Η επιτροπή των βραβείων απένειμε σήμερα το Νόμπελ Ειρήνης στην 17χρονη Πακιστανή Μαλάλα Γιουσαφζάι, ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των παιδιών και ιδιαίτερα των κοριτσιών στην εκπαίδευση και τον Ινδό ακτιβιστή για τα δικαιώματα των παιδιών Κάιλας Σατιάρτι, σε μια συμβολική κίνηση που, απόκτά μεγαλύτερη σημασία από το γεγονός ότι ένας ινδουιστής και μια μουσουλμάνα, ένας Ινδός και μια Πακιστανή, ενώνονται σ' ένα κοινό αγώνα για την εκπαίδευση και κατά του εξτρεμισμού.
Με αφορμή την σημερινή βράβευση, οι New York Times παρουσιάζουν τρία μικρού μήκους ντοκιμαντέρ του Ερολ Μόρις για δύο προηγούμενους νικητές του ίδιου βραβείου, κι έναν υποψήφιο γι αυτό, τα οποία σύμφωνα με τον δημιουργό τους θέλουν να δείξουν πως και οι τρεις τους έφτασαν ως εκεί ακολουθώντας απρόσμενες διαδρομές.
Η λιβεριανή ακτιβίστρια Λέιμα Γκμπόουι, ο Λεχ Βαλέσα κι ο Μπομπ Γκέλντοφ μιλούν στην κάμερα του Μόρις σε τρία μικρού μήκους ντοκιμαντέρ που γυρίστηκαν από τον σκηνοθέτη, στο παρασκήνιο μια διαφημιστικής καμπάνιας που σκηνοθέτησε νωρίτερα μέσα στον χρόνο για την Visa με αφορμή το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου.
Ο Μόρις μίλησε με πέντε ανθρώπους που είτε έχουν πάρει είτε έχουν βρεθεί υποψήφιοι για Νόμπελ για λογαριασμό εκείνης της καμπάνιας που αφορούσε στο ποδόσφαιρο, αλλά με όλους έκανε πολύ μεγαλύτερες συνεντεύξεις και για την δράση τους υπέρ της ειρήνης.
Από αυτές τις πέντε συναντήσεις αποφάσισε να μοντάρει τρία μικρά ντοκιμαντέρ με τους ανθρώπους που αφηγήθηκαν τις πιο συναρπαστικές ή απρόσμενες ιστορίες.
Ο ίδιος λέει: «Αυτά τα τρία φιλμ είναι μικρά σε διάρκεια, περίπου 15 λεπτά το καθένα . Θα μπορούσαν να είναι πολύ μεγαλύτερα. Αλλά το καθένα λέει μια ιστορία. Κι ελπίζω ότι όλα έχουν μια ή δυο αξιομνημόνευτες στιγμές. Να μια που εγώ βρίσκω πως έχει μεγάλη σημασία: Ρώτησα την Λέιμα Γκμπόουι, αν οι γυναίκες του κινήματος για την Ειρήνη στην Λιβερία την χρειάζονταν. Και μου απάντησε πως όχι. Το αντίθετο συμβαίνει, Εκείνη τις χρειάζεται, Μέσα από τον ακτιβισμό τους, μπόρεσε να ξαναβρεί την πίστη της στην ανθρωπότητα και στην δύναμη του καθενός μας να φέρει μια μικρή έστω, θετική αλλαγή. Συγκινήθηκα βαθιά από τα λόγια της γιατί νιώθω ακριβώς έτσι. Χρειαζόμουν αυτούς τους ανθρώπους για να μου θυμίσουν ότι υπάρχει ακόμη η δυνατότητα να κάνουμε κάτι καλό σε αυτόν τον κόσμο και να βοηθήσουμε τους άλλους. Πως ακόμη κι ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει τη διαφορά».
Διαβάστε ακόμη:
Ο Ερολ Μόρις μιλάει στο Flix για την Αμερική που τον τρομάζει
