Δύο χρόνια μετά το «Μακμπέθ», η Μαριόν Κοτιγιάρ επιστρέφει στις Κάννες. Πρωταγωνίστρια του «Ismael's Ghosts» του Αρνό Ντεπλεσάν, η Κοτιγιάρ ερμηνεύει μία ηρωίδα λαμπερή και άπιαστη ως σύμβολο, ιδέα και μούσα, σκοτεινή και παράξενη, όπως όλες οι εμμονές που (αυτο)καταστρέφουν έναν δημιουργό.
Διαβάστε περισσότερα: Κάννες 2017: Τα «Φαντάσματα του Ισμαήλ» δεν είναι σίγουρα το «8 1/2» του Αρνό Ντεπλεσέν
Πριν από λίγο τη συναντήσαμε για να τη ρωτήσουμε για την ταινία, το μυστηριώδη ρόλο της «Καρλότα», τις συνεργασίες της με τους καλύτερους ευρωπαίους και διεθνείς σκηνοθέτες, το διπλό της ρόλο ως λαμπερή σταρ κι ως ηθοποιός που συνεχώς απαντά στις προκλήσεις του επαγγέλματος και της τέχνης της.
Θυμηθείτε κι αυτό: Κάννες 2017: Η Μαριόν Κοτιγιάρ δίνει ζωή στη συνέντευξη Τύπου του «Ismael's Ghosts»
Ομως αυτό που μας εξέπληξε, πολύ ευχάριστα, είναι η γενναιοδωρία με την οποία επαίνεσε γυναίκες συναδέλφους της. «Θέλω να δουλέψω με περισσότερες γυναίκες ηθοποιούς. Θαυμάζω τις γυναίκες συναδέλφους μου απεριόριστα...»
Ποιες μπορεί να είναι αυτές; «Ω, τόσες πολλές. Αν αρχίσω να λέω ολόκληρη τη λίστα δε θα έχετε χρόνο να με ρωτήσετε οτιδήποτε άλλο. Είναι πολλές οι γυναίκες που με αφήνουν να κοιτώ με δέος. Θα ήθελα να ξανασυνεργαστώ με τη Λεά Σεϊντού. Ηταν πολύ λίγο, θέλω κι άλλο. Με την Πενέλοπε Κρουζ. Τη θεωρώ υπέροχη ηθοποιό. Η πιτσιρίκα Ελ Φάνινγκ είναι μια έκπληξη. Η Κέιτ Μπλάνσετ είναι μία από τις πιο ταλαντούχες ηθοποιούς που υπάρχουν. Και τι να πει κανείς για τη μητέρα όλων - τη Μέριλ Στριπ;»
«Ομως μία είναι η θεά μου. Το όνειρό μου από μικρή: η Κατρίν Ντενέβ. Θα ήταν υπέροχο να βρίσκαμε το πρότζεκτ που θα δουλεύαμε μαζί. Απλά να σταθώ δίπλα της...»
Οταν παρατηρήσαμε ότι μάς κάνει εντύπωση που αναφέρεται σε ονόματα με τέτοια άνεση και μιλά με πραγματικό θαυμασμό για γυναίκες - κάτι που οι περισσότεροι στο χώρο θεωρούν αδιαννόητο, προβάλλοντας το κλισέ ότι «οι γυναίκες ζηλεύουν τις γυναίκες», η Μαριόν σοβάρεψε.
«Αυτά τα κλισέ συνεχίζονται γιατί είναι εύκολο να επαναλαμβάνουμε κοινοτυπίες. Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που ζηλεύουν και φθονούν ανθρώπους. Αντρες και γυναίκες. Εγώ τους λυπάμαι αυτούς τους ανθρώπους. Τις λυπάμαι αυτές τις γυναίκες. Σημαίνει ότι δεν πέτυχαν ποτέ τα όνειρά τους. Τούς εύχομαι να τα πετύχουν κάποτε και να σταματήσουν το θάψιμο...»
