Αν έχετε διαβάσει το ομώνυμο βιβλίο της Τζίλιαν Φλιν που κυκλοφορεί στα ελληνικά ως «Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε» (από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση της Βάσιας Τζανακάρη), θα ξέρετε ήδη ότι από την αρχή ως το τέλος τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, σε ένα ανάγνωσμα που τραβά συνεχώς το χαλί των προσδοκιών κάτω από τα πόδια σου με τον πιο απολαυστικό τρόπο.
Η ιστορία του ακολουθεί τον Νικ Νταν και την γυναίκα του Εϊμι, δυο δημοσιογράφους από τη Νέα Υόρκη που όταν βρίσκονται χωρίς δουλειά εγκαταλείπουν την μεγαλούπολη για μια επαρχιακή πόλη στο Μιζούρι. Εκείνη είναι όμορφη, έξυπνη και έξω από τα νερά της. Εκείνος μοιάζει γοητευτικός, αλλά νάρκισσος και ψεύτης. Ο γάμος τους δείχνει τέλειος στους απ΄ έξω, αλλά όταν η Εϊμι εξαφανίζεται στην πέμπτη επέτειό τους, όλες οι υποψίες πέφτουν πάνω στον Νικ.
Αυτή η κυνική ματιά στον γάμο και την αγάπη, δομημένη σαν ένα αγωνιώδες θρίλερ στο οποίο δεν μπορείς σχεδόν ποτέ να εμπιστευτείς κανέναν από τους δύο αφηγητές, τράβηξε σχεδόν αμέσως την προσοχή του Ντέβιντ Φίντσερ προς μεγάλη χαρά της Φλιν που από την αρχή τον είχε στο μυαλό της ως τον ιδανικό σκηνοθέτη για να το μεταφέρει στο σινεμά. «Οταν έγραφα το “Χαμένο Κορίτσι”, υπήρχαν σημεία που σκεφτόμουν “ο Ντέιβιντ Φίντσερ θα έκανε πολύ καλή δουλειά με αυτή τη σκηνή”. Σκεφτόμουν ότι θα είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να εισάγει στις εικόνες την απαραίτητη δόση κακίας και σκοτεινιάς».
Στην πορεία και πριν ο Φίντσερ αναλάβει το φιλμ, το «Gone Girl» είχε μεταμορφωθεί σε τεράστιο best seller κι εκδοτικό φαινόμενο, φέρνοντας τον σκηνοθέτη απέναντι σε μια ακόμη μεταφορά ενός πολυδιαβασμένου βιβλίου μετά το «Κορίτσι με το Τατουάζ» και προφανώς, σε μια ακόμη μεγάλη εμπορική επιτυχία. Ακόμη κι αν ο ίδιος δηλώνει ξεκάθαρα πως δεν ήταν η επιτυχία του, ή η προοπτική μιας ακόμη ταινίας που θα αρέσει στο κοινό που τον έκανε να επιλέξει το φιλμ. «Το μόνο που χρειάζεται να κάνει κανείς είναι να ρίξει μια ματιά στη φιλμογραφία μου για να καταλάβει ότι δεν έχω ιδέα “τι θέλει το κοινό”. Δεν καταλαβαίνω καν τι σημαίνει μια τέτοια φράση» λέει.
Το βιβλίο από μόνο του ήταν το δέλεαρ για τον ίδιο, κάτι που μοιάζει σαφές κι από το ότι εμπιστεύτηκε την συγγραφή του σεναρίου στην ίδια τη Φλιν. Η οποία όχι απλά δεν είχε κανέναν δισταγμό να δουλέψει ξανά την ιστορία της για το σινεμά (έχει άλλωστε γράψει ξανά σενάρια στο παρελθόν), αλλά δεν δίστασε να προβεί σε τόσο δραματικές αλλαγές που όπως λέει ο Φίντσερ, «ο Μπέν Αφλεκ σοκαρίστηκε από το πόσο διαφορετικό είναι στο σενάριο σε σχέση με το βιβλίο. Τον θυμάμαι να λέει: "Αυτό είναι τελείως διαφορετικό. Στην κυριολεξία πέταξε όλο το τελευταίο κομμάτι του βιβλίου και ξεκίνησε από το μηδέν"».
Προκειμένου να πάρει τον ρόλο στο «Gone Girl», ο Μπεν Αφλεκ, ανέβαλε τα γυρίσματα της επόμενης ταινίας που είχε προγραμματίσει ως σκηνοθέτης, το βασισμένο στο βιβλίο του Ντένις Λιχέιν, «Live by Night», για την μοναδική ευκαιρία να πάρει όπως λέει, ένα master class στο σινεμά από τον Φίντσερ. «Είναι ο μόνος σκηνοθέτης που έχω γνωρίσει ο οποίος μπορεί να κάνει την δουλειά του καθενός καλύτερα απ΄ οποιονδήποτε άλλο» και σύμφωνα με τον ίδιο είναι κάτι που δοκίμασε συχνά στην διάρκεια των γυρισμάτων, αλλάζοντας για παράδειγμα τον φακό στην καμερά του, μόνο και μόνο για να δει τον Φίντσερ να το αντιλαμβάνεται από την πρώτη στιγμή.
Μιλώντας για τον Αφλεκ, ο σκηνοθέτης του λέει ότι αρέσκεται να σκηνοθετεί ηθοποιούς που είναι κι αυτοί σκηνοθέτες. «Κανείς δεν πρόκειται να καταλάβει πιο γρήγορα αν κάνεις καλά τη δουλειά σου στα γυρίσματα, από τον τύπο του σκηνοθέτησε το “Argo”» λέει. Αλλά το γεγονός ότι ο Αφλεκ είναι επίσης κάποιος που βρίσκεται συνέχεια στα φώτα της δημοσιότητας έπαιξε έναν ακόμη ρόλο για την επιλογή του σε έναν χαρακτήρα που βρίσκεται στο κέντρο της προσοχής των media. «Ο Μπεν ξέρει καλά πως είναι το να νιώθεις κυνηγημένος». Σύμφωνα με την Φλιν επίσης, είναι ο ιδανικός ηθοποιός για να συλλάβει την διπλή φύση του ήρωα. «Συχνά αναρωτιέσαι αν ο Νικ έκανε όλα αυτά τα φρικτά πράγματα στη γυναίκα του, όμως τον βλέπεις να κάνει όντως μερικές όχι και τόσο καλές πράξεις. Αλλά την ίδια στιγμή πρέπει να είναι κάποιος που να σε κάνει να σκεφτείς “θα έπινα μια μπύρα μαζί του”».
Οσο για τον ρόλο της Εϊμι, μια σειρά από πολύ πιο διάσημες ηθοποιούς όπως Εμιλι Μπλαντ, η Νάταλι Πόρτμαν και η Σαρλίζ Θερόν (η οποία πρωταγωνιστεί σε μια άλλη μεταφορά βιβλίου της Φλιν, το «Dark Objects») ήθελαν τον ρόλο, τον οποίο κατέληξε να πάρει η βρετανίδα Ρόζαμουντ Πάικ, προσωπική επιλογή του Φιντσερ. «Μου άρεσε πάντα. Την είχα δει σε τέσσερις ή πέντε ταινίες και δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι θα είναι η κατάλληλη για τον ρόλο». Σύμφωνα με την ίδια ο ρόλος ήταν συναρπαστικός «δεν μπορείς παρά να ερωτευτείς την Εϊμι, είναι σαν να παίρνεις ναρκωτικά κατευθείαν στη φλέβα, αλλά την ίδια στιγμή ξέρεις ότι η βελόνα βάζει στο σώμα σου και κάτι τοξικό. Ενας χαρακτήρας σαν αυτόν σου δίνει την αίσθηση ότι μπορείς να είσαι απόλυτα ελεύθερη, αφού κανένας κανόνας δεν μοιάζει να ισχύει για μια γυναίκα σαν αυτή».
Ολα τα παραπάνω μας κάνουν να ανυπομονούμε ακόμη περισσότερο για μια ταινία που μας ενθουσίασε από την πρώτη στιγμή που μάθαμε γι αυτή. Και που δυστυχώς θα χρειαστεί την υπομονή μας, αφού η έξοδός της στις αίθουσες προορίζεται για το φθινόπωρο του 2014. Αρκετός χρόνος ίσως, για μια ακόμη επανάληψη στο βιβλίο...
Διαβάστε ακόμη:
Tags: gone girl, Ντέιβιντ Φίντσερ
