Η Γκλέντα Τζάκσον έχει κερδίσει δύο Οσκαρ για τις «Ερωτευμένες Γυναίκες» («Women in Love», 1970) του Κεν Ράσελ και «Απιστία με Αξιοπρέπεια» (A Touch of Class, 1973) του Μέλβιν Φρανκ. Από το 1992 μέχρι το 2011 όμως διατέλεσε βουλευτής του Εργατικού Κόμματος της Αγγλίας, μία θέση που διατήρησε με πύρινο λόγο και καυστική κριτική - με περίτρανα παραδείγματα την συνεχή της πίεση στον Τόνι Μπλερ να παραιτηθεί. Το 2005 οι βρετανοί ψηφοφόροι της χάρισαν τους περισσότερους ψήφους από κάθε άλλο βουλευτή, κάθε κόμματος, (πήρε γύρω στο 38% των ψήφων). Το 2011 ανακοίνωσε ότι δεν πρόκειται να ξαναβάλει υποψηφιότητα καθώς «πλησιάζει τα 80 και είναι καιρός για νεότερους να αναλάβουν».
Χθες όμως, στην έκτακτη συνεδρίαση της Βουλής των Κοινοτήτων του Ηνωμένου Βασιλείου που έκριναν τις τιμητικές παροχές της χώρας στην μνήμη της Μάργκαρετ Θάτσερ, η Γκλέντα Τζάκσον ήταν παρούσα (οι περισσότεροι εκπρόσωποι του εργατικού κόμματος απείχαν), πήρε το λόγο και είπε με διαύγεια τη γνώμη της για την «Θατσερική» πολιτική αλλά και για την ίδια τη γυναίκα.
Κάτω από τις σήμα κατατεθέν αποδοκιμασίες των συντηριτικών, η Τζάκσον θύμισε τι σήμαινε ακριβώς «φιλελεύθερη πολιτική» ή «οικονομική φιλοδοξία» που παρότρυνε η Σιδηρά Κυρία τους πολίτες 30 χρόνια πίσω. «Τα δημόσια νοσοκομεία έμειναν χωρίς εξοπλισμό, οι άνθρωποι στα ράντζα. Τα δημόσια σχολεία άδεια από βιβλία και οι τοίχοι να καλύπτουν τις τρύπες με τις ζωγραφιές των μαθητών. Κάθε πόρτα, κάθε καταστήματος το υπνοδωμάτιο ενός άστεγου, καθώς χιλιαπλασιάστηκαν επί της κυβέρνησής της. Ηταν η πιο άθλια, ανελέητη, αποπροσανατολισμένη εποχή της Αγγλίας. Ολα όσα μας είχαν μεγαλώσει να κριτικάρουμε είχαν γίνει αρετές: η απληστία, ο εγωισμός, ο ατομισμός. Μας λένε να τιμήσουμε την πρώτη γυναίκα πρωθυπουργό. Εγώ μεγάλωσα σε μία εποχή που οι γυναίκες όχι απλά κυβερνούσαν τη Βουλή, αλλά τη χώρα: όσο οι άντρες ήταν στον πόλεμο, μας μεγάλωναν και έσβηναν τις φωτιές από τις βόμβες. Αυτές οι γυναίκες δεν θα αναγνωρίσουν πολλά κοινά με την Μάργκαρετ Θάτσερ. Αυτές οι γυναίκες ενδιαφερόντουσαν για το γείτονά τους, την κοινότητά τους, το γενικό καλό. Πρωθυπουργός θηλυκού γένους, ναι. Γυναίκα, όχι στο δικό μου λεξικό....»
Ο λόγος της Τζάκσον έρχεται να προστεθεί στο γενικό (και αναμενόμενο) αναβρασμό που έχει προκαλέσει ο θάνατος της Μάργκαρετ Θάτσερ στην Μ. Βρετανία. Από απλούς πολίτες που άφησαν ένα λουλούδι έξω από την τελευταία της κατοικία, μέχρι αντίστοιχους απλούς πολίτες που έστησαν γλέντια στις παμπ με συνθήματα «Η Κόλαση Μόλις Ιδιωτικοποιήθηκε», «Ding dong the Bitch is Dead» (από τον «Μάγο του Οζ»), και από την Μέριλ Στριπ που νιώθει ότι της χρωστάει το Οσκαρ της, μέχρι τον Κεν Λόουτς ή τον Μόρισεϊ που την είχαν καυτηριάσει και όσο ζούσε, οι έντονα αντίθετες αντιδράσεις του βρετανικού λαού, αποτυπώνουν για ακόμα μία φορά το πώς η πιο αμφιλεγόμενη Πρωθυπουργός της μεταπολεμικής Αγγλίας είχε διχάσει με την πολιτική της.
Δείτε το βίντεο και ελεύθερα μπορείτε να διαφωνήσετε ή να συμφωνήσετε με όσα πρεσβεύει η Γκλέντα Τζάκσον. Το πιο χιουμοριστικό στοιχείο η παρατήρηση που έγινε εμμέσως πλην σαφώς στον Πρόεδρο της Βουλής για το αν θα έπρεπε να επιτρέψει μεταθανάτια κριτική και η απάντηση του. Ή μάλλον το βλέμμα του. Ανεκτίμητο.
Διαβάστε επίσης:
- Κεν Λόουτς κατά Μάργκαρετ Θάτσερ. Μέριλ Στριπ υπέρ της «Σιδηράς Κυρίας»
- Πέντε (συν μία) ταινίες που τα έβαλαν με τη Μάργκαρετ Θάτσερ.
