Το φιλμ ξεκινά με μια σειρά πλάνα από την webcam του Λούκας ενός νεαρού άντρα από την Αργεντινή, που πουλά σεξ στο ίντερνετ, δείχνει το κορμί του και προκαλεί τους πελάτες του να δείξουν κι αυτοί τις πιστωτικές τους κάρτες. Ενας από αυτούς ο Ανρί, μεσήλικας, υπέρβαρος φούρναρης από μια μικρή πόλη του Βελγίου, θα του πληρώσει το αεροπορικό εισιτήριο και θα τον καλέσει να ζήσει μαζί του, να μοιραστεί το κρεβάτι του, τον φούρνο και την ζωή του.
Μόνο που όπως είναι προφανές, ο «έρωτας» του ενός, χτισμένος σε μερικές ερωτικές επαφές μέσω του διαδικτύου κι η επαγγελματική ευκαιρία του άλλου, απέχουν στην πραγματικότητα από αυτό που και οι δυο είχαν φανταστεί, αφού δίχως την ασφάλεια μιας webcam κι ενός πληκτρολογίου, η αληθινή ζωή παίρνει το πάνω χέρι κι εκεί, τίποτα δεν μοιάζει ιδανικό.
Κι αν η σχέση των δυο τους μοιάζει εκ προοιμίου προβληματική, το γεγονός ότι ο κατά δήλωσή του στρέιτ νεαρός μοιάζει να ενδιαφέρεται περισσότερο για την υπάλληλο του Ανρί, μια νεαρή μητέρα που κουβαλά την δική της μοναξιά, δεν μπορεί παρά να περιπλέξει ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Ισως λίγο παραπάνω απ ότι θα χρειαζόταν μάλιστα, αφού το σενάριο δεν διστάζει στην πορεία, να σπρώξει την πλοκή σε μια σειρά από γεγονότα που δεν μοιάζουν απαραίτητα για να φωτίσουν τις προσωπικότητες των ηρώων, ή τα συναισθηματικά τους προτρέτα.
Αυτό είναι άλλωστε που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο φιλμ, ο χαμηλότονος τρόπος με τον οποίο κατορθώνει να σκιαγραφεί, όχι απλά τους τρεις ανθρώπους που δομούν αυτό το μελαγχολικό ερωτικό τρίγωνο, μα και την εσωτερική μοναξιά που μοιάζει να αποτελεί ένα από τα δομικά υλικά της ανθρώπινης φύσης, ακόμη και (ή ίσως ειδικά) σε εποχές όπου η «επικοινωνία» δεν ήταν ποτέ πιο εύκολη.
Κι αν το στόρι του φιλμ σε προδιαθέτει για ένα θλιμμένο δράμα (όχι αδίκως), το φιλμ δοκιμάζει να εισάγει κατά στιγμές στοιχεία που θυμίζουν σουρεαλιστική κωμωδία κάτι που όμως δεν λειτουργεί πάντα όσο καλά όσο θα έπρεπε, κυρίως γιατί μοιάζουν να στηρίζονται στην σωματική διάπλαση των ηρώων του (που θυμίζουν κάτι σαν τον «Χοντρό και τον Λιγνό») και κατά κάποιο τρόπο να γίνονται «εις βάρος» του υπέρβαρου ήρωά του.
Ομως οι τρεις ηθοποιοί που κρατούν τους κεντρικούς ρόλους είναι εξαιρετικοί και το φιλμ στο μεγαλύτερο μέρος του κατορθώνει να είναι εξίσου ήρεμο όσο και δυνατό, συναισθηματικά ωμό, αλλά και αμήχανα τρυφερό. Το «Je Suis a Toi» είναι δίχως αμφιβολία ένα βήμα μπροστά για τον Βέλγο σκηνοθέτη, που δείχνει να βρίσκει εδώ έναν ενδιαφέροντα τόνο κι έναν ειλικρινή τρόπο να κοιτάζει τους ήρωες και την κατάστασή τους και μια δική του γλώσσα, συμβατή, μα όχι ταυτόσημη με την παράδοση του νέου Βελγικού κινηματογραφικού ρεαλισμού.
Περισσότερο Κάρλοβι Βάρι 2014:
- Κάρλοβι Βάρι 2014: Εκεί όπου το μέγεθος συναντά το cool
- Κάρλοβι Βάρι 2014: Με τον τρόπο του Μελ Γκίμπσον
- Κάρλοβι Βάρι 2014: To «Low Down» του Τζεφ Πράις δεν είναι μια «τζαζ» βιογραφία
- Κάρλοβι Βάρι 2014: To «I Origins» δεν είναι όσο original νομίζει...
- «Βρικόλακας είσαι ρε μαλάκα ή ποιητής;»: Τρέιλερ για τη «Νορβηγία» του Γιάννη Βεσλεμέ
- Πρώτη στάση για το «Σύμπτωμα» του Αγγελου Φραντζή στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι
- Περισσότερο ελληνικό σινεμά στο 49o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κάρλοβι Βάρι
- Η «Νορβηγία» του Γιάννη Βεσλεμέ στο φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι
