Την εποχή, ακριβώς, που η επόμενη μέρα για τις κινηματογραφικές αίθουσες βρίσκεται σε βαθύτερο σκοτάδι κι απ' αυτό της προβολής, η Guardian δημοσιεύει ένα κείμενο, μαζί συγκινητικό και τρομερά διασκεδαστικό, όπου διάσημοι σκηνοθέτες, ηθοποιοί και κριτικοί μοιράζονται αξέχαστες εμπειρίες τους από προβολές σε σινεμά. Διαβάστε παρακάτω τα πέντε αγαπημένα μας, διαβάστε τα υπόλοιπα στο άρθρο της Guardian.
Δείτε ακόμη: Ο Μπιλ Μάρεϊ δίνει συνέντευξη από την μπανιέρα του
Μάικ Λι
Την εποχή που ήμουν ένας άφραγκος σκηνοθέτης, λειτουργούσε ο κινηματογράφος Τόλμερ στο Γιούστον, το πιο φτηνό σινεμά στο Λονδίνο, ή στον κόσμο - δύο σελίνια η είσοδος. Μια μεταποιημένη εκκλησία, ήταν βρωμερό, ετοιμόρροπο και εξαίσια ετερόκλητο. Επαιζε ό,τι έβρισκαν, νέες κόπιες και παλιές. Τον «Γατόπαρδο» - την πρωτότυπη βερσιόν, χωρίς υπότιτλους. Το «Hellzapoppin'», το «Ρασομόν», το «Scanska Flickor i Franska Sexorgier». Κομμένες κόπιες, ξαφνικά άσχετες πράξεις από άλλες ταινίες, καρέ που έπιαναν φωτιά στη μηχανή προβολής. Καταπληκτικό. Μια ολόκληρη εκπαίδευση στο σινεμά. Αλλά φρόντιζες να μην καθίσεις εκεί όπου κατουρούσαν οι άστεγοι.
Τίλντα Σουίντον
Ηταν 1980. Ενα σεντόνι κρεμόταν από ένα δέντρο, στο κέντρο ενός χωριού στο Κιτούι της Κένυας, ένα στριμμένο γουέστερν, από έναν ακόμα πιο στριμμένο προτζέκτορα και τη γεννήτριά του, που μεταφέροντας από δυο τύπους από το Ναϊρόμπι σε λούπα από τη Σομαλία στην Τανζανία και πέρα δώθε πάλι κάθε δυο χρόνια περίπου. Ενα κοινό εκατοντάδων ανθρώπων, που είχαν μαζευτεί από χιλιόμετρα μακριά. Τη στιγμή που πέφτει το πιστολίδι στο σαλούν, ένα ακόντιο πετάγεται από την πίσω πλευρά του κόσμου και διαπερνά τον κακό στο στέρνο: μένει να κρέμεται στην καρδιά του σεντονιού μέχρι και τον τελικό, ρομαντικό εναγκαλισμό. Αξέχαστο. Μαγικό σινεμά των ονείρων, μας συγκλονίζεις παντού και πάντα - ως τ' αστέρια και πίσω, ως το άπειρο και παραπέρα. Σεβασμός.
Φράνσις Φορντ Κόπολα
Αυτούς τους δύσκολους καιρούς, οι άνθρωποι φοβούνται κι αποζητούν αυτό που αποκαλούν «επιστροφή στην κανονικότητα». Αλλά ποιος, σήμερα, θα έλεγε ότι οι σημαντικότερες ανησυχίες μας είναι πόσα βγάζουμε ή πόσα αξίζουμε; Τίποτα δεν είναι σημαντικότερο από την υγεία και την ασφάλεια εκείνω που αγαπάμε, την παγκόσμια εκπαίδευση, τη δικαιοσύνη και τη φροντίδα της κοινής εστίας μας, της Γης. Ισως τώρα είναι που οι καλλιτέχνες, ειδικά ο κινηματογράφος, χρειάζεται να παίξουν το ρόλο των «προβολέων» της κοινωνίας: να διατυπώσουν νοήματα και αρχές που θα εγείρουν και θ' αλλάξουν τις προηγούμενες, μακροχρόνιες προτεραιότητές μας. «Πού πηγαίνουμε πραγματικά;» είπε ο Νοβάλις. «Πάντα επιστρέφουμε στο σπίτι».
Ντέιβιντ Τόμσον (κινηματογραφικός συντάκτης της Guardian)
Στο σινεμά Γκρανάντα, στο Τούτινγκ, το 1949, ήμουν γύρω στα οκτώ κι έβλεπα Σαμψών και Δαλιδά: δεν μου έκαναν αίσθηση τα θρησκευτικά, αλλά φοβόμουν να κουρευτώ. Ετσι, έτρεμα το χρυσό ψαλίδι της, καθώς οι χρυσές μπούκλες του Βίκτορ Ματσούρ σωριάζονταν στο πάτωμα. Μετά η Δαλιδά ήρθε και κάθισε δίπλα μου στην πλατεία του σινεμά - με τη γυμνή της μέση, τα κοσμήματα και τα πέπλα κι ένα βαρύ άρωμα. Η δεσποινίς Λαμάρ με κοίταξε και μου ψιθύρισε, με τον απειλητικό τρόπο της: «Μη φοβάσαι, γλυκό μου.» Οχι, δεν μπορεί να συνέβη αυτό. Αλλά χρόνια αργότερα, όταν η Χέντι αποκαλύφθηκε ως αφέντρα της ηλεκτρονικής εγγύτητας, δεν εξεπλάγην.
Εμα Τόμπσον
Σούπερμαν, 1978. Τεράστιο σινεμά. Ημασταν 17. Ηταν συναρπαστικό, αστείο και δραματικό αλλά, το σπανιότερο όλων, η γυναίκα πρωταγωνίστρια ήταν τόσο ενδιαφέρουσα και εμπνευσμένη, όσο ο άνδρας, παρότι δεν μπορούσε να πετάει μόνη της. Οταν βγήκα από το σινεμά ήθελα να νιώθω όπως ένιωσα εκείνη τη στιγμή, για πάντα.
Διαβάστε ακόμη: Προσεχώς Σινεμά: Αυτές είναι οι ταινίες που θα δούμε στις αίθουσες μέχρι και το καλοκαίρι του 2021
