Στο τελευταίο τεύχος του βρετανικού Empire, ο Εντγκαρ Ράιτ, ως φιλοξενούμενος αρχισυντάκτης, επιμελείται ενός αξιοζήλευτου πανηγυρικού για την κινηματογραφική αίθουσα. Εκεί, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ του οποίου, φυσικά, περιμένουμε με ανυπομονησία το «West Side Story» μέσα, ίσως, στο 2021, μοιράζεται ένα κείμενο αφοπλιστικά ειλικρινές και συγκινητικό. Διαβάστε παρακάτω και δείτε ολόκληρο το αφιέρωμα στο Empire.
Διαβάστε ακόμη: **Ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, η Τίλντα Σουίντον και άλλοι στην αγαπημένη τους ανάμνηση από κινηματογραφική αίθουσα
«Στη σημερινή υγειονομική κρίση, όπου οι κινηματογράφοι είναι σφαλισμένοι ή η πληρότητα μειώνεται δραστικά εξαιτίας της πανδημίας, έχω ακόμα την ελπίδα που πλησιάζει τη βεβαιότητα ότι, όταν θα είναι ασφαλές, οι θεατές θα επιστρέψουν στ ασινεμά. Ανέκαθεν ήμουν αφοσιωμένος στην κοινότητα των θεατών του σινεμά - το να πάμε σινεμά, δηλαδή να φύγουμε από το σπίτι μας και να πάμε σε μια αίθουσα και η κοινότητα, με την έννοια της ομαδικότητας με άλλους που έχουν φύγει από το σπίτι τους και κάθονται μαζί μας. Σ' έναν κινηματογράφο βλέπεις ταινίες με τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής σου, αλλά και με αγνώστους για παρέα. Αυτή είναι η μαγεία που βιώνουμε όταν πηγαίνουμε να δούμε μια ταινία ή μια παράσταση ή μια συναυλία ή ένα stand-up. Δεν γνωρίζουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους που κάθονται γύρω μας, αλλά όταν η εμπειρία μας κάνει να γελάσουμε ή να κλάψουμε ή να πανηγυρίσουμε ή να αναλογιστούμε κι όταν τα φώτα ανάβουν και σηκωνόμαστε από τη θέση μας, οι άνθρωποι με τους οποίους προχωράμε έξω, προς τον αληθινό κόσμο, δεν μοιάζουν πια με αγνώστους. Εχουμε γίνει μια κοινότητα, παρόμοιοι στην ψυχή και το μυαλό ή, τουλάχιστον, παρόμοιοι επειδή μοιραστήκαμε για δυο ώρες μια δυνατή εμπειρία. Αυτό το σύντομο διάλειμμα σε μια κινηματογραφική αίθουσα δεν διαγράφει τα πολλά πράγματα που μας χωρίζουν: τη φυλή, την τάξη, την πίστη, το φύλο ή τις πολιτικές απόψεις. Αλλά η χώρα μας κι ο κόσμος μας μοιάζει πιο ενωμένος, λιγότερο κατακερματισμένος, αφότου ένα εκκλησίασμα αγνώστων έχουν γελάσει, κλάψει, πηδήξει από το κάθισμά τους, όλοι μαζί, ταυτόχρονα. Η τέχνη μάς ζητά να συνειδητοποιούμε το ειδικό και το παγκόσμιο, την ίδια στιγμή. Και γι' αυτό, απ' όλα τα πράγματα που έχουν τη δυνατότητα να μας ενώσουν, κανένα δεν είναι πιο δυνατό από το κοινό βίωμα της τέχνης.»
