Η τελευταία εμφάνιση του Κώστα Κουτσομύτη ήταν πριν από λίγες ημέρες σε ειδική εκπομπή της ΕΡΤ για τα 50 χρόνια της ελληνικής τηλεόρασης.
Ο ίδιος τα έζησε από την καλή και την ανάποδη, αφού έχοντας αφιερώσει την καριέρα του στην τηλεόραση γύρισε τις μεγαλύτερες επιτυχίες του για την ΕΡΤ αλλά και για τα ιδιωτικά κανάλια, προσέχοντας πάντα να ξεπερνάει το μέσο όρων των ελληνικών σίριαλ.
Γεννημένος στα Γρεβενά, σπούδασε κινηματογράφο στην Ανώτατη Σχολή Κινηματογράφου της Βιέννης και το 1965 γύρισε την πρώτη του μικρού μήκους ταινία με τίτλο «Το 7ο Δωμάτιο». Ενα χρόνο μετά υπογράφει, σε συνεργασία με τον Βασίλη Βασιλικό, το σενάριο «Θύματα Ειρήνης», βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του συγγραφέα. Η καριέρα του ξεκίνησε από τη θέση του βοηθού σκηνοθέτη στην Φίνος Φιλμ (με συμμετοχές σε διάσημες ταινίες όπως το «Υπολοχαγός Νατάσα» και «Ορατότης Μηδέν»), ενώ, προσπερνώντας το σινεμά, στη συνέχεια συνεργάστηκε με διάφορους παραγωγούς κι άρχισε να σκηνοθετεί για την ελληνική τηλεόραση.
«Εκείνος κι Εκείνος», «Τερέζα Βάρμα Δακόστα», «Καπνισμένος Ουρανός». «Κίτρινος φάκελλος», «Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά», «Η εκτέλεση» «Πρόβα Νυφικού», «Η αγάπη αργησε μια μέρα», «Ο Μεγάλος Θυμός», «Υστερα ήρθαν οι Μέλισσες», «Τα παιδιά της Νιόβης», «Ματωμένα Χώματα», «Οι Μάγισσες της Σμύρνης» είναι οι τίτλοι που επιβεβαιώνουν τη δημοφιλία του, αλλά και τη χρυσή εποχή της ελληνικής τηλεόρασης με τα πλούσια σίριαλ και τους μεγάλους πρωταγωνιστές.
Με τον Γιώργο Καραμίχο και τη Δήμητρα Ματσούκα στα γυρίσματα για τα «Ματωμένα Χώματα»
Το 1987 γύρισε τον «Κλοιό» για το σινεμά, την ιστορία έξι φοιτητών, μέλη του Κ.Κ.Ε. που το 1948 καταλαμβάνουν ένα αεροπλάνο στην Αθήνα και το αναγκάζουν να προσγειωθεί στην Γιουγκοσλαβία.
Ανήσυχος σαν άνθρωπος, ο Κώστας Κουτσομύτης πίστευε σε μια Τέχνη που θα έπρεπε να γίνει κομμάτι της εκπαίδευσης.
Σε συνεντευξή του στο Βήμα το 1998 είχε δηλώσει: «Η αλλαγή θα γίνει από εκρήξεις ατομικές, από ομάδες ατομικές. Τι κάνει τον πολιτισμό; Η παιδεία, η ποιότητα ζωής. Δεν βλέπω τίποτα ν' αλλάζει. Η παιδεία παραπαίει, η ποιότητα ζωής γίνεται χειρότερη. Το τσιμέντο και το κιτσαριό έχει πνίξει τις μεγαλουπόλεις. Το μόνο που υπάρχει είναι οι ατομικές εξάρσεις. Το ότι έγινε το Μέγαρο Μουσικής ήταν ατομική έξαρση. Τέτοια πρέπει να γίνουν, στη Θεσσαλονίκη, σε άλλες πόλεις. Να μπει η μουσική, το θέατρο, ο κινηματογράφος στην παιδεία. Ο πολίτης θα γίνει καλύτερος όταν διδαχθεί να διαβάζει την εικόνα. Σήμερα περισσότερο βλέπει εικόνα παρά διαβάζει. Από τον συρφετό των εικόνων που δείχνουν στο παιδί, το σχολειό πρέπει να το μάθει να διαλέγει το καλό από το κακό. Πώς θα το κάνει όμως όταν είναι αναλφάβητο της εικόνας; Συνηθίζει σε ό,τι του δίνουν. Βλέπει μια πλαστή κοινωνία της οποίας επιδιώκει να γίνει μέλος.»
Tags: Κώστας Κουτσομύτης
