Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Η κρίση δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Οι Αμερικανοί ηθοποιοί και καλλιτέχνες που θέλουν να παράγουν κάτι διαφορετικό από αυτά που φέρουν την στάμπα έγκρισης του Χόλιγουντ βρίσκουν τα arthouse πρότζεκτ τους σε αδιέξοδο. Τελευταία οι συζητήσεις φουντώνουν: πώς είναι δυνατόν να μην παίρνουν πια κανένα ρίσκο για την τέχνη; Πώς είναι δυνατόν να παράγουν μόνο ταινίες για 12χρονα αγοράκια; Πώς να δουλέψουν οι σοβαροί ηθοποιοί και να μην αποκλειστούν από το παιχνίδι; Πώς θα πειστεί το κοινό να μπει στις αίθουσες για κάτι που δεν είναι «blockbuster», «mainstream», «3D action sci-fi movie»;
Να όμως που έρχεται ένας καλλιτέχνης, ο οποίος έχει βρεθεί μπροστά και πίσω από τις κάμερες, ο οποίος έχει χρόνια τώρα τη δική του εταιρία παραγωγής και με τις δουλειές του έχει κερδίσει Οσκαρ, και πετάει πίσω το μπαλάκι: και οι ηθοποιοί που δέχονται να συντηρούν αυτό το σύστημα, πόσο φταίνε;
Ο Σον Πεν, σε πρόσφατη συνέντευξή του στο περιοδικό Esquire τα λέει έξω από τα δόντια. «Μόλις τελείωσα μία ταινία που ευχαριστήθηκα πάρα πολύ: το «Gangster Squad». Ομως κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ότι τα στάνταρντς των συναδέλφων μου έχουν πιάσει πάτο. Οι περισσότεροι ηθοποιοί πλέον επιλέγουν ένα σωρό τερατώδεις μαλακίες! Και τους κατηγορώ, όσο κατηγορώ και τη βιομηχανία. Το ξέρω ότι όλοι έχουμε έξοδα - ανακαινίζουμε τα σπίτια μας. Το ξέρω ότι οι περισσότεροι διαφημίζουμε διαμάντια και αρώματα. Και αυτό με ξεπερνάει. Κάποτε σε μια συνέντευξή του ο Μπομπ Ντιλαν είχε ερωτηθεί: "είστε στ' αλήθεια τόσο ακριβοθώρητος;'' Και είχε απαντήσει: ''όχι δεν είμαι ακριβοθώρητος, είμαι περιζήτητα αποκλειστικός. Η αποκλειστικότητα κερδίζεται, όπως η οικειότητα...''»
Κι αν η εύκολη απάντηση είναι ότι «πάντα το Χόλιγουντ ήταν βιομηχανία» (που, ναι, ήταν) ο Πεν βάζει τα πράγματα στη θέση τους: «Εγώ θυμάμαι ότι όταν ήμουν μικρός και άνοιγε μια ταινία με πρωταγωνιστή κάποιον σαν τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, αυτό αποτελούσε πολιτιστικό γεγονός! Γιατί τότε οι ηθοποιοί είχαν την αυτοπεποίθηση να εμπιστεύονται τη δουλειά τους. Αυτό τους έκανε περιζήτητους, αυτό κέρδιζε την αποκλειστικότητα, την οικειότητά τους με το κοινό. Οταν όμως οι συνάδελφοι δέχτηκαν να χρησιμοποιούν τους εαυτούς τους ως πιόνια σ' αυτό το καταναλωτικό παιχνίδι της βιομηχανίας, τότε συμμάχησαν με τη βιομηχανία και τη βοήθησαν να κατακτήσει τα πάντα. Για μένα είσαι στρατιώτης: είτε στηρίζεις, είτε πολεμάς το σύστημα. Είναι τόσο απλά τα πράγματα. Για αυτό πιστεύω ότι δεν υπάρχει πια κανένα προσωπικό στοιχείο στη δουλειά μας, καμία οικειότητα στη ζωή μας. Για αυτό και οι προσωπικές μας σχέσεις γίνονται με sms. Πότε θα κάτσει κάποιος, με το σύντροφο ή το παιδί του, θα κοιταχτούν στα μάτια και θα πουν ''σ' αγαπώ''; Πότε θα επιστρέψουμε σ' αυτή τη ζωή;»
Χωρίς να θέλουμε να αγιοποιήσουμε τον Πεν (έχει κι εκείνος το μερίδιο των επιλογών του) είναι τουλάχιστον ένας καλλιτέχνης που από ένα κομβικό σημείο ωρίμανσης και μετά έχει κρατήσει μία συνέπεια στην καριέρα του (μόνο τον τελευταίο χρόνο επέλεξε το «This Must Be The Place» και το «Το Δέντρο της Ζωής» για παράδειγμα). Και επίσης, σε πάρα πολλά θέματα, είναι ο μόνος που τους τα λέει.
Tags: σον πεν
