Οκτώ χρόνια μετά το «Tungsten», ο Γιώργος Γεωργόπουλος επιστρέφει με τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του. Το «Δε Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος, Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό», με πρωταγωνιστή τον Ομηρο Πουλάκη έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της πριν από λίγες μέρες στο Οστιν, Τέξας και ήρθε στη Θεσσαλονίκη για την πρώτη της προβολή σε ελληνικό έδαφος.
Δείτε κι αυτό: Το «Δε Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος, Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό» του Γιώργου Γεωργόπουλου στο Austin Film Festival
Πώς μπορείς να πεις μερικά δυσάρεστα πράγματα για τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα σ' έναν κόσμο που γίνεται ολοένα και πιο κυνικός, αποστειρωμένος και μοναχικός; Με μία δυστοπική, κατάμαυρη κωμωδία.
Συναντήσαμε τον Γιώργο Γεωργόπουλο, μία συνέυρεση πάντα ευχάριστη, λίγο πριν μπούμε στην αίθουσα.
Γιατί αγαπάς αυτή την ταινία;
Δεν ξέρω αν την την έχω αγαπήσει ακόμα. Πρέπει να περάσει λίγος καιρός. Οταν τελειώνω μία ταινία, είμαι τσακωμένος μαζί της. Θα μάθω να την αγαπάω σε ένα-δυο χρόνια.
Πώς θα χαρακτήριζες τον ήρωά σου;
Οχι φίλο μου.
Διαβάστε την κριτιτική του Flix: για το «Δεν Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό»
Τι θα ήθελες να πάρει μαζί του ο θεατής φεύγοντας από την ταινία;
Τη μελαγχολία. Τη μελαγχολία που έχουμε όταν βλέπουμε ξανά ανθρώπους που, κάποτε, ήταν σημαντικοί για εμάς.
Τι κρατάς και τι πετάς από τη διαδικασία δημιουργίας της ταινίας;
Πετάω το άγχος - πώς θα βγει οικονομικά, πώς θα οργανωθεί. Τραγικό άγχος. Εγώ όταν κάνω μια ταινία δεν το διασκεδάζω, δεν περνάω καλά. Ολο αυτό το συναίσθημα του βασανισμού το πετάω. Θα κρατήσω τη χαρά της ολοκλήρωσης.
Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης σημαίνει...
Να παίρνω κιλά, να καταστρέφω το συκώτι μου, να βλέπω φίλους και καλές ταινίες.
Μια ευχή για τα 60 χρόνια του Φεστιβάλ
Να τα χιλιάσει, τι άλλο; Να συνεχίσει να είναι πρωτοποριακό κι αγαπησιάρικο. Γιατί ειναι αγαπησιάρικο αυτό το φεστιβάλ.
