Αν υπάρχει μια χρονιά που καθορίζει την πορεία της ζωής ενός ανθρώπου, αυτή για τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ ήταν το 1969. Τότε ήταν που βρέθηκε στο μεταίχμιο ανάμεσα σ’ ένα φιλόδοξο νέο ηθοποιό κι έναν παγκόσμιο σταρ. Ζώντας στη Γιούτα με την τότε γυναίκα του, Λόλα βαν Γουάγκενεν και τα δυο τους παιδιά, έχοντας ήδη προκαλέσει αίσθηση στο σινεμά με ταινίες σαν το «Inside Daisy Glover» δίπλα στη Νάταλι Γουντ ή το «Ξυπόλητοι στο Πάρκο» μαζί με την Τζέιν Φόντα, ο Ρέντφορντ πρωταγωνίστησε, εκείνη τη χρονιά, σε τρεις ταινίες που, κάνοντας τεράστια εμπορική επιτυχία, τον μεταμόρφωσαν αυτόματα σε σημαντικό περιουσιακό στοιχείο για τα στούντιο του Χόλιγουντ: το «Downhill Racer» όπου υποδύεται τον σκιέρ μαζί με τον Τζιν Χάκμαν, το γουέστερν «Tell Them Willie Boy Was Here» και, φυσικά, το «Butch Cassidy and the Sundance Kid», που για πρώτη φορά τον έφερε κοντά στον Πολ Νιούμαν, δημιουργώντας όχι μόνο ένα από τα ομορφότερα κινηματογραφικά δίδυμα στην ιστορία του σινεμά, αλλά και μια σπουδαία φιλία ζωής.
Εκείνη ήταν κι η χρονιά που το περιοδικό Life, μέσα από το φακό του Τζον Ντόμινις, δημοσίευσε το πολυσέλιδο πορτρέτο του Ρόμπερτ Ρέντφορντ προβλέποντας ότι… θα έχει μέλλον. Πώς αντιμετώπιζε ο ίδιος τη νεοαποκτηθήσα διασημότητά του; Με σκεπτόμενη ματιά, όπως πάντα: «Σου πετάνε αυτή τηη λέξη μ’ ευκολία, ‘σταρ’, και μετά στην παίρνουν πίσω με την ίδια ευκολία αν η ταινία σου αποτύχει. Εσύ παίρνεις την ευθύνη για τη χαζοταινία τους, αυτό σημαίνει η λέξη. Κι αυτό που λέω εγώ είναι, αν είμαι υπεύθυνος, με το όνομά μου να βρίσκεται πάνω απ’ τον τίτλο, τότε δώστε μου και την αληθινή ευθύνη. Αυτό είναι όλο.»
Διαβάστε ακόμα:
