Το Φεστιβάλ της Ρώμης μπορεί να έφτασε αισίως στην έβδομη χρονιά του, αλλά ακόμη και υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Μάρκο Μούλερ (πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Βενετίας), απέχει ακόμη πολύ από αυτό που ήταν ο πρωταρχικός του στόχος: να αποτελέσει το αντίπαλο δέος της Μόστρας και να τοποθετηθεί ανάμεσα στα μεγάλα φεστιβάλ του κόσμου.
Μπορεί οι διοργανωτές του να συνειδητοποίησαν έστω και αργά πως αυτό που κάνει ένα φεστιβάλ μεγάλο δεν είναι τα χρήματα - που σπαταλήθηκαν χωρίς φειδώ τα πρώτα χρόνια της διοργάνωσής του - αλλά οι ταινίες, αλλά ακόμη κι έτσι, ο Μάρκο Μούλερ δεν κατάφερε ούτε φέτος να συγκεντρώσει μεγάλες πρεμιέρες στην ιταλική πρωτεύουσα.
Από τις ταινίες που έκαναν την πρεμιέρα τους στη Ρώμη, μόνο μια κατάφερε να ξεχωρίσει και αυτή ήταν και η μεγάλη νικήτρια της έβδομης διοργάνωσης: το «Marfa Girl» του Λάρι Κλαρκ που βρήκε τον αμερικάνο σκηνοθέτη και φωτογράφο να επιστρέφει σε φόρμα (;), έξι χρόνια μετά το «Wassup Rockers» καταγράφοντας ακόμη μια ιστορία εφηβικής αφύπνισης με φόντο την αμερικανική ενδοχώρα (διαβάστε περισσότερα εδώ).
Κατά τ' άλλα, το glam υπηρετήθηκε από την επίσημη πρεμιέρα της «Χαραυγής Μέρος Δεύτερο», ενώ το φεστιβαλικό ενδιαφέρον εξαντλήθηκε στην πρεμιέρα της καινούριας ταινίας της Μαρζάν Σατραπί «La Bande des Jotas» (διαβάστε περισσότερα εδώ) , στο «Main dans la Main» της Βαλερί Ντονζελί (διαβάστε περισσότερα εδώ), ένα χρόνο μετά την επιτυχία του «Πολεμώντας για τη Νίκη» και στις κακές κριτικές που πήρε το «A Glimpse Inside the Mind of Charles Swan III» του Ρόμαν Κόπολα με τον Τσάρλι Σιν.
Αυτό, όμως που κυριάρχησε το τελευταίο δεκαήμερο στη Ρώμη, ήταν οι γκρίνιες για τη χαμηλή ποιότητα των ταινιών του Φεστιβάλ, τις άδειες αίθουσες και τις φήμες που ήθελαν τον Μούλερ να εγκαταλείπει τη θέση του μετά από αυτή τη χρονιά. «Θα έπρεπε να ήμουν τρελός να δουλεύω ήδη τόσο σκληρά για το επόμενο φεστιβάλ, αν είχα σκοπό να φύγω. Το φετινό Φεστιβάλ ήταν ένα μεγάλο πρώτο βήμα. Πολλοί παραγωγοί και σκηνοθέτες που ήρθαν στη Ρώμη μου είπαν πως ένιωσαν την αγάπη του κοινού.»
Ο Μούλερ, όμως, απέτυχε να φέρει στη Ρώμη το «Django Unchained» (το οποίο δεν ήταν έτοιμο), όπως είχε υποσχεθεί, ενώ τελευταία στιγμή πολλοί από τους διάσημους καλεσμένους του ακύρωσαν το ταξίδι τους (ανάμεσα τους ο Τσάρλι Σιν και ο Μπιλ Μάρεϊ). Και τα πράγματα έγιναν χειρότερα, όταν οι ιταλικές ταινίες που τελικά βραβεύθηκαν από την κριτική επιτροπή υπήρξαν και αυτές που γιουχαρίστηκαν πιο πολύ από το κοινό, με αποκορύφωμα το βραβείο σκηνοθεσίας στον Πάολο Φράνκι για το «E la Chiamano Estate», την ταινία που είχε για παραγωγό τη χήρα του Λουτσιάνο Παβαρότι και που η επίσης βράβευση της πρωταγωνίστριάς του, Ιζαμπέλ Φεράρι με το βραβείο γυναικείου ρόλου προκάλεσε την αντίδραση του κοινού που φώναζε «Ντροπή! Ντροπή!».
Αυτά, ωστόσο, ενδιαφέρουν όσους βρέθηκαν στο Φεστιβάλ της Ρώμης το τελευταίο δεκαήμερο και ουδόλως όσους απλά στη λίστα των βραβείων που ακολουθούν θα διαβάσουν τίτλους ταινιών που προφανώς δεν θα δουν ποτέ στις αίθουσες (με την εξαίρεση του «Μarfa Girl» που σύντομα ο Λάρι Κλαρκ θα ανεβάσει στο site του και την ταινία της Βαλερί Ντονζελί που ετοιμάζεται για μια καριέρα ανάλογη του «Πεθαίνοντας για τη Νίκη»).
Διαβάστε αναλυτικά τα βραβεία του έβδομου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ρώμης:
- Καλύτερη ταινία: Marfa Girl του Λάρι Κλαρκ
- Καλύτερος σκηνοθέτης: Πάολο Φράνκι (E la Chiamano Estate)
- Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής: Ali Ha Gli Occhi Azzurri του Κλαούντιο Τζιοβανέζι
- Καλύτερος ηθοποιός: Τζερεμί Ελκέμ (Main dans la Main)
- Καλύτερη ηθοποιός: Ιζαμπέλα Φεράρι (E la Chiamano Estate)
- Καλύτερος πρωτοεμφανίζομενος ηθοποιός: Μεριλίν Φοντέιν (Un Enfant de Toi)
- Βραβείο Τεχνικής Συνεισφοράς: Αρναόυ Βαλς Κολομέρ (για τη φωτογραφί του «Μai Morire»)
- Καλύτερο Σενάριο: Νόα Χάρπστερ και Μίκα Φίτζερμαν - Μπλου για το «Motel Life»
Διαβάστε περισσότερα για το Φεστιβάλ της Ρώμης εδώ. και στο επίσημο site του Φεστιβάλ.
