Μιλώντας στο flix με αφορμή την έξοδο της τελευταίας ταινίας της «Τα Κορίτσια της βροχής» η Αλίντα Δημητρίου έλεγε: «Γιατί και για μένα, τώρα, είναι εύκολο να κάνω μια πολιτική ταινία, όταν έχω ένα πιάτο φαΐ να φάω, μια ασφάλεια. Αν δεν την είχα, δε θα έκανα ταινίες. Θα έκανα αντίσταση».
Ομως η ίδια το είχε ήδη κάνει και για την Αλίντα Δημητρίου, η κάμερα, οι ταινίες, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την συνέχεια και την προέκταση της ίδιας της στάσης της απέναντι στη ζωή, μια συνέχεια στους αγώνες που χαρακτήρισαν την ζωή της.
Ξεκίνησε να σκηνοθετεί το 1977 με την μεσαίου μήκους «Οι Καρβουνιάρηδες». Από το 1977 ως το 1994 έχει κάνει περισσότερα από 50 ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση και το Υπουργείο Πολιτισμού (π.χ. «Το Θέατρο στο βουνό», «Ανθρώπινα Δικαιώματα» (10 ημίωρα), «Γυναίκες» (6 ημίωρα). Από το 1994 -2003 ασχολήθηκε με το βιομηχανικό ντοκιμαντέρ κάνοντας 15 ταινίες για τη ΔΕΗ. Το 2008 ξεκίνησε την τριλογία για τη συμμετοχή των γυναικών στους πολιτικούς αγώνες με τα ντοκιμαντέρ: «Πουλιά στο βάλτο», «Η ζωή στους Bράχους» και «Τα κορίτσια της Βροχής».
Tags: αλίντα δημητρίου
