Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα γυναίκα φέρνει στο προσκήνιο η νέα ταινία του Μάριο Μαρτόνε, του Ιταλού δημιουργού ταινιών σαν την προπέρσινη «Νοσταλγία». «Fuori» στα ιταλικά σημαίνει έξω, έξοδος, ελευθερία και η ταινία συναντά την Γκολιάρντα Σαπιέντσα όταν αφήνεται ελεύθερη από μια ολιγοήμερη κράτησή της στη φυλακή.
Η συγγραφέας, ηθοποιός και ακτιβίστρια γεννήθηκε σε μια ιδιάζουσα οικογένεια πολιτικοποιημένων, αναρχικών, αντιφασιστών γονιών και καθόρισε την ιταλική ζωή των γραμμάτων τη δεκαετία του '60. Με μια ζωή περιστρεφόμενη σαν τυφώνας, η Σαπιέντσα έζησε περιόδους μεγάλης κατάθλιψης που την οδήγησαν σε ηλεκτροσόκ που τής στοίχισαν ένα μέρος της μνήμης της. Προοδευτικά πάμφτωχη, έκλεψε τα κοσμήματα μιας φίλης της για να τα πουλήσει, συνελήφθη και φυλακίστηκε για πέντε μέρες. Ξαναβρίσκοντας την ελευθερία της μετά από αυτές τις μέρες, η Σαπιέντσα έζησε μια συναισθηματικά έντονη φάση επαναπροσδιορισμού της σκέψης της και της ζωής της, των κοντινών της ανθρώπων, της θέσης της στον κόσμο και έξω από αυτόν. Σ' αυτή την περίοδο εστιάζει η ταινία του Μαρτόνε, θέλοντας να ταυτίσει τα γραπτά της Σαπιέντσα (γνωστότερο βιβλίο της «Η Τέχνη της Χαράς», 1998), με τη σημασία του να ζει κανείς «έξω» από τα όρια της κοινωνίας, τον νόμο, την πεπατημένη και να παραμένει ελεύθερη έστω και μέσα σ' ένα γυμνό κελί.
«Θέλοντας» είναι η λέξη κλειδί, μια και ο Ιταλός σκηνοθέτης καταλήγει με μια ταινία, αντιθέτως σκευρωμένη, στημένη, φυλακισμένη σε εστέτ κινηματογραφικούς κανόνες μιας άλλης εποχής. Η Βαλέρια Γκολίνο είναι μια όχι μόνο πανέμορφη, αλλά κυρίως παντοδύναμη παρουσία στο φιλμ, αλλά το σενάριο είναι υπερβολικά αφηγηματικό, οριακά ανάγνωση πάνω από εικόνες και η πλοκή εστιάζει περισσότερο σε ατελέσφορες κι επιφανειακές υπαρξιακές συζητήσεις παρά σε δράσεις που ίσως θα καταδείκνυαν πιο αποτελεσματικά το λόγο για τον οποίο έγινε.