Η Αμερική θρήνησε τα θύματα της μαζικής εκτέλεσης στο δημοτικό σχολείο του Νιούταουν στο Κονέκτικατ, αλλά τώρα έχει να αντιμετωπίσει τον χειρότερο εχθρό από όλους: την λήθη. Χρονιάρες μέρες, ποιος (εκτός από τις οικογένειες που διαλύθηκαν κυριολεκτικά από την τραγωδία) θα κάνει χώρο στο γιορτινό τραπέζι για συζητήσεις περί ευθυνών και ώριμης αντιμετώπισης μίας εγκληματικότητας με βαθιά ρίζα;
Ο Μάικλ Μουρ, σίγουρα έχοντας τη δική του ατζέντα, γράφει ένα γράμμα με τον τίτλο «Γιορτάζοντας την επί γης ειρήνη στη χώρα των όπλων» και το ποστάρει στην επίσημη ιστοσελίδα του.
Διαβάστε μερικά αποσπάσματα:
Παρακολουθώντας την σχιζοφρενική, παραπλανητική συνέντευξη Τύπου της Εθνικής Ενωσης Οπλοχρηστών (National Rifle Association) την Παρασκευή, μου ήταν ένα πράγμα προφανές: η προφητεία των Μάγια είχε πραγματοποιηθεί. Μόνο που το τέλος του κόσμου είχε έρθει για έναν μόνο κόσμο: αυτό των μελών της ένωσης. Η εκβιαστική μαγκιά τους να επιβάλουν την πολιτική των όπλων στη χώρα μας τελείωσε. Η Αμερική είναι βαθιά συγκλονισμένη πλέον από τραγωδίες όπως αυτές στο Κονέκτικατ και τα σημάδια της αλλαγής είναι παντού: ένας προπονητής μπάσκετ θα μιλήσει για αυτό, αντί να σχολιάσει το παιχνίδι. Ενας ενεχυροδανειστής στη Φλόριντα θα σταματήσει τις πρώην πολιτικές του. Ενα πρόγραμμα πώλησης όπλων στο Νιου Τζέρσεϊ θα αποσυρθεί. Ενας συντηρητικός, πάλαι ποτέ υπέρ της οπλοκατοχής, δικαστής, θα καταδικάσει τα γεγονότα δημόσια.
Ομως δεν μπορώ να ενώσω τη φωνή μου με τις χριστουγεννιάτικες ψαλμωδίες για την επί γης ειρήνη: αυτές οι μαζικές δολοφονίες δε θα σταματήσουν.
Ζητώ συγγνώμη για την απαισιοδοξία μου, αλλά θεωρώ ότι η επίγνωση ολόκληρης της αλήθειας θα μας είναι χρήσιμη: οι αλλαγές που θέλουμε να επιφέρουμε στους νόμους για τα όπλα μπορεί να είναι απολύτως απαραίτητες αλλά μήπως είναι στην πλειοψηφία τους... διακοσμητικές;
Γιατί αυτές είναι οι θλιβερές στατιστικές: Κι άλλοι πολίτες σε άλλες χώρες έχουν όπλα (στον Καναδά, για παράδειγμα, στο σύνολο των 12 εκατομμυρίων νοικοκυριών της χώρας, κυκλοφορούν 7 εκατομμύρια όπλα - τα περισσότερα κυνηγετικά), όμως το ποσοστό των δολοφονιών είναι ελάχιστο. Τα παιδιά στην Ιαπωνία παίζουν με τα ίδια, και πολύ χειρότερα, video games με τα παιδιά της Αμερικής - το ίδιο και στην Μ. Βρετανία, όμως είχαν 58 περιστατικά δολοφονιών με όπλο σε 63 εκατομμύρια πληθυσμού. Οι υπόλοιποι λαοί δεν δολοφονούν ο ένας τον άλλον με το βαθμό που το κάνουμε εμείς. Και η ερώτηση δεν είναι «γιατί συμβαίνει αυτό;». Η ερώτηση που πρέπει να μας απασχολεί, όσο προσπαθούμε να βρούμε το νομοσχέδιο του Gun Control, είναι χειρότερη: «Ποιοι είμαστε εμείς;»
Θα προσπαθήσω να απαντήσω σ' αυτή την ερώτηση.
Είμαστε μία χώρα που οι ηγέτες της επισήμως ξεκινούν τακτικές απόλυτης βίας, όπως βομβαρδισμούς και πολέμους, για «να επιφέρουν την παγκόσμια δικαιοσύνη». Εισβάλουμε σε χώρες που δεν μας επιτέθηκαν. Εμείς χρησιμοποιούμε όπλα μαζικής καταστροφής, ακόμα και απέναντι σε πολίτες.
Ισως αυτό δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει, καθώς το έθνος μας ιδρύθηκε μετά από γενοκτονία και χτίστηκε στην πλάτη των σκλάβων. Είμαστε υπεύθυνοι για τη σφαγή 600 χιλιάδων Αμερικανών κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Καυχιόμαστε ότι «δαμάσαμε την Αγρια Δύση με ένα εξάσφαιρο», ενώ ακόμα και σήμερα η βία δεν έχει σταματήσει στην καθημερινότητά μας: κάθε 3 λεπτά μία γυναίκα βιάζεται στις ΗΠΑ και κάθε 3 ώρες μία γυναίκα σκοτώνεται στις ΗΠΑ. Κάθε 15 δευτερόλεπτα μία γυναίκα γρονθοκοπείται στο ίδιο της το σπίτι. Στις ΗΠΑ.
Οπότε... ποιοι είμαστε;
Διαβάστε τη συνέχεια στην επίσημη ιστοσελίδα του Μάικλ Μουρ.
