Κάννες 2011: Οι ταινίες που προκάλεσαν μαζικές αποχωρήσεις

Σκηνές που σοκάρουν, που διαστρεβλώνουν την ηθική του πιο αποφασισμένου θεατή, που κάνουν τη συμβατική σεξουαλικότητα να θυμίζει ξεχαρβαλωμένη πολυθρόνα της γιαγιάς, που φέρνουν τα χέρια στο στόμα, στα μάτια, στο μπράτσο του άγνωστου διπλανού κυρίου.

Σε κάθε ευηπόληπτο, δραστήριο Φεστιβάλ θα υπάρξουν ταινίες που θα προκαλέσουν αγανάκτηση και αηδία (ενδεχομένως, βέβαια, και καλές κριτικές κατόπιν), που θα δημιουργήσουν word of mouth και μια σχετική ηδυπάθεια, μια ικανοποίηση που προκαλεί το κοινό μυστικό, η κοινή απέχθεια, ή η αδρεναλίνη που εκρίνεται ότι κάνεις προσπάθεια να κοιτάξεις κάτι που στ’ αλήθεια δε θέλεις να δεις.

Δύο είναι αυτές οι ταινίες προς το παρόν στο φετινό Φεστιβάλ Καννών: από την Εβδομάδα Κριτικής το «Snowtown», του Αυστραλού Τζάστιν Κέρζελ, αποτυπώνει παγερά την πραγματική ιστορία του κατ’ εξακολούθηση δολοφόνου και «εξαγνιστή» της κοινωνίας, Τζον Μπάντινγκ, και από το Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών το «Code Blue» της Ολλανδέζας Ούρσουλα Αντόνιακ, με ηρωίδα μια ασκητική νοσοκόμα που αναλαμβάνει το ρόλο του Θεού, ενώ ταυτόχρονα κουβαλάει ό,τι ψυχοσεξουαλικό σύνδρομο έχει διαγνωστεί. Το «Code Blue», άλλωστε, συνοδευόταν από αναρτημένη ανακοίνωση που προειδοποιούσε τους θεατές ότι η ταινία μπορεί να προσβάλει τις ευαισθησίες τους.

Παρατεταμένα βασανιστήρια, εργαλεία φρίκης, ξεραμένο σπέρμα και άηχες κραυγές, ώθησαν το κοινό να φύγει σωρηδόν από την αίθουσα, και στις δύο περιπτώσεις, σκουντουφλώντας στο σκοτάδι, ψάχνοντας την έξοδο. Καμία από τις δύο ταινίες δεν έχει διανομή στην Ελλάδα προς το παρόν, αλλά οπωσδήποτε θα συμπεριληφθούν στο πρόγραμμα κάποιου Φεστιβάλ. Οπως πάντα, τελώντας το ρόλο τους: ν’ αναστατώσουν, να συζητηθούν, να προκαλέσουν και να μας κάνουν, για ένα δευτερόλεπτο, να ευχαριστήσουμε το Θεό που όλο αυτό ήταν μόνο μια ταινία.