Προφανώς απαιτεί την ίδια προσπάθεια (ίσως και μεγαλύτερη) να κάνεις μια αποτυχημένη τελετή των βραβείων Οσκαρ με το να κάνεις μια επιτυχημένη.
Αυτό το δεύτερο ήθελε φέτος η Ακαδημία, μετά από μια πολυσυζητημένη περσινή παρουσίαση από τον Σεθ ΜακΦάρλαν, σε μια χρονιά με πραγματικά αστραφτερά ονόματα και bingo επιλογή την επιλογή της Ελεν ΝτιΤζένερις στο ρόλο της οικοδέσποινας. Αυτό θέλει η Ακαδημία κάθε χρόνο που περνάει, ακριβώς επειδή η περιέργεια για τα βραβεία έχει σταματήσει από καιρό να απασχολεί τον οποιονδήποτε - είναι πάντα γνωστά εκτός ελάχιστων κατηγοριών - στήνοντας το μεγαλύτερο σόου του Χόλιγουντ και της παγκόσμιας σόου μπιζ.
Το πέτυχε; Η απάντηση είναι μαλλον όχι. Και μην βιαστείτε να ρίξετε το φταίξιμο μόνο στην Ελεν ΝτιΤζένερις ή στην άρρυθμη σκηνοθεσία ή μόνο στο γεγονός πως τελικά κάθε χρόνο τα Οσκαρ είναι αυτή η μεγάλη σε διάρκεια τελετή που κανείς δεν έχει καταφέρει να την κάνει πραγματικά ενδιαφέρουσα.
Ας δούμε όμως, αναλυτικά τις καλές, τις κακές και τις selfie στιγμές της 86ης Απονομής των Βραβείων Οσκαρ:
Τhe Selfieish (comic) giant / To εναρκτήριο νούμερο της Ελεν ΝτιΤζένερις ήταν καταπληκτικό. Σχεδόν ένα από τα καλύτερα που έχουμε δει ποτέ. Απλό στη λογική του stand-up comedy, καυστικό - ως και αγενές - με τους καλεσμένους (Λάιζα μην το παίρνεις προσωπικά!), αστείο και ολοκληρωμένο, μια ιδανική αφετηρία για μια υπόσχεση που δεν κρατήθηκε, αφού μετά από την έναρξη η Ελεν ήταν χαριτωμένη, αστεία και όλα αυτά που εδώ και χρόνια την κάνουν σπουδαία, αλλά δυστυχώς λίγη για μια ολόκληρη απονομή. Η αίσθηση ότι την περισσότερη ώρα έλειπε από τη σκηνή, το κρύο αστείο με τις πίτσες, το στημένο με το selfie των σούπερ σταρ που έσπασε το twitter και κάτι διάσπαρτα αστεία συντέλεσαν όλα στο να κριθεί συνολικά η εμφάνισή της ως μια πραγματική απογοήτευση - κυρίως επειδή ήξερες πως αν της είχε δοθεί χρόνος, ελευθερία και λιγότερη ώρα με τους διάσημους φίλους της (πόσες φορές να μιλήσεις πια με τη Μέριλ Στριπ στη διάρκεια μιας απονομής;) θα ήταν απλά συναρπαστική.
Δείτε εδώ μερικά από τα highlights της Ελεν ΝτιΤζένερις από την 86η Απονομή των βραβείων Οσκαρ.
We Don't Need Another Hero... / Σε ένα λάιτ μοτίφ που ενδιέφερε μόνο όποιον το σκέφτηκε και τους μοντέρ που καλοπληρώθηκαν για να φτιάξουν τα βίντεο που είδαμε, η Ακαδημία αφιέρωσε τη φετινή απονομή στους ήρωες της καθημερινότητας - εμπνευσμένη προφανώς από τις υποψήφιες ταινίες της χρονιάς (βλ «Philomena», «Captain Phillips» κλπ). Ετσι η τελετή που αργούσε έτσι κι αλλιώς χωρίς λόγο να προχωρήσει από βραβείο σε βραβείο, γέμισε και με δύο βίντεο άνευ ουσίας - το ένα με ήρωες γενικά και το άλλο με ήρωες πιο γενικά, όπου το 90% του βίντεο-μοντάζ ήταν από τις φετινές ταινίες και το υπόλοιπο 10% από ταινίες που χρονολογούνται από το '80 και μετα, λες και το σινεμά ξεκίνησε κάπου εκεί. Κάπου εκεί - μέσα στην ακατάσχετη αμερικανιά για την έννοια του ηρωισμού - χώρεσε και μια αναφορά στον Πίτερ Ο' Τουλ να μας βρίσκεται.
Ευτυχώς που υπήρχαν και οι Β' Ρόλοι / O λόγος του Τζάρεντ Λέτο και της Λουπίτα Νιόνγκ'ο ήταν οι καλύτεροι των νικητών. Ο πρώτος ήταν αυθεντικά συγκινητικός, πολιτικός και γενναιόδωρος (δείτε όλο του το λόγο εδώ) και η δεύτερη, μια πανέμορφη παρουσία που εζησε με απέραντη ευγνομωσύνη το όνειρό της. Οι δυο τους έσωσαν ένα σερί ευχαριστήριων λόγων που ξεκίνησαν από το βαρετό, κορυφώθηκαν με το live τραγούδι της «πρωταγωνίστριας» του ντοκιμαντέρ «20 Feet From Stardom», τα παραδοσιακά (βαρεθήκαμε) ισπανικά στο φινάλε του λόγου του Αλφόνσο Κουαρόν και δυστυχώς την απογοήτευση δύο λόγων που περιμέναμε πως και πως: της Κέιτ Μπλάνσετ και του Μάθιου ΜακΚόναχεϊ. Η Μπλάνσετ - στη νέα λογική ορμώμενη προφανώς από συμβουλές των ατζέντηδών της - ευχαρίστησε με μια μικρή αναφορά τον Γούντι Αλεν και μετά φλυάρησε επί παντός επιστητού. Ο ΜακΚόναχεϊ πάλι είδε τον Τεξανό να ξυπνάει μέσα του λέγοντας κάτι ακατάληπτα για το Θεό που είναι ο καλύτερος φίλος του και πως το πρότυπό του είναι ο εαυτός του που προσπαθεί να συναντήσει. Αυτό δεν αφαιρεί ίχνος θαυμασμού για την Μπλάνσετ και τον ΜακΚόναχεϊ για τους συγκλονιστικούς ρόλους τους και τα δίκαια Οσκαρ αλλά please...
Δείτε εδώ τους ευχαριστήριους λόγους των Οσκαρ.
To standing ovation δεν είναι για χόρταση / Αν δεν βαριόταν κάποιος να μετρήσει τα standing ovations της 86ης απονομής, θα έφτανε στο συμπέρασμα πως οι καλεσμένοι της Ακαδημίας ήταν περισσότερο όρθιοι παρά καθιστοί. Και καλά να σηκωθούν για την Λουπίτα Νιόνγκ'ο, σαν επιβράβευση μιας νέας υπέροχης παρουσίας, εννοείται να σηκωθούν για τη Μπετ Μίντλερ ως φόρο τιμής σε ένα ζωντανό θρύλο, αλλά γιατί να σηκωθούν στον Φαρέλ Γουίλιαμς και γιατί να σηκωθούν στην Ιντίνα Μενζέλ και γενικά γιατί να σηκώνονται για ψύλλου πήδημα, όταν το standing ovation στα Οσκαρ θα έπρεπε να θεωρείται κάτι ιερό. Μάλλον ήταν άβολες οι καρέκλες...
Ανεκμετάλλευτοι θρύλοι / Καταφέρνεις να προσκαλέσεις στη τελετή την Κιμ Νοβακ (φωτό) και τον Σίντνεϊ Πουατιέ και το μόνο που κάνεις είναι να κολλήσεις δίπλα τους δύο νεαρούς σταρ (τον ΜακΚόναχεϊ στη Νόβακ και την Αντζελίνα Τζολί στον Πουατιέ) για να παρουσιάσουν απλά ένα βραβείο; Επίσης έχεις την τιμή να βρίσκεται στην τελετή η Λάιζα Μινέλι και το μόνο που κάνεις είναι να την σηκώσεις για να υποκλιθεί στη μνήμη της μαμάς της στο αφιέρωμα για τα 75 χρόνια του «Μάγου του Οζ»; Αν θέλεις θρύλους στη γιορτή σου, πρέπει να ξέρεις και πως να τους εκμεταλλευτείς.
Πόσα τραγούδια ακόμη; / Η κακιά συνήθεια της Ακαδημίας να γεμίζει την τελετή με τραγούδια (και όχι μόνο από τα υποψήφια) μοιάζει ανυπόφορη. Μεμονωμένα, κάποια από αυτά ήταν ωραία (βλ. Κάρεν Ο, Pink και Μπετ Μίντλερ), κάποια ήταν απλά βαρετά (βλ. U2, Ιντίνα Μενζέλ, Φαρέλ Γουίλιαμς). Ολα μαζί τρώνε χρόνο από μια απόνομή που είναι έτσι κι αλλιώς αργόσυρτη και μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ, σταματώντας τη ροή για ακόμη ένα ευχάριστο διάλειμμα. #Not.
Κάτι τρέχει με τα βραβεία... / Ολο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια, τα Οσκαρ μοιράζονται άνισα ανάμεσα στις υποψήφιες ταινίες, καταλήγοντας στο παράδοξο του «Gravity» των 7 Οσκαρ και του «12 Χρόνια Σκλάβος» των 3 Οσκαρ, με το τελευταίο να διαθέτει όμως την υπεροχή του Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Οι ταινίες μοιάζουν να ψηφίζονται από υπερβολικό hype (αφού λύσσαξαν με το «American Hustle» γιατί δεν του έδωσαν ούτε ένα βραβείο), οι επιλογές μοιάζουν αψυχολόγητες (κάποτε ήξερες βρε παιδί μου πως ταινία και σκηνοθεσία, άντε και μοντάζ πάνε μαζί) και η ποικιλία - ζητούμενο απ' ότι φαίνεται για την Ακαδημία - έχει αρχίσει να μοιάζει με ιστορικό λάθος.
H Κάρεν Ο στη καλύτερη μουσική στιγμή της απονομής
Στις καλές στιγμές της 86ης Απονομής θα τοποθετούσαμε:
- τον εναρκτήριο λόγο της Ελεν ΝτιΤζένερις
- τον ευχαριστήριο λόγο του Τζάρεντ Λέτο
- το πρώτο Οσκαρ του Σπάικ Τζόουνς για το πρωτότυπο σενάριο του «Her»
- την Pink να τραγουδάει το «Over the Rainbow»
- τα δύο Οσκαρ (μοντάζ - σκηνοθεσία) που κέρδισε προσωπικά ο Αλφόνσο Κουαρόν
- την Κάρεν Ο να τραγουδάει το «Moon Song»
- την πιο λαμπερή της βραδιάς που ήταν φυσικά η Σαρλίζ Θερόν
- τον Μπιλ Μάρεϊ να προσθέτει στους υποψηφίους της φωτογραφίας τον Χάρολντ Ρέιμις
- την Μπετ Μίντλερ να τραγουδάει το «The Wind Beneath My Wings»
H Ελεν ΝτιΤζένερις στην τελευταία Κυριακή της Αποκριάς
Στις κακές στιγμές της 86ης Απονομής θα τοποθετούσαμε:
- τα βίντεο με τους ήρωες
- τον Τζον Τραβόλτα να μην έχει ιδέα ποια είναι η Ιντίνα Μενζέλ την οποία παρουσίασε
- τη Λάιζα Μινέλι να μην ανεβαίνει στη σκηνή
- τον ευχαριστήριο λόγο του Μάθιου ΜακΚόναχεϊ
- την άρρυθμη σκηνοθεσία της τελετής
- τα ατέλειωτα τιμητικά βραβεία που δόθηκαν σε άλλη απονομή αλλά πρέπει να τα δούμε κι εμείς
- την καθοδική πορεία της Ελεν ΝτιΤζένερις κατά τη διάρκεια του σόου
- την επιλογή του Γουιλ Σμιθ για να παρουσιάσει το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας
- το σχιζοφρενικό (για ακόμη μια χρονιά) αποτέλεσμα των βραβείων
- το βαρετό λόγο της Κέιτ Μπλάνσετ
Για την ιστορία, η 86η Απονομή των Βραβείων Οσκαρ έκανε τα καλύτερα νούμερα από την εποχή της προηγούμενης φοράς πριν επτά χρόνια που η Ελεν ΝτιΤζένερις ήταν οικοοδέσποινα. Αγνωστες οι βουλές των τηλεθεατών...
Tags: OSCARS 2014
