Η καριέρα της Ρενέ Ζελβέγκερ έτρεχε πριν 15-20 χρόνια με ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Το κορίτσι-ζαχαρωτό της διπλανής πόρτας, η 2 φορές υποψήφια για Οσκαρ Α' Γυναικείου («To Hμερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς», «Σικάγο») και κάτοχος Οσκαρ Β' Γυναικείου («Cold Mountain»), η κοπέλα των A-lIst stars (Τζιμ Κάρεϊ, Μπράντλεϊ Κούπερ) και rock stars (Jack White).
Και ξαφνικά, περίπου μία δεκαετία πριν, εξαφανίζεται. Οχι άλλες ρομαντικές κομεντί, όχι άλλα κόκκινα χαλιά, όχι άλλες συνεντεύξεις. Το 2010 και για έξι περίπου χρόνια, τραβάει κόκκινη γραμμή.
Δεν ήμουν υγιής «Συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν καλά. Εβαζα τον εαυτό μου στο τέλος της λίστας με τις προτεραιότητές μου. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, πήγα σε ψυχοθεραπευτή. Αναγνώρισε ότι περνούσα το 99% της ζωής μου δημοσίως, κι άφηνα ένα μικροποσοστό για την αληθινή μου ζωή. Επρεπε κάτι να κάνω για να σταματήσω αυτή τη φρενήρη ταχύτητά μου. Να τραβήξω χειρόφρενο. Να μην προγραμματίζω κάθε λεπτό της ζωής μου, δυο εβδομάδες πριν. Να επιτρέπω ανατροπές στο πρόγραμμά μου. Να αφήσω την ησυχία να ξαναμπεί στο μυαλό και το σπίτι μου...»
Η Σάλμα Χάγιεκ με βοήθησε «Μία μέρα έπεσα πάνω στην φίλη μου Σάλμα Χάγιεκ στο αεροδρόμιο. Με έκοψε με το βλέμμα της - πάνω κάτω. Μου είπε "ξέρεις, τα τριαντάφυλλα δεν ανθίζουν όλες τις εποχές του χρόνου. Εκτός αν είναι πλαστικά". Μου άρεσε αυτή η μεταφορά. Την κατάλαβα. Οπως κατάλαβα κα το βλέμμα της. Είδε ότι δεν ήμουν καλά, ενώ εγώ φορούσα ένα χαμόγελο και έτρεχα πάνω κάτω για να πείσω όλους, και τον εαυτό μου, ότι τα προλαβαίνω όλα. Θέλεις να δείξεις ότι είσαι ΟΚ, ότι δε θα χάσεις κάτι, μην τυχόν και χάσεις το επόμενο πρότζεκτ! Ομως πρέπει να σταματάς. Πρέπει να κάνεις αναδιοργάνωση του εαυτού σου. Να ξεκουράζεσαι...»
Δεν μετανιώνω για τίποτα «Δεν μετανιώνω για τίποτα στη ζωή μου. Επίσης, δε θυμάμαι και πολλά. Η δεκαετία των 30 μου χρόνων είναι μια θολή, μπερδεμένη ανάμνηση. Νομίζω ότι έτρεχα τόσο πολύ που δεν σταμάτησα ποτέ να καταλάβω τι μου συνέβαινε. Να απορροφήσω τις στιγμές, ώστε να τις θυμάμαι. Η κολλητή μου λέει ότι ο σκληρός κάποια στιγμή γεμίζει και πρέπει να ξεκινήσεις να πετάς...»
Πώς βλέπει τις νέες ηθοποιούς σήμερα «Ω, μπορώ να διακρίνω πόσο εύθραυστες είναι. Αλλά αν δεν πατάς γεράς στα πόδια σου, πώς να βάλεις κι όρια; Δεν μπορείς όμως να χαμογελάς συνέχεια και να ποζάρεις. Ή, μάλλον, μπορείς. Αλλά αυτό δεν είναι υγιές, ούτε ισορροπημένο. Αν ξεχειλώσεις τόσο τον εαυτό σου, αν στρεσαριστείς τόσο που φτάσεις κοντά στο θάνατο, τότε μόνο θα κοιτάξεις πίσω και δε θα ξέρεις πώς σε πήρε η μπάλα. Πώς άφησες τη ζωή σου στην άκρη, πώς προσπέρασες σχέσεις κι ανθρώπους που αυτοί θα έπρεπε να είναι η ζωή σου. Εμεινα σε πολλά μέρη, αλλά δεν είχα σπίτι. Δεν είχα ένα σπίτι με πράγματά μου στα ράφια και φωτογραφίες των αγαπημένων μου στους τοίχους. Είχα δυο βαλίτσες. Ηξερα που είναι το διαβατήριό μου. Τα έπαιρνα κι έφευγα...»
Το φιάσκο "της πλαστικής εγχείρησης" του 2014 «Με στεναχώρησε και με πλήγωσε γιατί επιβεβαίωσε την πίεση της κριτικής που πέφτει πάνω μας. Λες και το να γεράσει κανείς είναι ελάττωμα. Λες και η μη-γερασμένη σου εμφάνιση φανερώνει ότι έκανες κάτι καλά, διατηρήθηκες οπότε έχεις δυνατό χαρακτήρα, τα κατάφερες. Η επίθεση των media ότι άλλαξα την εμφάνισή μου με πλαστικές γιατί δεν έβρισκα δουλειά, αυτό μου είπε. Πρώτα από όλα ότι αποφάσισαν ότι ισχύει κάτι τέτοιο και, δεύτερον, ότι συμπέραναν ότι το έκανα από απελπισία γιατί δεν δούλευα. Μου έφερε μεγάλη θλίψη όλο αυτό. Ποτέ δεν κοίταξα τον εαυτό μου με αυτό τον τρόπο. Ποτέ δεν χειρίστηκα την ομορφιά με αυτό τον τρόπο. Πάντα μου άρεσε ότι επιβλήθηκα χωρίς να είμαι η κλασική ομορφιά - ήμουν μάλλον πάντα το παράξενο κορίτσι. Μία μίξη χαρακτηριστικών. Στην πρώτη μου δουλειά πήγα με τζιν, καουμπόηκες μπότες και τα μαλλιά μου σε κότσο. Δεν χρειάστηκε να αλλάξω ποια ήμουν. Οπότε γιατί ξαφνικά να το έκανα; Να ακολούθησα το καλούπι, να λύγισα στην πίεση; Να με απαρνήθηκα;»
Θμηθείτε τις δηλώσεις της τότε: Η Ρενέ Ζελβέγκερ απαντάει σε όσους τρόμαξαν με το «νέο» της πρόσωπο
Για το «Judy» «Ο μόνος τρόπος για να χαλαρώσω και να γλιστρήσω κάτω από το δέρμα της Γκάρλαντ ήταν η... άρνηση. Κάθε μέρα πήγαινα στο γύρισμα και δεν σκεφτόμουν ότι όντως το τολμώ κάτι τέτοιο. Το έβλεπα σαν μία συνεχή πρόβα όπου προσπαθούμε και δοκιμάζουμε διάφορα πράγματα. Κάθε μέρα. Απλά τολμούσα, πειραματιζόμουν, δοκίμαζα. Ας προσπαθήσω αυτό, ας δοκιμάσω το άλλο. Κι όταν άνοιγε η κάμερα ένιωθα σαν να ήμουν στον οδοντίατρο. Δεν μπορούσα πια να κάνω πίσω. Επρεπε. Να. Το. Κάνω.»
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη της Ρενέ Ζελβέγκερ στο Vulture
Διαβάστε περισσότερα:
