Η ομάδα του Flix επιλέγει για εσάς ό,τι πιο ενδιαφέρον μπορεί να βρεθεί σε τηλεόραση, πλατφόρμες και φεστιβάλ.
Βλέπουμε στο Σπίτι: Αναζητήστε όλες τις προτάσεις του Flix για το σπίτι στην ειδική ενότητα «Βλέπουμε στο Σπίτι» που ανανεώνεται συνεχώς.
«Pulp Fiction» (1994) του Κουέντιν Ταραντίνο
Ενας ισχυρός μαύρος γκάνγκστερ αγνοείται. Δυο πληρωμένοι εκτελεστές συνεχίζουν το ξεκαθάρισμα των βρώμικων δουλειών του, ενώ ενδιάμεσα φροντίζουν να μην μείνει κόκκαλο η ερωμένη του από την κόκα που τόσο αγαπά, τη χορεύουν τουίστ και συζητούν αν το μασάζ στα πόδια αποτελεί απιστία, ή πώς φτιάχνεται το τέλειο μπέργκερ. Παράλληλα, ένας μπόξερ που χρωστά πολλά στον Ζ θα ανακηρύξει ότι «Zead is dead babe». Και μέσα σ' όλα, ένα ερωτευμένο ζευγάρι θα συνεχίσει να ληστεύει εστιατόρια.
«All right, everybody be cool, this is a robbery! / Any of you fucking pricks move, and I'll execute every motherfucking last one of ya!» Συμμορφωθείτε λοιπόν, βάλτε τη Misirlou να παίζει, όσο ετοιμάζετε και ένα Royale with cheese burger για να συνοδεύσει την απόλαυση κι επιτρέψτε στον Κουέντιν Ταραντίνο να σας θυμήσει πώς, 28 χρόνια πριν, εκτόξευσε τη φήμη του στο πιο αγαπημένο enfant terrible του Χόλιγουντ.
Προβάλλεται στο ΣΚΑΪ στις 23.00
«Ηνωμένες Πολιτείες εναντίον Μπίλι Χόλιντεϊ» (The United States vs. Billie Holiday, 2021) του Λι Ντάνιελς
Southern trees bear a strange fruit
Blood on the leaves and blood at the root
Black bodies swingin' in the Southern breeze
Strange fruit hangin' from the poplar trees
Τα «παράξενα φρούτα» που κρέμονται από τα δέντρα του Νότου, στους στίχους του διάσημου τραγουδιού διαμαρτυρίας που επέμενε να τραγουδά η Μπίλι Χόλιντεϊ, αναφέρονταν στο λιντσάρισμα των μαύρων από τους Κου Κλουξ Κλαν, μία τακτική που παρέμενε σκανδαλωδώς ατιμώρητη στις δεκαετίες του 30 και του 40. Η Χόλιντεϊ σόκαρε, κάθε φορά που το ερμήνευε. Οχι μόνο γιατί η εμβληματική φωνή της ήταν συνώνυμη με τον πόνο - πικρή, ραγισμένη, υγρή. Αλλά γιατί πρόφερε κάθε λέξη με μία στακάτη ειλικρίνεια που ήταν αβάσταχτη. Για τους μαύρους και τον κατάφωρο ρατσισμό που βίωναν. Αλλά πολύ περισσότερο για τους λευκούς, γιατί δεν άντεχαν να ακούν την αλήθεια: «Παράξενα φρούτα κρέμονται από τα δέντρα του Νότου - δεν τα βλέπετε; Κοιτάτε αλλού; Δεν κάνετε τίποτα;». Οι αστυνομικές αρχές είχαν προειδοποιήσει τη Χόλιντεϊ να σταματήσει να το ερμηνεύει. Το έβλεπαν σαν κάλεσμα για εξέγερση. Εκείνη πεισμωμένα αρνιόταν να υπακούσει. Και καθώς δεν μπορούσαν να τη σταματήσουν διαφορετικά, την κυνήγησαν για τον εθισμό της στις ναρκωτικές ουσίες. Αυτή ήταν η υπόθεση των «Ηνωμένων Πολιτειών εναντίον της Μπίλι Χόλιντεϊ» και το Κράτος νίκησε. Εξόντωσε μία από τις σπουδαιότερες τζαζ ταγουδίστριες της ιστορίας, που πάλευε με τους δαίμονές της σ' ένα από χέρι χαμένο αγώνα. Αλλά δεν σίγασαν τη φωνή της, που αντηχεί ακόμα, 80 χρόνια μετά: «blood on the leaves and blood at the root». Εχει βαθιά ρίζα ο ρατσισμός στην Αμερική. Και δεν είναι τυχαίο που μία ταινία επιλέγει να αφηγηθεί αυτή την ιστορία σήμερα, στον απόηχο του #blacklivesmatter.
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του * *«Ηνωμένες Πολιτείες εναντίον Μπίλι Χόλιντεϊ» στο Flix.gr
Προβάλλεται στο Novacinema 2 στις 23.50
«Stoker» (2013) του Παρκ Τσαν-γουκ
Ο πατέρας της Ιντια σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ανήμερα στα γενέθλιά της. Η προβληματική, κλεισμένη στον εαυτό της έφηβη κλείνει τα 18, αλλά η ξαφνική της ορφάνια (από τον μόνο γονιό που έδειχνε να καταλαβαίνει και να αποδέχεται την αποτραβηγμένη της φύση) της υπογραμμίζει την απέραντή της μοναξιά και την αρρωστημένα παρατεταμένη της παιδικότητα. Δε θα βρεθεί ποτέ ξανά άνθρωπος να την αγαπήσει όπως ο μπαμπάς της. Δεν θα επιτρέψει εκείνη σε άλλον άντρα να το κάνει. Κι εφόσον η παγερή, mommy dearest, αλκοολική μητέρα της δεν μοιάζει να θρηνεί ιδιαίτερα, θα ντυθεί εκείνη χήρα. Θα περιφέρει αθόρυβα και απειλητικά το πένθος της σ' αυτό το βικτωριανό, απομακρυσμένο στην εξοχή σπίτι - τεράστιο, για να χωράει τις βαριές σκιές όσων ανεβαίνουν την μαρμάρινη σκάλα του κι όλα τα καλά κρυμμένα οικογενειακά μυστικά. Τα σχέδιά της όμως ανατρέπει η άφιξη του θείου Τσάρλι, του αδελφού του πατέρα της, την ύπαρξη του οποίου αγνοούσε. Οσο εκείνος σαγηνεύει με τη γοητεία του την παραμελημένη μέσα στα συζυγικά χρόνια μητέρα της, τόσο η Ιντια τον απεχθάνεται, τον μισεί, τον ερωτεύεται. Τον ίδιο ή την επικίνδυνη σεξουαλικότητα που αποπνέει; Τον ίδιο ή τη σκοτεινή του φύση που αντί να τη σοκάρει, την εξιτάρει; Υπάρχει ο θείος Τσάρλι ή κάθε έφηβη οφείλει να τον επινοήσει για να κόψει τον ματωμένο ομφάλιο λώρο και να ενηλικιωθεί; Με όποιο τίμημα...
Το αμερικανικό ντεμπούτο του Παρκ Τσαν-γουκ, του Κορεάτη σκηνοθέτη του «Oldboy», είναι μία άσκηση αψεγάδιαστου στιλ, ένας φόρος τιμής στον χιτκοσκικό υπαινιγμό του τρόμου, αλλά και.... Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix εδώ
Προβάλλεται στο Cosmote Cinema 2 στις 01.30
«Τέλος Διαδρομής» (The End of the Tour, 2015) του Τζέιμς Πόνσολντ
Στις 12 Σεπτεμβρίου του 2008, ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας (ή DFW όπως ήταν γνωστός) βρέθηκε κρεμασμένος. Ηταν μόλις 46 ετών. Κι όμως: ο ταλαντούχος και καταθλιπτικός αυτόχειρας είχε από τα 30 του ψηφιστεί ως ένας από τους 100 καλύτερους μυθιστοριογράφους του αιώνα, σύμφωνα με το «Τime». Κι αυτό γιατί το1996 είχε ξεσηκώσει θύελλες στους αμερικανικούς λογοτεχνικούς κύκλους με το δυστοπικό μυθιστόρημα «Ιnfinite Jest» («Ατέλειωτο Αστείο»). Ευφυής, φιλοσοφικά τεκμηριωμένος και με απολαυστικό κατάμαυρο χιούμορ, είχε θεωρηθεί απόγονος του Πίντσον, του Tόμσον, του Ντελίλο. Το περιοδικό Rolling Stone είχε στείλει τότε στο σπίτι του Γουάλας στην Ιθάκη της Νέας Υόρκης το νεαρό δημοσιογράφο, και φιλόδοξο επίσης λογοτέχνη, Ντέιβιντ Λίπσκι σε μία πενθήμερη αποστολή/συνέντευξη. Αυτό το πορτρέτο δεν δημοσιεύτηκε παρά μόνο μετά θάνατον. Η ταινία, αποτυπώνει τη συνεύρεση των δύο αντρών, τις συζητήσεις και την φιλοσοφική τους κόντρα.
Βασισμένη στο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Λίπσκι και τις tours-de-force ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών της, η ταινία δεν αποκαλύπτει απλώς την ιδιοσυγκρασιακή προσωπικότητα του συγγραφέα Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας, αλλά προκαλεί το θεατή να πάρει θέση κι ο ίδιος στο διάλογο περί πραγματικής αξίας και διασημότητας. Διαβάστε την κριτική του Flix εδώ
Διαθέσιμη στο ERTFLIX
«Καλή Τύχη, Λίο Γκράντε» (Good Luck to you, Leo Grande, 2022) της Σόφι Χάιντ
Η 60χρνη Νάνσυ βαρέθηκε να είναι μόνη της. Συντηρητική, ντροπαλή, εσωστρεφής αποφασίζει μία τολμηρή κίνηση: να προσλάβει έναν συνοδό κυριών για να κάνει σεξ. Μόνο που όταν ο νεαρός φτάνει στο δωμάτιο του ξενοδοχείου της, εκείνη κλειδώνει. Θα χρειαστούν κουβέντες, εξομολογήσεις, αλκοόλ και ένα άλμα στο κενό για να αποφασίσει η Νάνσυ να πάρει τη ζωή και τη σεξουαλικότητά της στα χέρια της.
Επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου 2022, αυτή είναι η ταινία που κάνει πράξη όσα λέει: η Εμα Τόμπσον, γενναία δείχνει το γυμνό της σώμα - τρωτό από το χρόνο, αλλά υπέροχο και άξιο αγάπης και έρωτα και σεξ. Οπως κάθε γυναίκας και άντρα, σε κάθε ηλικία.
Διαθέσιμη στην πλατφόρμα Vodafone TV
Βλέπουμε στο Σπίτι: Αναζητήστε όλες τις προτάσεις του Flix για το σπίτι στην ειδική ενότητα «Βλέπουμε στο Σπίτι» που ανανεώνεται συνεχώς.
