Πολλοί τοποθετήθηκαν μετά το θάνατο του ηγέτη της Κούβας Φιντέλ Κάστρο. Ο γεννημένος στην Κούβα, και γνωστός συντηρητικός, Αντι Γκαρσία μίλησε στο Variety για την «άλλη πλευρά» της Επανάσταστης. «Είναι απαραίτητο για μένα να εκφράσω τη βαθιά θλίψη που νιώθω για όλους τους Κουβανούς, εντός και εκτός της Κούβας που έχουν υποφέρει από τις φρικαλεότητες και την καταδυνάστευση που προκάλεσε ο Φιντέλ Κάστρο και το ολοκληρωτικό του καθεστώς. Οι υποσχέσεις της επονομαζόμενης επανάστασης του για δημοκρατία και πλουραλισμό, υπήρξαν και συνεχίζουν να είναι ψευδείς και ταυτόχρονα μια προδοσία απέναντι στα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.» Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξή του εδώ.
Μία εβδομάδα μετά, ο Σον Πεν γράφει και δημοσιεύει μία ανοιχτή επιστολή που ξεκινά από τις αμερικανικές εκλογές και καταλήγει στο θάνατο του Φιντέλ Κάστρο κι όλα (τα εντόνως διαφορετικά) που η Κούβα ως αντίπαλο δέος συμβόλιζε και συμβολίζει.
Διαβάστε επίσης: Ο Σον Πεν είναι σαφής: «H ψήφος στον Τραμπ είναι σαν να αυνανιζόμαστε στο δρόμο για την κόλαση»
Βαθιά αναπνοή. Εκπνοή. Ας αποβάλουμε τον αρνητισμό...
Ημουν στο εξωτερικό, δούλευα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όταν στην Αμερική είχαμε εκλογές. Είχαν φτάσει μεσάνυχτα, ώρα Δουβλίνου, κι έχοντας παρακολουθήσει τα αποσπάσματα των ειδήσεων μπόρεσα να πείσω τον εαυτό μου να κινηθεί. Με αυτοπεποίθηση, αλαζονεία, εξαιρετική βεβαιότητα ότι νικήτρια θα ήταν η Χίλαρι Κλίντον και το κόμμα των Δημοκρατικών.
Οταν ξύπνησα, ξύπνησα στο νέο Καθεστώς. Ο Ντόναλντ Τραμπ, ένα φτηνός, ναρκισσιστής, τρομολάγνος, απόφοιτος τηλεοπτικού ριάλιτι σόου, ένας επιχειρηματίας που έχτισε την αυτοκρατορία του κλέβοντας τους μη-προνομιούχους είχε επικρατήσει. Μούδιασα. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και επέζησα, όπως πολλοί ακόμα φαντάζομαι, μίας μέρας όπου έκανα τις δουλειές μου σαν ζόμπι.
Ομως κάπου βαθιά, πολύ βαθιά, μέσα μου αισθανόμουν ότι θα έπρεπε να το είχα φανταστεί. Θα έπρεπε να το ξέρω. Είχα περάσει ένα μήνα περιοδείας με τον Πάπι Παράια, για το βιβλίο του το οποίο προέβλεπε το θρίαμβο του Τραμπ. Στον φιξιόν επίλογο του βιβλίου, μετά από το αποτέλεσμα των φιξιόν εκλογών, ο ήρωας αποσύρεται ηττημένος σ' έναν οίκο ευγηρίας που φέρει το όνομα του νικητή «και νέου Προέδρου». Η αναφορά ήταν σαφής. Ναι, ο Παράια ήξερε αυτό που εγώ δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω. Ή δεν ήθελα.
Δείτε κι αυτό: Χαιρετίζοντας την «δημοσιογραφική καριέρα» του Σον Πεν
Σε διαδήλωση κατά του πολέμου στο Ιράκ
Τώρα έχω μόλις επιστρέψει στην Αμερική και στην σκοτεινή πραγματικότητα που κατακάθεται. Οχι, αυτό δεν είναι ένα άρθρο που θέλει να εκφράσει τη γνώμη του ηττημένου αριστερού για την αποτυχία της αμερικανικής απολιτικής, των δημοσκοπήσεων ή την ευθύνη των media. Οσο ένα κείμενο που θέλει να εξετάσει την ψυχική υγεία της χώρας μας γενικότερα.
Δε χρειάζεται κανείς να πάει μακριά για να βρει μερικές καθησυχαστικές σκέψεις, αυτές που συνήθως λένε οι αισιόδοξοι, αυτές που είναι ανθρώπινο να ψάχνουμε για παρηγοριά. Ξέρω πολύ καλά τι λένε οι συνάδελφοί μου. Ή τουλάχιστον οι περισσότεροι. Οι αριστεροί που δεν έχουν και πολλά να χάσουν. Μερικοί λοιπόν δηλώνουν σήμερα ότι «ίσως μας βγει σε καλό». Οχι, δε θα μας βγει σε καλό. Αλλοι πάλι, αρπάζονται από την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ για να ξεσπάσουν κατηγόριες για το πόσο ηλίθια είναι η βλαχο-χώρα μας. Αλλοι, βλέπουν την ευκαιρία για να γκρινιάξουν για την Χίλαρι Κλίντον - μία γυναίκα που μας προσέφερε ως επιλογή το εξαιρετικό μυαλό της και την εμπειρία της και εισέπραξε έναν πόλεμο όσο κανείς άλλος γιατί θέλησε απλά να υπηρετήσει τον αμερικανικό λαό. Και υπάρχουν και αυτοί, οι χειρότεροι από όλους. Οι αυτάρεσκοι Δημοκρατικοί, που αρνήθηκαν το «μη χείρον βέλτιστον, αρνήθηκαν να στηρίξουν την Κλίντον και να μπλοκάρουν την εκλογή του Τραμπ (ο Νόαμ Τσόμσκι τους έσυρε δυο φωνήεντα).
Με τον Τζέσι Τζάκσον
Βρέθηκα λοιπόν πίσω σε αυτή την Αμερική, προσπαθώντας να ξεπεράσω το jetlag μου στην νέα πραγματικότητα. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, κάνοντας ζάπινγκ, προσπαθώντας να βγάλω άκρη. Παρακολουθώντας την επιλογή των στελεχών της νέας κυβέρνησης... Και βλέπω τον εκλεγμένο πρόεδρο να χοροπηδάει στο twitter «Ο Φιντέλ είναι νεκρός!» Μπορώ να τον φανταστώ να τραγουδάει το «Ding Dong the Witch is Dead». Παράλληλα βλέπω εικόνες Κουβανοαμερικανών τρίτης γενιάς μπροστά από το εστιατόριο Versailles, ένα διαβόητο μέρος που έχει υποδεχθεί τον Λουίς Ποσάντα Καρίγιες (έναν ακροδεξιό αντίπαλο του Κάστρο και πρώην μέλος της CIA, ο οποίος είχε κατηγορηθεί για τη βόμβα στο αεροσκάφος της Cubana de Aviación του 1976). Δεκάδες Κουβανοαμερικανοί που χορεύουν πανηγυρίζοντας μπροστά από την είσοδο του εστιατορίου - ίσως ο Καρίγιες να είναι ανάμεσά τους. Να χορεύουν, επειδή κάποιος πέθανε. Επειδή ο Φιντέλ Κάστρο πέθανε. Και, αντίθετα με τις ψευδείς φήμες που σκόρπιζε ο Τραμπ, ότι οι Μουσουλμάνοι του Νιου Τζέρσεϊ χόρευαν και πανηγύριζαν όταν έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι, εδώ όντως κάποιοι χόρευαν.
Το CNN ρωτάει τον κόσμο πώς αισθάνεται για το θάνατο του Κάστρο στο Μαϊάμι, στην καρδιά του δεξιόστροφου, αντικουβανέζικου συντηρητισμού. Το ρεπορτάζ δεν γίνεται στην Κούβα, αλλά στην Αμερική. Αναρωτιέμαι αν θα έκανε κανείς δημοσκόπηση ανάμεσα στα μέλη της Λέσχης Λευκών Αγγλοσαξώνων για το θάνατο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.
Φέρνουν μάλιστα κι έναν ειδικό στην ισπανική κουλτούρα και πολιτική για να μας παραθέσει την ανάλυσή του. Κι εκείνος συγκρίνει ό,τι συμβαίνει στο Μαϊάμι με όσα συνέβησαν στην Μαδρίτη το 1975, μετά το θάνατο του δικτάτορα Φράνκο. Δε χρειάζομαι χάρτη. Ξέρω που είναι η Μαδρίτη και ξέρω πολύ καλά τι συνέβη το 1975. Οντως οι Ισπανοί που είχαν υποφέρει από την καταπίεση του Φράνκο είχαν χορέψει με κατανοητή ανακούφιση. Ομως, πόσο λάθος σύγκριση;
Δείτε ακόμη: Ο Αντι Γκαρσία εκφράζει τη θλίψη του. Οχι για το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο, αλλά για το λαό της Κούβας
Στην Αίγυπτο κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων της Αραβικής Ανοιξης
Είναι βέβαιο: σε κάθε επανάσταση, σε κάθε πόλεμο, θα υπάρξουν απώλειες - άνθρωποι που θα υποφέρουν άδικα. Και, ναι, δεν υπέφερε μόνο η ελίτ, οι άμεσοι συνεργάτες του δικτάτορα Μπατίστα, οι συνωμότες του στην διαφθορά και στην καταπίεση. Υπέφεραν και πολλοί ακόμα μέχρι να κατακάτσει η σκόνη της Κουβανέζικης Επανάστασης. Είμαι σίγουρος ότι συνέβησαν κτηνωδίες και τραγωδίες για τις οποίες ευθύνεται άμεσα ή έμμεσα ο Κάστρο και η Επανάσταση. Οπως είμαι βέβαιος ότι στρατιωτικές και οικονομικές παρεμβάσεις και πράξεις τρομοκρατίας εναντίον της Κούβας, διατήρησαν τις συνθήκες ώστε να συνεχίονται οι τραγωδίες και οι κτηνωδίες.
Και απέναντι σε αυτές τις παρεμβάσεις και το κίνητρό τους φέρουμε κι εμείς μεγάλη ευθύνη. Γιατί θα συγκινηθούμε κοιτώντας στα μάτια μία μητέρα ή έναν πατέρα στο Μαϊάμι που θυμούνται πώς έχασαν το παιδί τους όταν ντελαπάρησε η σχεδία που τους έφερνε τότε πρόσφυγες. Ή απέναντι σε έναν γέροντα που είδε τον αδελφό του να πέφτει νεκρός από τις σφαίρες των ανταρτών ή κάποιον που απλά έχασε το σπίτι και την περιουσία του. Και κανείς μας δεν περιμένει όλοι αυτοί να καταλογίσουν ευθύνες σε οποιοδήποτε άλλον παρά στον «βίαιο δικτάτορα Κάστρο».
Οσο όμως συμπονούμε τα θύματα αυτά και βάζουμε ταμπέλες σε πολιτικές καταστάσεις βασιζόμενοι στο θυμικό, την πίκρα και το θρήνο, συνεχίζουμε να εθελοτυφλούμε απέναντι στους εξίσου κατεστραμμένους και πικραμένους συγγενείς άλλων θυμάτων, θυμάτων της NRA (Εθνικής Ενωσης Οπλοχρηστών) για παράδειγμα. Με την ίδια λογική δεν είναι το ίδιο υπεύθυνα τα μέλη της Οργάνωσης, το ίδιο υπόλογοι απέναντι στις μητέρες και τους πατέρες των θυμάτων στο σχολείο του Νιούτον; Δεν είναι δικτάτορας αυτός που κέρδισε τις αμερικανικές εκλογές αποδεχόμενος τη στήριξη της NRA;
Διαβάστε ακόμη: Αναζητώντας τον Φιντέλ (Κάστρο) στο σινεμά
Με τον Ούγκο Τσάβες
Στην πραγματικότητα όμως, είμαστε ανθρώπινα και ηθικά υποχρεωμένοι να μελετούμε και να διασαφηνίζουμε με κριτική σκέψη και ειλικρίνεια την Ιστορία, τη στιγμή που συμβαίνει, όσο έχουμε την ευκαιρία. Δεν κάνουμε αυτό. Αντιθέτως, αναλωνόμαστε σε φαύλους κύκλους αντιπαράθεσης, κάτι που βολεύει τους πολιτικά ισχυρούς, οι οποίοι εξαργυρώνουν το αίμα, τον πόνο και την οργή μας.
Για αυτό ήταν τόσο απογοητευτικό να βλέπω Αμερικανούς, το έτος 2016, να χορεύουν στην ανακοίνωση του θανάτου ενός σύνθετου επιβλητικού ηγέτη όπως ο Φιντέλ Κάστρο. Και τις αμερικανικές ειδήσεις να μην επικεντρώνονται στα πραγματικά γεγονότα, στην Ιστορία της Κούβας, ούτε καν στην Κούβα ως χώρα, ούτε καν στο λαό της. Αλλά σε μία εμετική αντίδραση Αμερικανών...
Διαβάστε τη συνέχεια της επιστολής και την πολιτική ανάλυση του Σον Πεν εδώ
Δείτε ακόμη:
