Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Τζίμι Πικάρντ, ένας ιθαγενής Αμερικάνος που πολέμησε στη Γαλλία, καταλύει στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο της Τοπέκα στο Κάνσας προκειμένου να αντιμετωπίσει τα συμπτώματα που παρουσιάζει, κάτι ανάμεσα σε προσωρινή τύφλωση, απώλεια ακοής και διαστήματα αφαίρεσης. Εν ελλείψει φυσιολογικής αιτίας για την κατάσταση του, ο Τζίμι καταγράφεται ως σχιζοφρενής και οι υπεύθυνοι του νοσοκομείου αποφασίζουν να αναζητήσουν την άποψη του Τζορτζ Ντεβερό, ενός Γάλλου ανθρωπολόγου, ψυχαναλυτή και ειδικευμένου ιατρού στην κουλτούρα των Ινδιάνων. Μαζί, οι δύο άντρες θα ξεκινήσουν ένα οδοιπορικό στις μνήμες και τα όνειρα ενός ανθρώπου που κρύβει μέσα στο κεφάλι του κάτι πιο σκοτεινό από τη φρίκη ενός πολέμου.
Βασισμένο στην αληθινή ιστορία που ο Γάλλοαμερικάνος Ζορζ Ντεβερό κατέγραψε στο διάσημο βιβλίο του «Reality and dream: Psychotherapy of a Plains Indian» που κυκλοφόρησε το 1951, το «Jimmy P.» φέρνει τον Ντεπλεσάν στο Διαγωνιστικό Τμήμα των Καννών για πέμπτη φορά (μετά τα «La Sentinelle» του 1992, το «My Sex Life... Or How I Got Into an Argument του 1996, το «Esther Kahn» του 2000 και το «Conte de Noel» του 2008), με το σχεδόν πιο δυνατό χαρτί της συναρπαστικής καριέρας του.
Αρκούν και μόνο λίγα δευτερόλεπτα από το τρέιλερ και τις πρώτες σκηνές της ταινίας που μόλις κυκλοφόρησαν για να καταλάβει κανείς ότι ο Μπενίσιο Ντελ Τόρο φτάνει στις Κάννες ως το φαβορί για το βραβείο ανδρικού ρόλου (γιατί όχι και μαζί με τον Ματιέ Αμαλρίκ που υποδύεται τον Ντεβερό), σε μια πορεία που δεν είναι καθόλου απίθανο να τον οδηγήσει και μέχρι στα Οσκαρ.
Για του λόγου του αληθές:
