«Δεν αναγνωρίζω πάντα τον εαυτό μου όταν με βλέπω στις φωτογραφίες μου. Ακόμα και για μένα, μοιάζουν με την Ινγκριντ Μπέργκμαν, την Πατ Νιλ, τη Μίρνα Λόι, τη Τζόαν Φοντέιν και μερικές φορές με την Ελινορ Πάρκερ. Ποτέ δεν έμοιαζα με τον εαυτό μου. Ειλικρινά, νομίζω πως αυτό είναι υπέροχο. Ποια γυναίκα δεν λατρεύει λίγο μυστήριο γύρω από τον εαυτό της;»
Αποτυπωμένο χαρακτηριστικά στη βιογραφία της που έγραψε ο Νταγκ ΜακΚλίλαντ με τίτλο «Eleanor Parker: Woman of a Thousand Faces», το μυστήριο γύρω από την Ελινορ Πάρκερ ήταν οι μεταμορφώσεις της από ταινία σε ταινία. Αυτό που ο σεναριογράφος Γουίλιαμ Λούντβιχ περιέγραφε στο βιβλίο ως: «Οι θεατές δεν πήγαιναν στις ταινίες της για να δουν την Ελινορ Πάρκερ ως Ελινορ Πάρκερ με διαφορετικά ρούχα. Πήγαινες για να δεις το χαρακτήρα που είχε δημιουργήσει στην κάθε ταινία.»
Σπάνιο χαρακτηριστικό για μια εποχή που οι μεγάλες σταρ του Χόλιγουντ ήταν αδύνατον να ξεχωρίσουν την κινηματογραφική από την κοσμική εικόνα τους, η Ελινορ Πάρκερ κατάφερε να αλλάζει πρόσωπα από ταινία σε ταινία, διασχίζοντας μισό αιώνα καριέρας, τρεις υποψηφιότητες για Οσκαρ και μερικούς αλησμόνητους ρόλους που έγραψαν τη δική τους ιστορία τις δεκαετίες του '50 και του '60.
Με τον Τζον Γκάρφιλντ στο «Pride of the Marines» του 1945
Η Ελινορ Τζιν Πάρκερ γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1922, στο Σένταρβιλ του Οχάιο και ξεκίνησε να παίζει νωρίς σε σχολικά έργα, πριν γραφτεί στο Rice Summer Theatre της Μασαχουσέτης σε ηλικία 15 ετών και κερδίσει το πρώτο δοκιμαστικό της από έναν κυνηγό ταλέντων της 20th Century Fox. Θα απέρριπτε την ευκαιρία για να συνεχίσει το θέατρο στο Κλίβελαντ μετά την αποφοίτησή της, αλλά φτάνοντας στην Καλιφόρνια θα έκανε δοκιμαστικό για ένα κυνηγό ταλέντων αυτή τη φορά για λογαριασμό της Warner. Θα απέρριπτε για δεύτερη φορά την προσφορά να γίνει μόνιμη στο στούντιο προκειμένου να τελειώσει τις σπουδές τις στο Pasadena Playhouse και στη συνέχεια υπέγραψε με τη Warner για να πάιξει τον πρώτο της ρόλο στο «They Died with Their Boots On» του Ραούλ Γουόλς το 1941 και τελικά να κοπεί στο μοντάζ...
Το ντεμπούτο της θα γινόταν στο «Busses Roar» του 1942 στο τμήμα των B-Movies της Warner, ενώ το 1943 θα κέρδιζε ένα ρόλο σε μια υπερπαραγωγή, το «Mission to Moscow» του Μάικλ Κερτίζ και μοιράζοντας το χρόνο της στο στούντιο ανάμεσα σε B-Movies και ταινίες πρώτης διαλογής θα έπαιζε στο ριμέικ του «Of Human Bondage» του Εντμουντ Γκούλντινγκ το 1947 για να συγκριθεί και να χάσει στα σημεία από την Μπέτι Ντέιβις που είχε υποδυθεί την κεντρική ηρωίδα το 1934.
«Ηξερα από την αρχή πως θα τα κατάφερνα στο σινεμά. Δεν φοβήθηκα ποτέ με τις ιστορίες κοριτσιών που έφτασαν στο Χόλιγουντ αλλά δεν τα κατάφεραν. Ηξερα πως αν προετοίμαζα τον εαυτό μου κατάλληλα, θα ήμουν έτοιμη για τη δική μου μεγάλη στιγμή.»
Caged του 1950
Η πρώτη της μεγάλη επιτυχία ήρθε με το «Caged» του Τζον Κρόμγουελ το 1950, στο ρόλο μιας νεαρής γυναίκας σε ένα δυνατό δράμα φυλακών (που μέσα στα χρόνια θα αποκτούσε τεράστια φήμη ως ένα από τα πρώτα λεσβιακά φιλμ του Χόλιγουντ), για το οποίο κέρδισε το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας και μια υποψηφιότητα για Οσκαρ, κερδίζοντας τους κριτικούς που παραληρούσαν για την ερμηνεία της και τον τρόπο με τον οποίο μέσα στο φιλμ διασχίζει όλη την πορεία από μια αθώα έφηβη σε μια σκληροτράχηλη τρόφιμο ικανή πραγματικά για το χειρότερο.
Ενα χρόνο μετά το 1951 θα κέρδιζε τη δεύτερη υποψηφιότητά της για Οσκαρ στο «Detective Story» του Γουίλιαμ Γουάιλερ, ενώ η τρίτη της υποψηφιότητα θα ερχόταν το 1955 στο «Interrupted Melody» του 1955, στο ρόλο μιας τραγουδίστριας της όπερας που θα χτυπηθεί από την πολυομελίτιδα και τον αγώνα της για να κρατηθεί στη ζωή και τη σκηνή. Την ίδια χρονιά θα ξεχώριζε και ως η ανάπηρη σύζυγος του Φρανκ Σινάτρα στο «The Man With the Golden Arm» του Οτο Πρέμινγκερ
Στα γυρίσματα του «The King and Four Queens» με τον Κλαρκ Γκέιμπλ και τον Ραούλ Γουολς το 1956
Ταυτόχρονα με τον κινηματογράφο, η Πάρκερ δούλεψε και στην τηλεόραση (το 1963 κέρδισε μια υποψηφιότητα για βραβεί Εμμυ για την εμφάνισή της στο «The Eleventh Hour»), ενώ το 1965, η τεράστια επιτυχία της «Μελωδίας της Ευτυχίας» της χάρισε τον ίσως πιο γνωστό ρόλο της στο ευρύ κοινό ως αξέχαστη Βαρώνη, αντίβαρο στην καλοσύνη της Τζούλι Αντριους.
Στη «Μελωδία της Ευτυχίας» το 1965
Με την καριέρα της να οδεύει προς το τέλος, η Πάρκερ ήταν υποψήφια στις Χρυσές Σφαίρες το 1970 για το ρόλο της στην τηλεοπτική σειρά «Bracken's World» ενώ η τελευταία της κινηματογραφική εμφάνιση ήταν το 1979 στο «Sunburn» στο πλευρό της Φάρα Φόσετ. Εκτότε, η Πάρκερ συνέχισε να παίζει μόνο στην τηλεόραση (εμφανίστηκε στα «Hawaii Five-O», στο «Πλοίο της Αγάπης» και στη «Συγγραφέα Ντετέκτιβ», ανάμεσα σε άλλα), αποσυρμένη στο σπίτι της στο Παλμς Σπρινγκς της Καλιφόρνια.
Υποτιμημένη, σύμφωνα με όσους την αγάπησαν πολύ λόγω της ικανότητάς της να μην είναι ποτέ ίδια σε καμία της ταινία, η Ελινορ Πάρκερ πέθανε σε ηλικία 91 ετών από πνευμονία σε ένα ιατρικό κέντρο κοντά στο σπίτι της στο Palm Springs, όπου και είχε αποσυρθεί τα τελευταία χρόνια της ζωής της.
Δείτε εδώ μερικές χαρακτηριστικές σκηνές από τη φιλμογραφία της Ελινορ Πάρκερ:
