Η επιλογή του Netflix είναι σαφής. Δεν δημοσιοποιεί τις μετρήσεις θέασης των ταινιών και σειρών της. Δεν δημοσιοποιεί το box office των ταινιών που μέσω παραδοσιακής διανομής, αφήνει για λίγο καιρό στις αίθουσες. Δεν παίζει δηλαδή με τους όρους ενός παραδοσιακού τηλεοπτικού δικτύου και τους όρους ενός παραδοσιακού κινηματογραφικού στούντιο, ορίζοντας μια νέα εποχή για τον τρόπο με τον οποίο «μετριούνται» οι ταινίες και οι σειρές.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, στις ελληνικές αίθουσες παίζονται δύο ταινίες του Netflix, o «Ιρλανδός» του Μάρτιν Σκορσέζε και το «Ιστορία Γάμου» του Νόα Μπόμπακ. Για καμία από τις δύο δεν γνωρίζουμε τι εισιτήρια έχουν κάνει. Για καμία από τις δύο δεν θα μάθουμε τι εισιτήρια θα έχουν κάνει όταν θα έχουν συμπληρώσει τον κύκλο των κινηματογραφικών προβολών τους.
Η απάντηση στο γιατί το Netflix μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο είναι τόσο απλή που στην πραγματικότητα το άρθρο που διαβάζετε είναι περιττό. Το Netflix μετράει τη δύναμή του σε συνδρομητές. Δεν βρίσκεται μέσα στο γρανάζι του διαφημστικού ιστού που θα το ανάγκαζε να φτιάχνει σειρές που να «κάνουν νούμερα», ούτε η επένδυσή του στον κινηματογράφο μετριέται με εισιτήρια στο box-office. Το Netfix ενδιαφέρεται για περιεχόμενο. Αρκεί αυτό το περιεχόμενο να φέρνει νέους συνδρομητές και να διατηρεί «ζεστό» τον πυρήνα των ήδη συνδρομητών.
Δεν θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς πως μέσα στην πληθώρα επιλογών που δίνει το Netflix στο σημερινό θεατή, ένας «Ιρλανδός», μια «Ιστορία Γάμου», ένα «Laundromat» και ένα «The King» (λίγοι μόνο τίτλοι από τις πρεστίζ φετινές παραγωγές του Netflix) είναι υπέραρκετά για να προσελκύσουν (εκατομμύρια) νέους συνδρομητές απ' όλον τον κόσμο. Υπεραρκετά και για να ανέβει ο μέσος όρος του περιεχομένου του Netflix που κατηγορείται συνήθως απ' όσους δεν έχουν ψάξει πραγματικά στο library του ότι εξαντλείται σε επιτυχίες όπως το «Bird Box» και το «Murder Mystery».
Διαβάστε ακόμη: Netflix: Δεν παίζετε τις ταινίες μας, θα αγοράσουμε κινηματογράφους!
Οι ειδικοί απαριθμούν και άλλους λόγους για τους οποίους το Netflix έχει αποφασισει να κρατήσει την «επιτυχία» του κρυφή.
Οτι δεν έχει κάποια νομική υποχρέωση, για παράδειγμα. Οσες φορές έχει δημοσιοποιήσει θεαματικότητες (π.χ. στο «Bird Box» ή στο «Murder Mystery» από ταινίες), το κάνει για λόγους πρεστίζ και για να ενδυναμώσει το έτσι κι αλλιώς hype γύρω από τις παραγωγές του.
Ενας επιχειρηματικός λόγος είναι είναι πως η δημοσιοποίηση μετρήσεων θεαματικότητας τηλεοπτικών σειρών, θα ανέβαζε την τιμή στην οποία το Netflix αγοράζει από άλλα στούντιο (μόνο για τα «Φιλαράκια» είχε ξοδέψει 100 εκατομμύρια δολάρια), ενώ η δημοσιοποίηση του box office για τις ταινίες θα διατάρρασσε τη θέση του ως παραγωγού αλλά και μπορεί να πλήγωνε ταινίες οπως το «Roma» ή τον «Ιρλανδό» που ίσως δεν θα αρίστευαν οσκαρικά αν κάποιος π.χ. ήξερε πως η επίδοση τους στα ταμεία ήταν μέτρια.
Ο κυριότερος, όμως, λόγος που μοιάζει να «κρύβεται» κι αυτός πίσω απ' όλα τα παραπάνω, είναι το γεγονός πως το Netflix ήρθε για να αλλάξει τους κανόνες. Γενικά. Η πρακτική της μυστικότητας γύρω από τις μετρήσεις θεαματικότητας, το δημογραφικό των συνδρομητών του και εν γένει της δημοτικότητας του δημιουργεί ένα κάποιο βραχυκύκλωμα στον τρόπο με τον οποίο δούλευε μέχρι σήμερα η βιομηχανία. Ολα μοιάζουν να γράφονται κάπως από την αρχή: από τον τρόπο με τον οποιό χρηματοδοτείται μια ταινία μεγάλου προϋπολογισμού (όπως ο «Ιρλανδός») μέχρι τις πρακτικές των ατζέντηδων που μέχρι και σήμερα ανεβοκατέβαζαν τα κασέ των ηθοποιών τους ανάλογα με την «επιτυχία» της προηγούμενης ταινίας ή σειράς στην οποία πρωταγωνιστούσαν.
Η αγωνία δεν είναι πλέον αν τα 160 (φημολογείται πως ξεπέρασε τα 175) εκατομμύρια δολάρια που κόστισε ο «Ιρλανδός» θα έρθουν πολλαπλάσια πίσω στα ταμεία, αφού τα οφέλη από την ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε για το Netflix είναι πολλαπλά και απλώνονται σε περισσότερα από ένα πεδία του σύγχρονου οπτικοακουστικού τοπίου. Οφέλη που ακόμη δεν τα γνωρίζουν και οι ίδιοι που έχουν κάνει την επένδυση. Οφέλη που μοιάζουν να ωφελούν - σίγουρα το θεατή - αλλά και πολλούς περισσότερους από το Netflix.
