτυχημένη του παρουσίαση στα Οσκαρ του 2008, που έπιασε το Χόλιγουντ αδιάβαστο και καταγοήτευσε εκατομμύρια τηλεθεατών; Σε γενικές γραμμές ήταν καλός, πάντα γοητευτικός, χαρισματικά ευγενής, χαμογελαστός, όμορφος. Ομως κανένα κείμενό του δεν είχε Το Αστείο, που μπορεί να συζητιέται επί μέρες μετά. Κανένα σκετς του Την Πρωτοτυπία. Κανένα χορευτικό του δεν μας εντυπωσίασε τόσο ώστε να χειροκροτούμε από τον καναπέ μας (το ραπάρισμα του «Music Man» με τον L L Cool Jay και τον T.I. ήταν ωραία ιδέα στο χαρτί, αλλά το αποτέλεσμα βγήκε χλιαρό). Ηταν σίγουρα θέμα σκηνοθεσίας (πολύ μέτρια και σε στιγμές κακή), κειμένων και δικής του προσωπικής υπερπροσπάθειας. Καμιά φορά αυτές οι δουλειές θέλουν φυσικότητα, υγρή κίνηση, χαλαρή διάθεση - κι ας τρέμει η καρδιά σου. Ο Τζάκμαν έμοιαζε με τον απουσιολόγο μαθητή που θέλει να αποδείξει πόσο πολύ διάβασε τις προηγούμενες εβδομάδες. Κρίμα.
Εξαίρεση; Εκανε δύο νούμερα που παρουσίαζαν τις υποψήφιες ηθοποιούς για βραβείο ερμηνείας (το ένα σε πρόζα, το άλλο σε μιούζικαλ). Στο πρώτο άλλαξε τους στίχους του LOV*E του Νατ Κινγκ Κολ για να εντάξει τα αρχικά των ονομάτων των κυριών. Ηταν ΟΚ, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. Στο δεύτερο (το μιούζικαλ) κατέβηκε στην πλατεία, τους τραγούδησε μία πειραγμένη εκδοχή του «Steping out with my baby» και τις σήκωσε από τις θέσεις τους για ένα χορό μαζί του. Ηταν τόσο αστείες οι αντιδράσεις των αιφνιδιασμένων κοριτσιών που (τι κι αν είναι celebrity και οι ίδιες) έλιωσαν μπροστά στον γοητευτικό σταρ, που το χαριτωμένο τρακ τους... ήταν μεταδοτικό. Υπέροχος.
ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΟΝΥ 2014
- Β' Ανδρικού (πρόζα): Μάρκ Ράιλανς («Δωδεκάτη Νύχτα»)
- Β' Ανδρικού (μιούζικαλ): Τζέιμς Μονρό Ιγκλχαρτ («Αλάντιν»)
- Α' Ανδρικού (πρόζα): Μπράιαν Κράνστον («All the Way»)
- Α' Ανδρικού (μιούζικαλ): Νιλ Πάτρικ Χάρις («Hedwig and the Angry Inch»)
- Β' Γυναικείου (πρόζα): Σόφι Οκενέντο («A Raisin in the Sun»)
- Β' Γυναικείου (μιούζικαλ): Λίνα Χολ («Hedwig and the Angry Inch»)
- Α' Γυναικείου (πρόζα): Οντρα ΜακΝτόναλντ («Lady Day at Emerson's Bar & Grill»)
- Α' Γυναικείου (μιούζικαλ): Τζέσι Μιούλερ («Beautiful--The Carole King Musical»)
- Σκηνοθεσίας (πρόζα): Κένι Λίον («A Raisin in the Sun»)
- Σκηνοθεσίας (μιούζικαλ): Ντάρκο Τριέσνιακ («A Gentleman's Guide to Love and Murder»)
- Χορογραφίας: Γουόρεν Κάρλαϊλ («After Midnight»)
- Ενορχήστρωσης: Τζέισον Ρόμπερτ Μπράουν («The Bridges of Madison County»)
- Καλύτερο Θεατρικό: «All the Way»
- Καλύτερο Μιούζικαλ: «A Gentleman's Guide to Love and Murder»
- Τιμητικό Βραβείο Isabelle Stevenson: Ρόζι Ο' Ντόνελ
Διαβάστε ακόμη:
