Η πρώτη μικρού μήκους ταινία του Νίκου Κολιούκου, «Το Χάος που Αφησε Πίσω της», Σπουδαστική συμμετοχή από τη Σχολή Κινηματογράφου του ΑΠΘ, έκανε την ελληνική της πρεμιέρα στο Σπουδαστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Δράμας τον περασμένο Σεπτέμβριο, αποσπώντας τα βραβεία Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας για την Μαρίνα Σιώτου. Λίγο αργότερα, μάλιστα, ο Κολιούκος σκηνοθέτησε το φετινό διαφημιστικό σποτ του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.
Διαβάστε ακόμη: Ο Νίκος Κολιούκος και... η υπόσχεση που άφησε πίσω του
Τώρα, «Το Χάος που Αφησε Πίσω της», η ιστορία ενός πατέρα και μιας κόρης που θέλει να φύγει από κοντά του, με πρωταγωνιστές τη Μαρίνα Σιώτου και τον Γιάννη Τσορτέκη, κάνει τη διεθνή του πρεμιέρα στο Επίσημο Διαγωνιστικό Σπουδαστικό Τμήμα La Cinef του 77ου Φεστιβάλ Καννών, ανάμεσα σε 17 ακόμα ταινίες που επιλέχθηκαν ανάμεσα σε 2.263 υποβολές απ’ όλο τον κόσμο. Μάλιστα, το «Χάος που Αφησε Πίσω της» είναι η πρώτη ελληνική ταινία που διαγωνίζεται στην LA CINEF του Φεστιβάλ Καννών εδώ και 23 χρόνια, μετά «Τα Μάτια που Τρώνε» του Σύλλα Τζουμέρκα, το 2001.
Κάτω από τον ήλιο της Κρουαζέτ, συναντήσαμε τον Νίκο Κολιούκο και μαζέψαμε τις εντυπώσεις του, την πρόσφατα αποκτημένη εμπειρία του και την ανυπομονησία του για την προβολή τής ταινίας του στο κοινό του Φεστιβάλ.
Για την πορεία της ταινίας από το Φεστιβάλ Δράμας τον Σεπτέμβριο, ως σήμερα στο Φεστιβάλ Καννών
Ονειρευόμασταν να πάμε σ' ένα μεγάλο φεστιβάλ. Και γιατί είναι μια ταινία που κάναμε με πολύ μεγάλο κόπο και προσωπική δουλειά και χωρίς καθόλου μπάτζετ, ήταν όλο δικό μας κι ήταν μια προσπάθεια ανθρώπων, επαγγελματιών σαν τον Γιάννη Τσορτέκη και φοιτητών της Σχολής Κινηματογράφου του ΑΠΘ, που όλοι μαζί δουλεύαμε γι' αυτό λες και είναι κανονική επαγγελματική ταινία, χωρίς να κάνουμε καμία έκπτωση, πουθενά, πολλοί δεν πληρώθηκαν καθόλου, αλλά όλοι την αντιμετώπιζαν σαν μια κανονική ταινία και όλοι βάλαμε τον καλύτερό μας εαυτό. Οπότε ήθελα να υπάρξει μια τέτοια αποδοχή, ν' αναγνωριστεί αυτή η προσπάθεια. Εννοείται πως η αντιμετώπιση κι η διάκριση στη Δράμα, εγχώρια, ήταν κάτι πολύ καλό, αλλά ήθελα να κάνουμε και μια πρεμιέρα διεθνή και χάρηκα πάρα πολύ όταν μου ήρθε η ενημέρωση. Οταν ήρθε το τηλεφώνημα, «είστε στις Κάννες», λέω, αποκλείεται! Με συγκίνησε πάρα πολύ αυτό, πήρα όλους τους βασικούς συντελεστές αμέσως και τους το είπα. Ηθελα πολύ να συμβεί, για τη συμμετοχή όλων αυτών των ανθρώπων, που τους ευχαριστώ πάρα πολύ.
Τι είναι η ταινία για σένα;
Η ταινία πραγματεύεται την ιστορία της Αννας, η οποία θέλει να φύγει για σπουδές στο Παρίσι, να κυνηγήσει το όνειρό της. Στην πραγματικότητα εγώ πιστεύω ότι θέλει να φύγει από μία δύσκολη κατάσταση την οποία βιώνει, είναι ένα όνειρο διαφυγής. Εχει βαλτώσει στη σχέση της με τον πατέρα της κι έχει ανάγκη να φύγει. Από την άλλη, ο πατέρας της είναι ένας άνθρωπος που έχει αρκετά προβλήματα κι ο τρόπος που τα διαχειρίζεται δεν είναι ο συνηθισμένος, καταφεύγει στο αλκοόλ και δεν θέλει σε καμία περίπτωση να μείνει μόνος, να χάσει το μοναδικό άνθρωπο που έχει στη ζωή του. Αρα είναι η ιστορία αυτών των δύο ανθρώπων, με αυτά τα «θέλω» και της ρήξης που προκύπτει μεταξύ τους, ώσπου να μπορέσουν να επικοινωνήσουν.
Πόσο φυσικά σου ήρθε να γράψεις μια ιστορία ενός κοριτσιού;
Οταν έγραφα το σενάριο, είχα λίγο μια δυσκολία στο πώς αυτός ο γυναικείος ρόλος θα είναι τρισδιάστατος κι όχι μονόπλευρος. Προσπάθησα να τον προσεγγίσω στην αρχή σαν έναν άνθρωπο, ανεξάρτητα από το φύλο του και να σκεφτώ, εγώ, στη συνθήκη αυτή του εγκλωβισμού, πώς θα αντιδρούσα. Σίγουρα η σχέση πατέρα - κόρης, άντρα - γυναίκας δηλαδή, έχει άλλους όρους. Στην πρόβα και με τη Μαρίνα και με τον Γιάννη δουλέψαμε πάνω σ' αυτό. Επαιρνα κι ένα feedback από γυναίκες γύρω μου, από τη Μαρίνα Σιώτου, την πρωταγωνίστρια της ταινίας, τη μουσικό μας, την Πελαγία Χατζηνικήτα, την Αλεξάνδρα Ρίμπα που έκανε τη διεύθυνση φωτογραφίας, ήθελα αυτό να μην είναι η αντρική οπτική της γυναίκας και πιστεύω ότι επειδή έδωσα αρκετή ελευθερία και στη Μαρίνα στο γύρισμα, κι εκείνη έφερε κάτι από τη δική της γυναικεία αντίληψη στο ζήτημα.
Θαυμάζω πάρα πολύ τον Τζον Κασσαβέτη, είναι ο αγαπημένος μου, κυρίως σε σχέση με τη σκηνοθεσία ηθοποιών. Απ' όταν είχα δει το "A Woman Under the Influence" ήθελα πολύ να γράψω μια ταινία, μια ιστορία, που να βασίζεται πάνω στους ηθοποιούς, ώστε να μπορώ μέσα από τα συναισθήματα των ανθρώπων να κατευθύνω τα πράγματα, να δείξω τις περίπλοκες πτυχές τους, αλλά σε πολύ απλά, καθημερινά ζητήματα, όχι σε μια bigger than life συνθήκη.»
Θεωρείς ότι την ταινία τη βλέπει με διαφορετικό τρόπο ένα ελληνικό κι ένα διεθνές κοινό; Οτι έχει χαρακτηριστικά εντοπιότητας;
Θα το δω στο πρώτο crash test που θα γίνει σε ξένο κοινό στην πρεμιέρα μας, αλλά νομίζω ότι η ταινία έχει αρκετά στοιχεία που είναι ελληνικά. Η κοινωνική τάξη, η οικονομική κατάσταση των ηρώων, είναι μια ελληνική συνθήκη, δυο ανθρώπων που μένουν σε κάποιο προάστιο της Θεσσαλονίκης, ίσως στη Νεάπολη, σε κάποια Δυτική συνοικία, με την αντίστοιχκη κοινωνική και οικονομική θέση. Εχει αρκετά ελληνικά χαρακτηριστικά στον κόσμο της, αλλά νομίζω ότι στον πυρήνα της, επειδή μιλάει για το πώς να φύγεις από κάποιον άνθρωπο που αγαπάς, έχει κάτι με το οποίο μπορούν να ταυτιστούν όλοι, είναι διαπολιτισμικό, όλοι έχουμε βρεθεί σε μια παρόμοια κατάσταση.
Από αριστερά, η μουσικός Πελαγία Χατζηνικήτα, η ηθοποιός Μαρίνα Σιώτου, ο Νίκος Κολιούκος και η διευθύντρια φωτογραφίας Αλεξάνδρα Ρίμπα
Τι αισθάνεσαι ότι σ' έχει επηρεάσει στο σινεμά, ποιοι και ποιες είναι οι δημιουργοί αναφοράς σου;
Θαυμάζω πάρα πολύ τον Τζον Κασσαβέτη, είναι ο αγαπημένος μου. Απ' όταν είχα δει το «A Woman Under the Influence» ήθελα να κάνω μία ταινία σαν του Τζον Κασσαβέτη, σε σχέση με τους ηθοποιούς. Ημουν τότε στη Σχολή και μας είχαν δώσει να διαβάσουμε ένα βιβλίο τής Τζούντιθ Γουέστον, το «Σκηνοθετώντας τον Ηθοποιό» κι είχε αρκετά παραδείγματα από τον Κασσαβέτη κι από άλλους σκηνοθέτες που προσανατολίζονται περισσότερο στους ηθοποιούς. Από τότε ήθελα πολύ να γράψω μια ταινία, μια ιστορία, που να βασίζεται πάνω στους ηθοποιούς, ώστε να μπορώ μέσα από τα συναισθήματα των ανθρώπων να κατευθύνω τα πράγματα, να δείξω τις περίπλοκες πτυχές των ανθρώπων, αλλά σε πολύ απλά, καθημερινά ζητήματα, όχι σε μια bigger than life συνθήκη. Ηθελα μέσα από μια απλή ιστορία ενός πατέρα και μιας κόρης που θέλει να φύγει, να βρω εκείνες τις ποιότητες που έχουν πάρα πολλή ενέργεια και καύσιμο σε σχέση με το «μπαμ» που μπορεί να κάνουν. Οπότε ο Κασσαβέτης είναι αγαπημένος μου, εννοείται ο Ξαβιέ Ντολάν, η Αντρεα Αρνολντ που είχα τη χαρά κι είδα και τη νέα ταινία της εδώ στις Κάννες.
Τι ή ποιον άνθρωπο θεωρείς ως τώρα μεγαλύτερό σου στήριγμα στη διαδρομή αυτής της ταινίας;
Από τη μια πλευρά και η Σχολή μας κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά και το Φεστιβάλ της Δράμας επίσης, στη δημιουργία και μετά στην ανάδειξη μιας ταινίας. Η Δράμα ήταν και το πρώτο μας φεστιβάλ, το πρώτο μας βραβείο, η πρώτη μας στήριξη. Ο καθηγητής μας, ο παραγωγός Κώστας Κεφάλας, ήταν καθοριστικός από την αρχή στο να πάρω κάποιες θαρραλέες αποφάσεις. Αλλά περισσότερο, από τους Ελληνες σκηνοθέτες, ο Σύλλας Τζουμέρκας ήταν εκείνος που είχε περισσότερη επιρροή πάνω μου. Είχα την τύχη να συνεργαστούμε και να δω πώς δουλεύει. Και δουλεύει πάρα πολύ ωραία στην προσέγγιση των ηθοποιών, τους αγκαλιάζει, τους αφήνει πάρα πολύ χώρο να ενεργούν. Οσα είχα διαβάσει για τη δουλειά με τους ηθοποιούς, με τον Σύλλα είδα πραγματικά πώς τα εργαλεία που είχα μάθει, όντως χρησιμοποιούνται και με μεγάλη επιτυχία.
Ολοκληρώνοντας τον κύκλο αυτής εδώ της ταινίας και προχωρώντας στα επόμενα, έχεις διαπιστώσει πράγματα που δεν θα ξανάκανες;
Σίγουρα θα ήθελα να έχω έναν παραγωγό που να χειρίζεται όλα αυτά τα δύσκολα, με τα φεστιβάλ, με τις σωστές επιλογές, πώς λειτουργεί η κινηματογραφική αγορά. Κατά τα άλλα, στη διάρκεια της δημιουργίας αυτής της ταινίας, πολλά πράγματα δεν έγιναν με τον «by the book» τρόπο, ας πούμε το γεγονός ότι επιλέξαμε να κάνουμε πρώτα εθνική πρεμιέρα και μετά διεθνή είναι κάπως οξύμωρο, δεν είναι κάτι που προτιμούν τα ξένα φεστιβάλ, ή ότι είναι 33 λεπτά και το ξέραμε από την αρχή ότι θα είναι μεγάλη, αλλά μέσα απ' αυτή τη διαδικασία μάθαμε και ποιος είναι ο πιο σωστός τρόπος. Δεν ξέρω αν θα ξανάγραφα τόσο μεγάλη ταινία - μάλλον, θα ξαναγράψω (γέλια), και μικρή να είναι, πάλι μεγάλη θα είναι!
Ευχαριστούμε την Aegean Airlines για τη βοήθεια πραγματοποίησης του ταξιδιού στο 77ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών.
