Τι μένει μετά απ’ όλα αυτά…
που γεύτηκες, που προσπάθησες να συναρμολογήσεις,
να επαναπροσδιορίσεις
που ματαιώθηκες
που προκύψανε;
Εμεινε ό,τι μπόρεσε.
Αλλά αυτό που ισχύει και για τις ταινίες και για τους καλλιτέχνες που επιμένουμε να κάνουμε αυτό είναι αυτό το υπέροχο πράγμα που έχει γράψει για προμετωπίδα στο «Μίλησε Μνήμη» ο Ναμπόκοφ, του Κάφκα.
«Τους ρώτησαν αν θέλουν να γίνουν βασιλιάδες ή αγγελιοφόροι των βασιλιάδων.»
«Σαν τα παιδιά όλοι διάλεξαν το δεύτερο.»
«Ετσι, υπάρχουν μόνον αγγελιοφόροι οι οποίοι τρέχουν γύρω γύρω στον κόσμο φωνάζοντας ο ένας στον άλλον - μια και δεν υπάρχουν πλέον βασιλιάδες - ακατανόητα μηνύματα.»
«Θα ήθελαν να δώσουν ένα τέλος σ’ αυτή τη μάταια ζωή, την άθλια ζωή αλλά δεν μπορούν να πατήσουν τον όρκο τους.»
Αυτό.
Κωνσταντίνος Τζούμας στην κάμερα του Flix, Νοέμβριος 2017, Θεσσαλονίκη
Δεν είναι ένα από τα κατάμαυρα αστεία του, δυστυχώς.
Σε ηλικία 78 χρονών ακόμα ένα μέλος της «Γλυκιάς Συμμορίας», μια από τις πιο εμβληματικές «φυσιογνωμίες» (αγαπημένη του λέξη) της Αθήνας, μάς αποχαιρέτησε. Η αιτία θανάτου δεν έχει ανακοινωθεί, αν και οι στενοί του κύκλοι γνώριζαν ότι πάλευε καιρό με προβλήματα υγείας.
Ενας κοσμοπολίτης που γεννήθηκε το 1944 στον Πειραιά, αλλά έζησε κάπου ανάμεσα στην Νέα Υόρκη, το Παρίσι, την Αθήνα και τον κόσμο των βιβλίων, ο Κωνσταντίνος Τζούμας υπήρξε μορφή της μεγάλης οθόνης - ένας από τους λίγους «cult» Ελληνες ηθοποιούς, με εμβληματικές ταινίες όπως τη «Γλυκιά Συμμορία», «Τα Κουρέλια Τραφουδάνε Ακόμα», «Ο Δράκουλας των Εξαρχείων», «Happy Day», «Οι Απέναντι», «Ακροπόλ».
Από τη «Γλυκιά Συμμορία»
Από το «Happy Day» του Παντελή Βούλγαρη
Από τον «Δράκουλα των Εξαρχείων»
Από το «Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμη»
Πρωταγωνίστησε και στο θέατρο («Περιμένοντας τον Γκοντό», «Ο Φίλος μου ο Λευτεράκης», «Εγώ δεν...», «Κ.Π.Καβάφης Αυτοβιογραφούμενος»), ενώ στην τηλεόραση είχε κάνει guest εμφανίσεις στις σειρές «Οι Απαράδεκτοι», «Οι Τρεις Χάριτες», «Οι Μεν και οι Δεν» και «Δύο Ξένοι».
Για πολλά χρόνια μάς κρατούσε παρέα τα πρωινά με το γνωστό του ανίερο χιούμορ, το επικριτικό του φλέγμα και το καυστικό του σχόλιο από τη συχνότητα του Εν Λευκώ - απόσταγμα μιας ζωής που δεν γνώρισε όρια, επιβάλλοντας στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης ένα πρότυπο ανανεωτικό, αναρχικό με τον τρόπο του, queer και ελάχιστα ελληνικό, μια γοητευτική ελεύθερη μυθιστορηματική ύπαρξη βγαλμένη λες από το σινεμά.
Πάρα πολύς κόσμος νόμιζε ότι δεν θα μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου. Μου λέγανε οι πιο παλιοί, που με αντιμετώπιζαν με πολλή συμπάθεια, "θα αντέξεις βρε παιδί μου; Είναι πολύ ελεύθερο αυτό που προτείνεις σαν ύπαρξη". Κι εγώ είχα πάντα την εντύπωση ότι είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί με την έννοια ότι υπάρχει χώρος για όλους. Εξαρτάται τι χορό χορεύεις και τι τραγούδια τραγουδάς. Ο καθένας χορεύει και τραγουδάει τα δικά του, δεν είναι υποχρεωτικό να τραγουδάμε όλοι τα ίδια. Αν πραγματικά αυτό που κάνεις είναι ο δικός σου χορός και το δικό σου τραγούδι, υπάρχουν ένα σωρό άνθρωποι έτοιμοι να δώσουν χέρι και να μπούνε κι αυτοί μες στο χορό.» - Από συνέντευξη του Κωνσταντίνου Τζούμα στον Παναγιώτη Ευαγγελίδη για το περιοδικό «10%» - τεύχος 10, Ιούνιος-Ιούλιος 2005
Από το «Γυναίκες που Περάσατε Από Δω»
Είχε γράψει τρία αυτοβιογραφικά βιβλία: «Ως εκ θαύματος», «Complete Unknown» και «Πανωλεθρίαμβος».
Το βιογραφικό του που συνοδεύει τα βιβλία του γράφει:
Γεννήθηκε το 1944 στον Πειραιά και μεγάλωσε στο Πασαλιμάνι και στην Αθήνα με επιδόσεις στη βιβλιοφαγία, στους κλασικούς μυθιστοριογράφους, στον κλασικό αθλητισμό, στο πινγκ-πονγκ, στο μπιλιάρδο και στο ροκ εντ ρολ. Απέφυγε τα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων και προτίμησε τη δράση των δρόμων, των καφέ και των ταξιδιών. Διάλεξε την ηθοποιία από αντίδραση στην αντίληψη που θεωρούσε τους ηθοποιούς ελαφρών ηθών. Διδάχτηκε θέατρο στη Δραματική Σχολή Αθηνών και έκανε χορό με τη Ζουζού Νικολούδη, τον Άλβιν Νικολάις, τον Μερς Κάνινγκχαμ και τον Άλβιν Έιλυ. Στη Νέα Υόρκη έμαθε να επιβιώνει χωρίς να το κάνει θέμα. Εγκατέλειψε το χορό, γιατί «βαριά η καλογερική». Επαιξε στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Κάνει καθημερινά ραδιόφωνο.
Η τελευταία του ταινία ήταν και η τελευταία ταινία του Σταύρου Τσιώλη, «Γυναίκες που Περάσατε Από Δω».
Η έκφραση «δεν τους φτιάχνουν πια έτσι» μοιάζει ιδανική για να περιγράψει τη μοναδικότητα του Κωνσταντίνου Τζούμα - ένα καλούπι που βγήκε μόνο μια φορά, ευτυχώς για όλους εμάς.
Δείτε εδώ μια σκηνή από τη «Γλυκιά Συμμορία»:
Δείτε εδώ μια κομμένη σκηνή από τον «Δράκουλα των Εξαρχείων»:
Δείτε εδώ μια σκηνή από το «Μια Τόσο Μακρινή Απουσία» του Σταύρου Τσιώλη:
Ακούστε εδώ μια υπέροχη συνέντευξη του Κωνσταντίνου Τζούμα στον Γιώργο Χρονά:
Δείτε εδώ την ομιλία του Κωνσταντίνου Τζοόυμα στο TEDx:
