Για χρόνια συνήθως ξυπνούσα μετά από τρεις ώρες ύπνου, φρέσκος.
Στη συνέχεια μπήκα σε ένα «ρευστό» στάδιο στο οποίο ήρθαν κι έφυγαν πολλές εικόνες. Δεν ήταν τυπική φάση ονείρου γιατί δεν έκανα τίποτα άλλο από το να είμαι θεατής.
Λίγες ώρες αργότερα, τα ξημερώματα, ένας γδούπος ακούστηκε σαν δεύτερο ξυπνητήρι. Η ευχαρίστηση του γδούπου επεκτάθηκε προς τα πίσω για να συμπεριληφθεί στο ρευστό τοπίο που τώρα έμοιαζε με έναν υπόγειο κόσμο. Οι εικόνες ήταν αμυδρές, σαν να βρίσκονταν σε στάδιο παρακμής. Η λογική ήταν ακατανόητη. Ο χρόνος επιβραδύνθηκε.
Κάπως έτσι θα ήταν η αίσθηση αν μπαίναμε στις αναμνήσεις άλλων ανθρώπων ή το να κάνεις μια ταινία σε ξένη χώρα;
Να κυριεύεις/Να είσαι κυριευμένος - μια κατάσταση ισορροπίας όταν ο εαυτός σου έχει αφαιρεθεί, όταν το τίποτα μπορεί να σημαίνει ελευθερία. Ισως αυτό ήταν η απάντηση σε όλα, συμπεριλαμβανόμενη της μετανάστευσης της Τζέσικα/Τίλντα.
Στη Μπογκοτά και 300χιλιόμετρα μακριά στο Πιτζό, καθώς γυρίζαμε το «Memoria»,ο πρωινός «γδούπος» εξαφανίστηκε. Μαζί του εξαφανίστηκε και το πολύτιμο, θολό,ρευστό βασίλειο. Καλώς ή κακώς, μπορούσα να κοιμηθώγια επτά ώρες τη νύχτα. Αυτή ήταν μια άλλη απάντηση.
Απιτσατπόνγκ Βιρασετάκουν
Ο Απιτσατπόνγκ Βιρασετάκουν επισκέφθηκε την Κολομβία το 2017 και την επέλεξε για την πρώτη του ταινία εκτός Ταϊλάνδης. Για δύο χρόνια ταξίδευε συχνά στη χώρα, γνωρίζοντας ιστορίες ανθρώπων και αποτυπώνοντας εικόνες που θα χωρούσαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μέσα στο «Memoria».
Κομμάτι του καλειδοσκοπικού κόσμου μιας ταινίας που κάθε φορά που τη σκέφτεσαι συμπληρώνεις ιδέες, συναισθήματα και εικόνες, το βιβλίο «Memoria» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Fireflies Press συγκεντρώνει φωτογραφίες, σημειώσεις ημερολογίου, κομμάτια της έρευνας για την ταινία, αλληλογραφία, αλλά και σελίδες του σεναρίου, storyboards και σκέψεις των ηθοποιών και του συνεργείου.
