Το Αγόρι (μισός λευκός, μισός Ινδιάνος) μένει μόνος, μετά το θάνατο της γυναίκας του, σε μία καλύβα στην αμερικανική έρημο. Οι τόποι εκεί χρησιμοποιούνται για πυρηνικές δοκιμές, το χώμα, το νερό, ο αέρας είναι μολυσμένα από πλουτώνιο. Από καρκίνο πέθανε η νεαρή γυναίκα του, και αυτή η αδικία έχει δηλητηριάσει και το δικό του μυαλό. Περιμένει να έρθει το τέλος του κόσμου και σκαλίζει ινδιάνικες κούκλες που κρατά σε βωμούς πιστεύοντας ότι έχουν μαγικές ιδιότητες. Λίγα μέτρα από την καλύβα του ξεμένουν δύο Βρετανοί ηθοποιοί του Χόλιγουντ, στο δρόμο προς το location της επόμενης ταινίας. Εκείνη, μία σαραντάρα σαρκαστική, βαριεστημένη, αλκοολική πάλαι ποτέ στάρλετ του Βέγκας. Εκείνος ξεπεσμένος βετεράνος, ο οποίος υπομένει την ίδια και το φλέγμα της (μετά από 12 χρόνια γάμου) με δυσκολία. Το αυτοκίνητό τους έχει ξεμείνει στην μέση της ερήμου και το σπίτι του παράξενου νεαρού μοιάζει ως σωτήρια λύση. Μόνο που δεν ξέρουν τι ακριβώς τους περιμένει: το Αγόρι ερωτεύεται τη γυναίκα (πιστεύει ότι ήρθε στην πόρτα του γιατί μοιράζονται μία κοινή ψυχή), εκείνη αρχικά κολακεύεται από την ποιητική πλευρά του (της λέει ότι το ινδιάνικο «σκοτεινό αίμα» του είναι υπεύθυνο για την αιώνια θλίψη του), ο άντρας θα γίνει στόχος από γυμνάσια που σταδιακά, όσο καταλαβαίνει ότι ο νεαρός ινδιάνος δεν πρόκειται να τους βοηθήσει αλλά τους κρατά φυλακισμένους, θα τον ωθήσουν στην τρέλα.
Τίποτα από όλα αυτά δεν μας έφερε στο κατάμεστο Berlinale Palast πριν από λίγες ώρες. Η ταινία αποτελούσε γεγονός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ, λόγω της ιδιαιτερότητάς της: υποσχόταν να μας δείξει την τελευταία, μη ολοκληρωμένη ταινία του Ρίβερ Φίνιξ. Αυτό αρκούσε.
Το «Dark Blood» γυρισμένο το 1993 από τον Τζορτζ Σλούιζερ στην έρημο της Γιούτα δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, καθώς, δυστυχώς, μεσολάβησε η ίδια η ζωή. Ο θάνατος του πρωταγωνιστή στο ρόλο του Αγοριού, Ρίβερ Φίνιξ, δεν άφησε περιθώρια ούτε για αντικαταστάτες, ούτε για μπαλώματα. Παραγωγοί και χρηματοδότες αποχώρησαν.
Διαβάστε εδώ περισσότερα για το παρασκήνιο του «Dark Blood».
Πριν ακόμα κι από τα credits αρχής της ταινίας, η φωνή του Σλούιζερ ντύνει πλάνα γυρισμάτων με τη διήγηση του τι συνέβη τότε: την είδηση-σοκ του θανάτου του Αγοριού του, το τράβηγμα της πρίζας. 19 χρόνια αργότερα, μας εξηγεί ότι και ο ίδιος βαριά άρρωστος, αποφασίζει να μοντάρει την ταινία, πριν είναι πολύ αργά. Η λύση που βρέθηκε ήταν η δική του παρέμβαση με επεξηγηματικά voice over που γεμίζουν τις τρύπες των σκηνών που λείπουν. Διαβάζουμε ότι η πρώτη ιδέα ήταν να βάλει τον Χοακίν Φίνιξ, αδελφό του Ρίβερ, να διαβάσει τους διαλόγους, αλλά εκείνος αρνήθηκε κατηγορηματικά.
Δεν τον αδικούμε. Η ταινία κέρδισε δυνατό χειροκρότημα. Oχι από ένα κοινό που συγκινήθηκε από την εικόνα του αδικοχαμένου it-boy των 90ς. Αλλά από θεατές που έκαναν πλάκα, μην πιστεύοντας τι έβλεπαν. Το στόρι του μεσήλικου ζευγαριού Βρετανών που χάνεται στην έρημο και γίνονται αιχμάλωτοι ενός Αμερικανο-Ινδιάνου θα μπορούσε να αποτελεί υλικό για ένα μεστό ψυχολογικό θρίλερ. Ή για ένα στυλιζαρισμένο νουάρ. Ή για ένα γουέστερν-παραβολή. Κάποιος, θα μπορούσε να το γυρίσει και ως κωμωδία. Αυτό το υβρίδιο όμως σοβαροφάνειας, κακογυρισμένων διαλόγων, παράλογων καταστάσεων που καταντούν, άθελά τους, σουρεαλιστικά κωμικές, δεν ξέρουμε σε τι είδους ταινίας ανήκει. Με το πέρασμα των δύο δεκαετιών και την ήδη παλιομοδίτικη, κακοφτιαγμένη εικόνα του, μόνο με αυτόματο camp μπορείς να το περιγράψεις.
Να φταίει το υλικό που λείπει; Θα κατάφερνε ο τότε 60χρονος Σλούιζερ να πετύχει άλλο ρυθμό, τόνο, ατμόσφαιρα, ύφος από τις 4-5-10 σκηνές που δεν πρόλαβαν να γυριστούν; Θα διόρθωνε το στιλ, την προχειρότητα, την αφέλεια στις μεταπτώσεις των χαρακτήρων; Γιατί, είναι φανερό, ότι οι ηθοποιοί νομίζουν ότι παίζουν σε άλλη ταινία. Σαν κάποιος να τους έστειλε το σενάριο και τους έταξε ότι αυτό θα είναι «Το Μαχαίρι στο Νερό» της αμερικανικής στέπας.
Η Τζούντι Ντέιβις, από σαρκαστική αλκοολική σε κολακευμένη μεγαλοκοπέλα, ξεχνά άντρα της αλλά νιώθει τον πόνο του ψυχωτικού νεαρού. Μετά ξαναθυμάται τον άντρα της και το σκάει από τον ψυχωτικό νεαρό. Μετά του πραγματοποιεί συγκινημένη την τελευταία του επιθυμία. Από την άλλη, ο Τζόναθαν Πράις στέκεται βρετανικά ατσαλάκωτος παρ' όλες τις τούμπες, τους τραυματισμούς και τις πεζοπορίες χωρίς νερό στην έρημο, εξαντλώντας το ταλέντο και την υπομονή μας με ψευτοεκρήξεις οργής και αυστηρά βλέμματα. Κι όσο για τον Ρίβερ Φίνιξ... ας πούμε απλά ότι δε θέλουμε να τον θυμόμαστε έτσι. Ευτυχώς είχε προλάβει να αφήσει άλλα κινηματογραφικά Αγόρια πίσω του, που ακόμα φωτίζουν ανεξίτηλα το αστέρι του στο χολιγουντιανό ουρανό.
Tags: berlinale 2013
