«Ημουν ένα 13χρονο αγόρι για τριάντα ολόκληρα χρόνια.»
Η παραπάνω δήλωση του Μίκι Ρούνεϊ συνοψίζει περισσότερο από οτιδήποτε την καριέρα του στον κόσμο του θεάματος, η οποία ξεκίνησε όταν αυτός ήταν ακόμη μωρό και δεν σταμάτησε ούτε στιγμή μέσα σε οκτώ ολόκληρες δεκαετίες, δίνοντας ένα ολότελα πρωτόγνωρο νόημα στην έννοια «παιδί - θαύμα».
Γεννημένος με το όνομα Τζόζεφ Γιουλ Τζιούνορ στο Μπρούκλιν το 1920, γιος δύο ηθοποιών του βόντβιλ, ανέβηκε στη σκηνή για πρώτη φορά σε ηλικία 14 μηνών και σε ηλικία επτά ετών κέρδισε το ρόλο του Μίκι ΜακΓκουίρ σε μια σειρά από ταινίες μικρού μήκους βασισμένες σε ένα επιτυχημένο κόμικ της εποχής. Η επιτυχία των 78 ταινιών που γύρισε από το 1927 έως και το 1936, τον ταύτισαν με τον ήρωά του, ενώ προκειμένου οι παραγωγοί να μην αποδώσουν δικαιώματα στους συγγραφείς του κόμικ τον έβαλαν να αλλάξει το ονομά του στο όνομα του ήρωά του. Ως Μίκι ΜακΓκουίρ πλέον, ο μικρός Τζο ήταν έτοιμος να ξεκινήσει περιοδείες μαζί με τη μητέρα του, μέχρι τη στιγμή που θα αναγκαζόταν να αλλάξει ξανά το ονομά του, αφού η δικαστική διαμάχη ανάμεσα στους δημιουργούς του κόμικ και τους παραγωγούς δικαίωσε τους πρώτους. Η μητέρα του πρότεινε το όνομα Μίκι Λούνεϊ και λίγο αργότερα το Μίκι Ρούνεϊ, το οποίο θα χρησιμοποιούσε και μέχρι το τέλος της ζωής του.
O Μίκι Ρούνεϊ σε ηλικία επτά ετών
Μέχρι να αποφοιτήσει από το σχολείο, το 1938, ο μικροσκοπικός και αεικίνητος Ρούνεϊ είχε ήδη πρωταγωνιστήσει σε μικρούς ρόλους στο σινεμά δίπλα στα μεγαλύτερα αστέρια του σινεμά, από τον Ντάγκλας Φέρμπανγκς, τον Κλαρκ Γκέιμπλ και τη Τζιν Χάρλοου, είχε υπογράψει συμβόλαιο με την MGM και το 1937 πρωταγωνίστησε στο «A Family Affair», στο ρόλο του Αντι Χάρντι, γιου του Λάιονελ Μπάριμορ σε μια ακόμη σειρά επιτυχημένων ταινιών που συνεχίστηκε μέχρι το 1946. Το 1937, ο Ρούνεϊ έκανε και την πρώτη του εμφάνιση μαζί με τη συμμαθήτρια του στο σχολείο Τζούντι Γκάρλαντ στο «Thoroughbreds Don't Cry», ανοίγοντας έναν κύκλο φιλίας και συνεργασίας που θα οδηγούσε σε μια σειρά από πετυχημένα μιούζικαλ, με διασημότερο το «Babes on Broadway» του 1941 που χάρισε στον Ρούνεϊ μια υποψηφιότητα για Οσκαρ.
Με τη Τζούντι Γκάρλαντ στο «Babes on Broadway» του 1941
Λίγο πριν κλείσει τα 18 του χρόνια, ο Μίκι Ρούνεϊ θα έπαιζε και τον πρώτο του δραματικό ρόλο στο «Boys Town» του 1938 στο πλευρό του Σπένσερ Τρέισι σε μια ταινία που του χάρισε ένα ειδικό Οσκαρ νεότητας και τον έχρισε τον πιο εμπορικό ηθοποιό της εποχής φτάνοντας μέχρι το εξώφυλλο του περιοδικού TIME ως ένα φαινόμενο του box - office, αφού ο Ρούνεϊ είχε ξεπεράσει σε δημοτικότητα όλους τους μεγάλους σταρ της εποχής.
Το 1944 κατατάχτηκε στο αμερικανικό στρατό και επιστρέφοντας εμφανίστηκε σε μια σειρά ταινιών πριν εγκαινιάσει το δικό του τηλεοπτικό σόου με τον τίτλο «The Mickey Rooney Show» με δημιουργό τον Μπλέικ Εντουαρντς και τον ίδιο ως παραγωγό, και διαπρέψει στην αμερικανική τηλεόραση με σειρά από τηλεοπτικές εμφανίσεις σε διάσημα σόους των 50s, ανάμεσα στα οποία και το «The Twilight Zone» αλλά και το δικό του sitcom με τίτλο «Mickey» το 1964.
Ταυτόχρονα συνέχισε τη διαδρομή του στο σινεμά, περνώντας και στη σκηνοθεσία (με το «My True Story» του 1951 και το «The Private Lives of Adam and Eve το 1961), ενώ θα κέρδιζε ακόμη μια υποψηφιότητα για Οσκαρ το 1956 για το «The Bold and the Brave». Το 1961 θα πρωταγωνιστούσε και στο «Breakfast at Tiffany's» του Μπλέικ Εντουαρντς στο ρόλο του γείτονα της Χόλι Γκολάιτλι, Ιάπωνα κύριου Γιουνιόσι, σε μια εμφάνιση που σχολιάστηκε ιδιαίτερα στην εποχή της ως δείγμα στερεοτυπικής/ρατσιστικής αντιμετώπισης των Ιαπώνων, αν και ο ίδιος ο Ρούνεϊ θεωρούσε πάντοτε πως προσπάθησε πολύ να δικαιώσει τον χαρακτήρα του.
Με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ στο «National Velvet» του 1944
Αν και οι επιτυχίες του συνεχίστηκαν μέσα στην δεκαετία του '70 (το 1979 θα κέρδιζε υποψηφιότητα για Οσκαρ για το «The Black Stallion», μια από τις πιο κλασικές του ταινίες), η καριέρα του Μίκι Ρούνεϊ έμοιαζε να φτάνει στο τέλος της, με τον ίδιο να βρίσκεται μετέωρος ανάμεσα στο ένδοξο παρελθόν του και στο αβέβαιο μέλλον του. Αλλά επιμένοντας να δουλεύει ακόμη και όταν βρέθηκε στα όρια της χρεοκοπίας, ο Ρούνεϊ κατάφερε να επιβιώσει, κερδίζοντας Χρυσή Σφαίρα και βραβείο Emmy για το ρόλο του στο τηλεοπτικό «Bill» του 1981 και επιστρέφοντας με τεράστια επιτυχία στα 70 του χρόνια με το «The Adventures of the Black Stallion» που διήρκεσε από το 1990 έως και το 1993. Και ακούραστος, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, ο Ρούνεϊ συμμετείχε στους «Simpsons», έπαιξε μαζί με τον Μπεν Στίλερ στο «A Night at the Museum», συνεχίσε να είναι οικοδεσπότης σε εορταστικά τηλεοπτικά σόου, το 2008 έπαιξε στο «Lost Stallions: The Journey Home» και το 2011 εμφανίστηκε στο «The Muppets».
Στο «Black Stallion» του 1979
Διάσημος για την άστατη ερωτική του ζωή που κατέληξε σε οκτώ γάμους (με διασημότερο τον πρώτο του με την Αβα Γκάρντνερ), ο Μίκι Ρούνεϊ δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει την επιτυχία που γνώρισε όταν ήταν ακόμη παιδί, κατηγορώντας τη βιομηχανία και τα στούντιο ως «κλεφτες» των παιδικών του ονείρων, ενώ υπήρξε ένας από τους πιο διάσημους πολέμιους των δικαιωμάτων της queer κοινότητας, φανατικός χριστιανός και βαθιά συντηρητικός στη φιλοσοφία του - πράγμα που δεν ταίριαξε ποτέ με τον τρόπο που έζησε τη ζωή του.
«Το Χόλιγουντ έχει γίνει δυστυχώς μια ανάμνηση. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια πινακίδα στην πλαγιά ενός λόφου», είχε πει κάποτε, αναγνωρίζοντας πως σε ολόκληρη τη ζωή του προσπάθησε (άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι) να κερδίσει ένα τίτλο για τον εαυτό του που να μην είχε σχέση με το ίδιο το σύστημα που τον ανέθρεψε από παιδί σε ένα από τα success stories που συνοψίζεται στον τίτλο που ο ίδιος έδωσε στην αυτοβιογραφία που κυκλοφόρησε το 1993: «Life's too Short».
Δείτε εδώ μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του Μίκι Ρούνεϊ:
Διαβάστε ακόμη:
Tags: ΜΙΚΙ ΡΟΥΝΕΙ
