Μετά το «Snowpiercer» που σημάδεψε το Φεστιβάλ Βερολίνου πριν μια πενταετία, μετά το «Okja» που αναστάτωσε το Φεστιβάλ Καννών πριν δυο χρόνια, ως η πρώτη παραγωγή του Netflix στο Διαγωνιστικό Τμήμα της διοργάνωσης, ο Μπονγκ Τζουν-χο έφερε στην Κρουαζέτ το «Parasite», χάρισε στους θεατές του ένα δίωρο κυνικού χιούμορ, εκπλήξεων βίας και μιας πνευματώδους κριτικής της κοινωνικής ανισότητας κι έφυγε με τον Χρυσό Φοίνικα, κατά γενική ομολογία δικαίως.
Διαβάστε ακόμη: Κάννες 2019 | Το «Parasite» του Μπονγκ Τζουν-χο είναι ένα κινηματογραφικό roller coaster ride στην πάλη των τάξεων
Η οικογένεια των πρωταγωνιστών της ταινίας θυμίζει κάτι από εκείνη του «Κλέφτες Καταστημάτων» του Χιροκάζου Κόρε-Εντα: φτωχοδιάβολοι, παρίες ενός κοινωνικού συστήματος που είναι και στην Κορέα (όπως άλλωστε παντού κι ακόμη πιο έντονα στις μέρες μας), βαθιά ταξικό, δίχως χώρο για τους «μη επιτυχημένους». H τετραμελής οικογένεια του Κιμ-ταέκ, καθηλωμένη σε ένα «ημι-υπόγειο», έρχεται σε... μοιραία επαφή με μια από τις πλουσιότερες οικογένειες της πόλης. Κι αυτή η τυχαία συνάντηση των δυο διαφορετικών κόσμων δεν θα είναι παρά μόνο η αρχή μιας σειράς από γεγονότα που θα εξελιχθούν με απρόσμενη ταχύτητα κι θέσουν σε κίνηση απροσδόκητες εξελίξεις.
Διαβάστε ακόμη: Κάννες 2019 | Τα βραβεία, από το «Parasite» ως τον Βασίλη Κεκάτο
Ο Νοτιο-Κορεάτης σκηνοθέτης, που ταινία με την ταινία καταλαμβάνει μια θέση στη λίστα με τους σημαντικότερους δημιουργούς του παγκόσμιου σινεμά της εποχής μας, μίλησε στο Flix για τη Σεούλ που δεν γνωρίζουμε και για την πολιτική παραβολή της ταινίας του: «Το 1995, όταν πρωτοείδα το "Μίσος" του Ματιέ Κασοβίτς,» εξήγησε, «μου έκανε έκπληξη ότι υπήρχαν τέτοιες περιοχές στο Παρίσι, δεν ήξερα ότι υπήρχαν τα προάστια στην πόλη του φωτός. Οταν σκεφτόμουν το Παρίσι, σκεφτόμουν τα Ηλύσια Πεδία κι όλο τον κόσμο να πίνει κρασί και ν’ ακούει ακορντεόν. Στο "The Florida Project" ένιωσα την ίδια έκπληξη, για μένα η Φλόριντα ήταν πάντα λιακάδα και πλούσιοι άνθρωποι που απολαμβάνουν ό,τι έχει να προσφέρει η ζωή κι είδα ένα σύμπαν που δεν γνώριζα. Το ίδιο ισχύει για τη Σεούλ. Το θέμα της ταινίας είναι, ακριβώς, η ταξική πόλωση. Η Κορέα είναι, τώρα, μια πολύ πλούσια χώρα, πολύ αναπτυγμένη, αλλά όταν μια χώρα γίνεται τόσο πλούσια, αναλογικά το κενό μεταξύ των τάξεων διευρύνεται, μεγαλώνει. Οχι ότι οι μισοί άνθρωποι της χώρας είναι άποροι, αλλά υφίστανται στην κοινωνία μας και λίγοι τους αναφέρουν. Οταν επισκεφτείς τη Σεούλ και φύγεις από τους μεγάλους δρόμους και περιπλανηθείς στα πίσω δρομάκια, θα δεις πολλά από αυτά τα ημιυπόγεια σπίτια που είδατε στην ταινία κι από τα παράθυρα θα δεις τις οικογένειες μέσα στα σπίτια αυτά.»
Οσο για τη σχέση του με το Netflix, ο Μπονγκ Τζουν-χο ήταν αφοπλιστικά ξεκάθαρος: «Δεν νομίζω ότι το streaming είναι κακό και θα μου άρεσε να ξαναδουλέψω με το Netflix στο μέλλον. Απλώς πιστεύω ότι η κινηματογραφική αίθουσα είναι το ιδανικό μέρος για να δεις μια ταινία, γιατί είναι το μοναδικό μέρος όπου ο θεατής δεν μπορεί να πατήσει το στοπ.»
