Τα καλά νέα της συμμετοχής του φιλμ στη φετινή Berlinale ήταν η αφορμή, αφού όπως είπε ο Γιάννης Οικονομιδης, «νιώθαμε ότι χρωστάμε να σας πούμε μερικά πράγματα για την ταινία, αφού τόσο καιρό ήμασταν στην σκιά. Ακολουθήσαμε μια σιωπηλή πορεία δεν κάναμε πολύ θόρυβο».
Χθες πάντως όλοι είχαν λόγο να νιώθουν χαρούμενοι, με πρώτο τον ίδιο τον Οικονομίδη, που όπως είπε η Ειρήνη Σουγανίδου της Feelgood Entertainment, «ήταν ο πρώτος που έφερε το νέο ελληνικό σινεμά στο προσκήνιο και η επιλογή του στο Βερολίνο, επιβεβαιώνει τη σταθερή αξία του κινηματογραφικού του έργου».
Σχεδόν όλοι οι συντελεστές της ταινίας ήταν παρόντες, άλλοι μπροστά στα μικρόφωνα του μεγάλου τραπεζιού κι άλλοι στην αίθουσα. Στον κέντρο του ο Γιάννης Οικονομίδης που ανέλαβε να μας συστήσει τους ηθοποιούς και τους χαρακτήρες που υποδύονται στο φιλμ, λέγοντας τα παρακάτω.
Πρώτος ο Βαγγέλης Μουρίκης. Γνωστός και μη εξαιρετέος, ένας σπουδαίος ηθοποιός ο οποίος στην ταινία είναι ο Στρατος. Eνας αινιγματικός μοναχικός τύπος. Eχει μείνει πολλά χρόνια φυλακή γιατί έχει σκοτώσει δυο ανθρώπους. Σε μια έξαρση εφηβικού πάθους, ξάπλωσε δυο πιτσιρικάδες για τα μάτια μιας γυναίκας. Εφαγε πολλά χρόνια και απ' όταν βγήκε, μοιράζεται σε μια τριπλή ζωή: δουλεύει υπάλληλος σε ψωμάδικο, έχει μπλέξει με τον υπόκοσμο, με τύπους όπως ο κύριος Τσορτεκης και η κυρία Τσαπανίδου και με τον «άρχοντα του σκότους», τον Γιάννη Αναστασάκη που στην ταινία είναι ο Μπογιατζής, ένας τύπος που εκτελεί συμβόλαια θανάτου.
Η Βίκυ Παπαδοπούλου είναι η γειτόνισσα του Στράτου, είναι χωρισμένη, έχει ένα παιδί την Κατερίνα και μένει απέναντι με τον αδερφό της και με τον άρρωστο πατέρα της. Το σπίτι τους είναι λίγο πολύ μια κόλαση. Οικονομική ανέχεια, δυσκολίες, τα δύο αδέλφια είναι παλιοχαρακτήρες, όμως ο Στράτος τους αγαπάει, είναι οι μόνοι του φίλοι, ειδικά ο Μάκης με τον οποίο συναντιούνται κάπου κάπου και λένε πράγματα από τη ζωή τους.
Ο Πέτρος Ζερβός είναι ο Μάκης, ένας λαϊκός μαγκάκος, που είναι συνέχεια μέσα στη ζοχάδα, όλα του φταίνε. Δυνατός χαρακτήρας, παμπόνηρος, ο μοναδικός φίλος του Στράτου, τα λένε συχνά, μέχρι την στιγμή που όλα θα έρθουν τούμπα και η φιλία τους θα δοκιμαστεί. Ο Πέτρος δεν είναι ηθοποιός, πρώτη φορά που ασχολείται πραγματικά με την ηθοποιία, αλλά με έχει εκπλήξει και με έχει συγκινήσει με το υποκριτικό του επίπεδο.
Ο Γιώργος Γιαννόπουλος, εκ Καλαμάτας ορμώμενος, είναι στην ταινία ο Πετρόπουλος. Φοβερός και τρομερός όπως τον περιγράφει ο Μακης. Ο άρχοντας της πιάτσας, το χρήμα, η δύναμη. Τοκογλύφος, έχει μαγαζιά την νύχτας, δανείζει λεφτά, σπάει και κανένα κεφάλι σε οποίον δεν έχει να πληρώσει. Οικογενειάρχης κατά τα άλλα, έχει ένα γιο μπουμπούκι που ακολουθεί τα χνάρια του κι έχει σαν σύζυγό τη Σόνια Θεοδωρίδου, η οποία είναι Τζένη, το Τζενάκι... Ποιος από τους δύο είναι ο χειρότερος, θα μας το πείτε εσείς όταν δείτε την ταινία.
Φτάνουμε στην Πόπη Τσαπανίδου. Η Πόπη είναι η Μαρία. Η γυναίκα του Λεωνίδα. Ο οποίος είναι μεγάλος αδελφός του Γιώργου Τσορτέκη και είναι εσώκλειστος, σιδηροδέσμιος βραχιολάτος στις φυλακές του Μαλανδρίνου. Κάναμε γύρισμα εκεί, σε πραγματικές φυλακές . Ισως είναι η πρώτη ταινία που γυρίστηκε εκεί, Η Πόπη είναι η γυναίκα του Λεωνίδα, την έχει ξεχωρίσει από μικρή την έχει πάρει από το χωριό την έχει παντρευτεί, την έχει σβερκώσει γερά και κυκλοφορεί στην πιάτσα ως η αδιαμφισβήτητη βασίλισσα της κόκας.
Ο Γιάννης Αναστασάκης, είναι ο Μπογιατζής είναι ένας σημαντικός χαρακτήρας της ταινίας, είναι η ψυχή του σκότους είναι ο άρχοντας του κακού. Για μένα είναι συστημικό το κακό. Αυτός παραγγέλνει δολοφονίες. Δεν είναι απλά ένας τύπος του υπόκοσμου. Προσλαμβάνει πληρωμένους δολοφόνους, καθαρίζει εν ψυχρώ ανθρώπους. Και γι αυτόν όλα is just a job.
Ο Γιάννης Τσορτέκης είναι ο Γιώργος, ο αδελφός του Λεωνίδα. Τον αγαπά πολύ είναι το ίνδαλμα του, είναι ο συνεχιστής της συμμορίας, της μπίζνας και προστατεύει όπως μπορεί την Μαρια, τη γυναίκα του ισοβίτη. Εχει φτιάξει μια σπείρα προστασίας γύρω από την οικογένεια και μαζί με την Μαρία προσπαθούν να δουν πως θα βγάλουν τον Λεωνίδα από τη φυλακή.
Η Μαρία Καλλιμάνη πρωταγωνίστρια της προηγούμενης ταινίας μου, αγαπημένη φίλη, σπουδαία ηθοποιός είναι η περσόνα μιας μάνας που μισεί όσο τίποτα άλλο, τον Λεωνίδα. Της έχει σκοτώσει το παιδί. Είναι μια χαροκαμμένη μάνα.
Ο Γιάννης Βουλγαράκης, τον θυμάστε ήδη από το «Σπιρτόκουτο» είναι ο τσιλιαδόρος, ο σωματοφύλακας του Γιάννη Τσορτέκη. Θα τον δείτε χαρακωμένο στην ταινία χάρη στο εξαιρετικό μακιγιάζ του Γιάννη Παμούκη που έκανε τόσο καλή δουλειά, ώστε οι Γερμανοί τεχνικοί όταν κάναμε το color correction ρώταγαν αν στ΄αλήθεια είναι σημαδεμένος.
«Aυτοί είναι οι χαρακτήρες, οι ήρωες μας, αυτή είναι λίγο πολύ η ταινία μας» είπε ο Οικονομίδης πριν δώσει τον λόγο στους ηθοποιούς του για να μιλήσουν κι εκείνοι για την εμπειρία τους από το «Μικρό Ψάρι». Και ανάμεσα σε άλλα, είπαν και τα παρακάτω
Βαγγέλης Μουρίκης: Ο κόσμος που έχει φτιάξει ο Οικονομίδης έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον όχι για την κακία του, αλλά για την καλή του πλευρά που θα οδηγήσει τα πράγματα εκεί που θα τα οδηγήσει. Όταν δείτε την ταινία θα το νιώσετε. Αυτά που μπορώ να πω, είναι ότι σε αυτή την ταινία ευχαριστήθηκα τον Οικονομίδη. Εχουμε κάνει άλλες δυο ταινίες μαζί, εδώ ήτανε ένας άλλος Οικονομίδης. Πολύ πιο συγκεκριμένος κι ώριμος σε αυτά που έψαχνε, πολύ ανοιχτός σε προτάσεις που δεχόταν απ όλους του ηθοποιούς, γιατί όλοι στην ταινία είχαν κάτι σοβαρό αν πουν σε σχέση με το σενάριο ή τους ήρωες του. Ο Γιάννης άκουγε τα μέτραγε και τα έβλεπες να περνάνε στην ιστορία.
Σόνια Θεωδορίδου: Τι ταξίδι ήταν αυτό; Ακουσα για μια οντισιόν, ότι ο Γιάννης Οικονομίδης ζητά μια γυναίκα γύρω στα πενήντα, το ήθελα τόσο πολύ να δοκιμάσω τα όριά μου σε κάτι που δεν ήξερα. Κάθισα στην ουρά για την οντισιόν, την έκανα, άφησα τα στοιχεία μου και όταν μου τηλεφώνησαν να δουλέψω μαζί του, άρχισε το πιο μαγικό ταξίδι των τελευταίων δώδεκα χρόνων. Ο Γιάννης μου άνοιξε ένα δρόμο που ήξερα ότι τον εμπεριείχα, αλά δεν μου τον είχε βγάλει κανείς. Ενα ταξίδι που δεν είχα συνηθίσει στον χώρο από τον οποίο προερχόμαστε, όπου λίγο αυτοκολακευόμαστε, όπου δεν σου λένε πάντα την αλήθεια. Κι εκτός των άλλων είχα να αντιμετωπίσω αυτό το θηρίο, τον Βαγγέλη τον Μουρίκη, που ενώ εγώ προσπαθούσα να μάθω και να πω τα λόγια μου, αυτός σε κοίταζε απλά με ένα βλέμμα και τα έλεγε όλα. Ηταν δύσκολο. Συχνά πήγαινα σπίτι μετά τις πρόβες κι έλεγα, αει σιχτίρι, δεν θα πάω ξανά, αλλά ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό σοβαρά να σταματήσω. Κι αυτό που θέλω να πω για τον Γιάννη είναι πως μπορεί να κάνει αυτές τις σκληρές ταινίες, αλλά είναι ένας πολύ τρυφερός άνθρωπος, ένα μικρό μωρό.
Βίκυ Παπαδοπούλου: Πάντα ήθελα να δουλέψω με το Γιάννη, απ όταν ξεκίνησα να βλέπω τις ταινίες του. Εδώ ήταν να κάνει τον ρόλο μου μια άλλη ηθοποιός, η οποία τελικά δεν μπόρεσε και με φώναξαν να κάνω casting δυο μήνες πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Ο Γιάννης μου είπε πως θα πρέπει να βάψω τα μαλλιά μου ξανθά, να μάθω Κραβ Μανγκά, μια πολεμική τέχνη και να "ξεχάσω την ιδέα της ωραίας γκόμενας" κάτι που ήθελα πάντα να το κάνω, έτσι κι αλλιώς. Κάναμε πρόβες πέντε φορές την εβδομάδα και για μένα ο Γιάννης κι ο Βαγγέλης ήταν κάτι παραπάνω από σκηνοθέτης και συμπρωταγωνιστής. Ηταν δυο δάσκαλοι. Τα γυρίσματα ήταν δύσκολα αλλά υπέροχα. Ο Γιάννης ξέρει απόλυτα τι είναι αυτό που θέλει. Ηταν ένα υπέροχο ταξίδι για μένα, μια ευλογημένη στιγμή. Μια υπέροχη συνεργασία με όλους, γιατί ο Γιάννης διαλέγει ανθρώπους πάνω απ όλα
Πέτρος Ζερβός: Δεν είμαι ηθοποιός, είμαι φίλος του Γιάννη έτσι βρίσκομαι εδώ, χρονιά είμαστε φίλοι, στο «Μαχαιροβγάλτη μου είχε πει να παίξω για πρώτη φορά και παρ΄ ότι δεν ήθελα γιατί δεν τα πάω καλά με το φακό και την έκθεση, είπα τι έχω να χάσω; Ετσι έκανα έναν μικρό ρόλο εκεί κι ένιωσα πολύ καλά. Ενοιωσα την αίσθηση της οικογένεια που δημιουργούν οι ηθοποιοί και ο συνεργείο και μου άρεσε πάρα πολύ. Πάλι μεταξύ σοβαρού κι αστείου μου πρότεινε ρόλο για την επόμενη ταινία του. Δίσταζα, αλλά κατέληξε να γράψει έναν ολόκληρο ρόλο για μένα και το πήρα απόφαση, αφού καλούμαι να το κάνω, θα το κάνω, αφού είναι δουλειά. Ηταν ένα ρίσκο. Για τον Γιάννη κυρίως. Αλλά μοιάζει να ήξερε κάποια πράγματα που υπήρχαν μέσα μου και τα έβγαλε από μέσα μου.
Γιώργος Γιαννόπουλος: Είμαι τυχερός και περήφανος που συμμετέχω σε ένα σπουδαίο έργο τέχνης. Τι εννοώ; Ενα σπουδαίο έργο τέχνης είναι αυτό που μπορεί να διαβάζεται από πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους. Με αυτή την έννοια, αυτή είναι μια λαϊκή ταινία που μπορούν να τη δουν άνθρωποι από 15 μέχρι 105 χρονών. Λένε ότι τα αγαθά κόποις κτώνται. Η ταινία έγινε με φοβερό κόπο. Πολλές πρόβες, πολύ κούραση, αλλά το αποτέλεσμα σε δικαιώνει. Εχω κάνει πολύ σινεμά αλλά εδώ, αισθάνθηκα δημιουργός μετά από πολλά χρόνια. Συχνά οι ηθοποιοί αισθανόμαστε εκτελεστές, απλά όργανα του σκηνοθέτη, αλλά όχι εδώ. Μου βγήκε ο πάτος βέβαια. Κάποιες φορές δεν ήθελα να πάω καν στην πρόβα αναρωτιόμουν τι θέλει τελικά από μένα; Αλλά βλέποντας την τώρα, βλέπεις ότι η ταινία δεν έχει κανένα φάλτσο κι αυτό την κάνει σπουδαία.
Πόπη Τσαπανίδου: Εκανα κανονικά εκπομπές όταν μου τηλεφώνησε μια φίλη και μου είπε ότι ο Γιάννης Οικονομίδης θέλει να παίξεις σε μια ταινία του. Πήγα στο ραντεβού αποφασισμένη να πω ναι μου άρεσε η τρέλα, η μούρλα του και οι “κωμωδίες” που κάνει μέχρι τώρα όπως λέει ο ίδιος. Δεν ήξερα τι ήθελε να κάνω, μου λέει θέλω να κάνεις μια μαφιόζα κι του λέω είσαι σίγουρος; Αλλά ήταν βέβαιος. Μπήκα σε αυτό με μια τρομερή αυτοπεποίθηση, ήμουν σίγουρη ότι θα τα καταφέρω θαυμάσια, είχα μια τρομερή άνεση και κάπως έτσι φεύγω για διακοπές. Οταν γύρισα και πήγα στην πρώτη πρόβα, όταν είπα τις ατάκες μου που δοκίμαζα όλο το καλοκαίρι, ο Γιάννης με κοίταξε με ένα τόσο άδειο βλέμμα και σκέφτηκα «την έχουμε βάψει». Στις πρόβες όχι απλά τσαλακώθηκα, κυριολεκτικά ξεσκίστηκα. Πατήθηκα κάτω. Αλλά η λύση ήρθε από τον Γιάννη. Μου είπε άσε τον εαυτό σου να θυμηθεί πότε στο παρελθόν είχε βρεθεί σε μια τέτοια κατάσταση. Οταν το έκανα, λύθηκα και κατάλαβα ότι έχω κομμάτια μέσα μου που δεν φανταζόμουν ότι υπάρχουν. Κομμάτια σκληρά, δύσκολα. Όταν τελειώσαν οι πρόβες ένοιωθα ότι έχω πάρει διπλώματα από πέντε ψυχαναλυτές κι όλα αυτά μέσα από τις πρόβες. Το γύρισμα δεν κατάλαβα καν πως έγινε. Κύλησε όλο τόσο ωραία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα χτυπάω από εδώ και πέρα την πόρτα του και θα σε ικετεύω για ένα ρόλο.
Γιάννης Τσορτέκης: Χρωστάω ευγνωμοσύνη και στον Γιάννη και κυρίως στον Βαγγέλη. Που είχε την επιμονή και την υπομονή να με βοηθήσει από την αρχή ως το τέλος. Δεν τον γνώριζα όπως και τον Γιάννη που με πήρε και μου είπε να διαβάσω ένα σενάριο. Αλλά ήμουν σίγουρος ότι θέλω να το κάνω. Το σενάριο δεν το διάβασα πότε. Γιατί τα πράγματα είχαν να κάνουν αποκλειστικά με την διαίσθηση. Οσο κι αν δουλέψαμε λογικά, με πρόβες, με αναλύσεις, πολύ γρήγορα βγήκε στην επιφάνεια ότι ταιριάζαμε όχι γιατί δουλεύαμε λογικά αλά επειδή δεν δουλεύαμε με τη λογική, αλλά σχεδόν καβαφικά «σαν έτοιμοι από καιρό»
Γιάννης Αναστασάκης: Αυτή είναι η τρίτη ταινία που κάνω με τον Γιάννη. Τυχαία βρεθήκαμε όταν έκανε την «Ψυχή στο Στόμα». Η βασική μου δουλειά είναι σκηνοθέτης θεάτρου, σπάνια παίζω στη σκηνή κι ακόμη πιο σπάνια στο σινεμά. Χαίρομαι πάντα όταν δουλεύω με τον Γιάννη ακόμη κι αν σε κάθε ταινία μου δίνει όλο και πιο σκοτεινούς ρόλους. Εδώ είμαι ο άρχων του σκότους, έτσι μου είχε πει, αλλά ο ήρωας μου είναι μια χαρά άνθρωπος. Κάνει σωστές δουλειές, πληρώνει στην ώρα του είναι αποτελεσματικός. Κατά κάποιο τρόπο είναι μια χαρά παιδί.
Μαρία Καλλιμάνη:Μπορεί αυτή να είναι η δεύτερη ταινία μου μόλις με τον Γιάννη, αλλά κι αυτός κι ο Βαγγέλης και οι συνεργάτες του, είναι σταθερές αξίες στη ζωή μου. Δεν είμαστε πια συνεργάτες, είμαστε συγγενείς. Η ταινία είναι εξαιρετική κι αυτός ο ζοφερός κόσμος που περιέγραψε ο Γιάννης είναι διονυσιακός απ' όλες τις απόψεις. Είναι πάντα εμπειρία να δουλεύω μαζί του και χάρηκα πολύ και για τους νέους συνεργάτες που γνώρισα εκεί.
Γιάννης Βουλγαράκης: Ολα όσα ακούστηκαν είναι πραγματικά αλήθεια. Είναι αληθινά, όπως και η ταινία που έχουμε κάνει. Οταν την βλέπεις, νομίζεις ότι κρυφοκοιτάς κάτι. Κι αυτό είναι πολύ σπουδαίο. Είναι σαν να παίρνεις μέρος σε αυτή κρυφά, γίνεσαι κομμάτι της. Αυτό είναι το σπουδαίο του να δουλεύεις με τον Γιάννη. Αρκεί να πιστέψει εκείνος ότι είσαι ικανός να κάνεις κάτι και θα το κάνεις. Θα σου βγάλει αυτό που πρέπει.
Στην συνέχεια απαντώντας σε ερωτήσεις ο Γιάννης Οικονομίδης μίλησε για την δημιουργική διαδικασία που οδήγησε την ταινία στην τελική της μορφή και η οποία ήταν λίγο διαφορετική από τις προηγούμενες δουλείες του.
«Αυτή η ταινία έγινε μέσα από ένα πιο ανοιχτό πνεύμα συνεργασίας, δίχως να υπάρχει ο παραμικρός φόβος σε σχέση με αυτό το άνοιγμα. Εχει να κάνει και με την παραγωγή ήταν συνέχεια διπλά μας. ο Χρήστος Κωνσταντακόπουλος, ο Παναγιώτης Παπαχατζής, ο Μάικλ Βέμπερ από την Match Factory, η Ειρήνη Σουγανίδου, το Κέντρο Κινηματογράφου, μας στήριξαν πολύ και δεν μας αμφισβήτησαν ποτέ. Κι εδώ, μπλέξαμε και τους ρόλους. Στο σενάριο της ταινίας θα βρείτε και τον Χρήστο Κωνσταντακόπουλο και τον Βαγγέλη Μουρίκη, ήταν μια πολύ δημιουργική συνεργασία με όλους. Ηταν κάτι που δεν μπορούσα να κάνω στις προηγούμενες ταινίες μου. Δεν ήμουν τόσο ανοιχτός. Ακόμη και το φινάλε του φιλμ, που δυσκολευόμαστε να βρούμε όταν γράφαμε το σενάριο, ήρθε από τον Μάικλ Βέμπερ. Το ακούσαμε το συζητήσαμε και είπαμε αυτό είναι. Αυτό το κλίμα υπήρχε, από την αρχή μέχρι τώρα. Ολοι είναι εδώ δίπλα μου με μια αίσθηση συνδημιουργού».
Μιλώντας για τις θεματικές της και για τον κοινωνικό χώρο στον οποίο διαδραματίζεται και γιατί βρίσκει τον «υπόκοσμο» τόσο ενδιαφέροντα ο Οικονομιδης εξήγησε πώς μπορεί η ταινία του να μοιάζει σαν μια ταινία για τον υπόκοσμο, αλλά πως «αυτή είναι μόνο μια πτυχή του χαρακτήρα, ενώ μια άλλη είναι αυτή του μικροαστού που έχει φταίξει την γωνίτσα του, έχει γείτονες, μια δουλειά, είναι νοικοκύρης τώρα πια. Ολο αυτό που περιγράφουμε και που παρεμπίπτοντως διαδραματίζεται στο πρώην Ολυμπιακό Χωριό, είναι μια γειτονιά, κάτι όχι πολύ μακριά από όλους μας».
Ο Οικονομίδης περιέγραψε το φιλμ σαν ένα «μεσογειακό γκανγκστερικό νουάρ» και σαν μια ταινία που όπως και η ανθρώπινη ζωή εμπεριέχει τόσο την έννοια του τραγικού όσο και του αστείου, «με την μπαλζακική έννοια της ανθρώπινης κωμωδίας». Και μαζί μια «πιο ανοιχτή ταινία, με πιο σαφή πλοκή, πιο ξεκάθαρη ίντριγκα πιο καθαρούς χαρακτήρες, πιο ορατή δραματουργική κλιμάκωση. Είναι μια ατμοσφαιρική γκανγκστερική περιπέτεια, εσωτερική αλλά και εξωτερική, ένα ταξίδι στον εαυτό του ήρωα. Σαν ένα μικρό ψάρι που είναι ο Στράτος, ένα ανθρωπάκι, οφείλει να είναι συνεχεία σε κίνηση. Κι αυτό δίνει μια ανάσα στην ταινία, μαζί με το πλήθος των χαρακτήρων και τις ανατροπές της πλοκής».
Οσο για το πως «Το Μικρό Ψάρι» ταιριάζει στο έργο του μέχρι τώρα, ή πόσο διαφοροποιείται, ο Γιάννης Οικονομίδης είπε ότι «προσέξαμε να μην κάνουμε κάποιες υπερβολές που είχαμε κάνει στο παρελθόν. Εδω υπάρχει λιγότερη σκληρή γλώσσα, μια πιο καθαρή δραματουργία, έχουμε μουσική, η ταινία είναι σινεμασκόπ, έγχρωμη. Αλλά την ίδια στιγμή δεν κάνει υποχωρήσεις. Δεν προδίδει την αυθεντικότητά της τον ρεαλισμό της, την πεποίθηση που έχω για την σωστή αναπαράσταση σε ότι αφορά στους χαρακτήρες στη γλώσσα στην συμπεριφορά του. Πιστεύω ότι έχει έναν πλούτο χωρίς να πέφτει στην παγίδα του να αυτοχαϊδεύεται. Είναι αυστηρή δωρική, έχει σαφέστατη κινηματογραφική γραφή και ταυτόχρονα είναι διασκεδαστική. Κι αυτή ήταν η φιλοδοξία μας, να είναι μια ταινία που να μπορεί κάποιος να την δει και αν ταξιδέψει. Να ψυχαγωγηθεί».
Το «Μικρό Ψάρι» του Γιάννη Οικονομίδη συμμετέχει στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 64ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου που θα διαρκέσει φέτος από τις 6 έως και τις 16 Φεβρουαρίου.
Διαβάστε ακόμη:
