Κάποιος ρωτά για τη σκηνή όπου η Ιζαμπέλ (Ιπέρ) κι ο Ζεράρ (Ντεπαρντιέ), στο «Valley of Love» του Γκιγιόμ Νικλού, έχοντας εκτονώσει τη βαθειά θλίψη για το θάνατο του γιου τους, φιλιούνται τρυφερά. Πώς ήταν η εμπειρία στο γύρισμα; «Να διευκρινήσω,» λέει η πάντα ακριβής και αυστηρή Ιζαμπέλ Ιπέρ, «ότι πηγαίνουν να φιληθούν, δε φιλούνται τελικά.» «Ναι,» παρεμβαίνει ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ, «φιληθήκαμε όταν τελείωσε η σκηνή!» Τα δύο ιερά τέρατα του σύγχρονου ευρωπαϊκού, ή και παγκόσμιου, σινεμά, έδειξαν το συναρπαστικό προφίλ τους στη συνέντευξη Τύπου για μια ταινία της οποίας το μεγαλύτερο αβαντάζ είναι... η συνάντηση των δυο τους στην οθόνη, 35 χρόνια μετά το «Loulou» του Μορίς Πιαλά, το 1980. Διαβάστε παρακάτω τα σημαντικότερα απ' όσα είπαν στους δημοσιογράφους.
Για το πώς αποφάσισαν να παίξουν στο «Valley of Love»
Ιζαμπέλ Ιπέρ Ο Γκιγιόμ μου μιλούσε γι' αυτήν την ταινία απ' όταν γυρίζαμε την «Καλόγρια», του είχε γίνει έμμονη ιδέα, δεν έπαυε να μου μιλάει για ένα ζευγάρι που ήθελε να τοποθετήσει στην Κοιλάδα του Θανάτου στην Καλιφόρνια. Ακουγόταν παράξενο και μπορούσα να με δω εκεί. Σ' αυτό το τοπίο νιώθεις σα να βρίσκεσαι σε άλλο πλανήτη, είναι κάτι μοναδικό, η απίστευτη ζέστη είναι καθοριστικός παράγοντας κι όλα αυτά βοηθούν στη μυθοπλασία. Ταυτόχρονα ο Γκιγιόμ ήθελε οι ήρωες να είναι αληθινά πρόσωπα, εμένα μ’ αρέσει να ενσαρκώνω υπερρεαλιστικούς ήρωες, όχι αφηρημένες φιγούρες. Προφανώς η ταινία δεν είναι ντοκιμαντέρ για τον Ζεράρ κι εμένα, αλλά εμπεριέχει τη σχέση μας με το περιβάλλον και τους διαλόγους μας, γ’ αυτό κι έχει μια ιδιαίτερη υφή, κάτι πολύ ιδιωτικό, αλλά και μια ευτυχή χημεία, μαζί με τη μυστηριώδη, κάποιες φορές επώδυνη διάσταση του σεναρίου.
Ζεράρ Ντεπαρντιέ Ημουν πολύ χαρούμενος όταν μου πρότειναν το ρόλο, γνωρίζω την Ιζαμπέλ, είδα την «Καλόγρια», που με εξέπληξε επειδή στις λεπτομέρειές της ήταν τόσο απλή και βίαιη παρουσιάζοντας τις επιθυμίες των ανθρώπων. Το σενάριο το διάβασα αμέσως και μου άρεσε πολύ αυτό το στοιχείο φανταστικού που περιέχει. Είναι μια μορφή μύησης, να ξαναβρείς το κενό που βίωσες νωρίτερα, το θάνατο του παιδιού σου. Η Κοιλάδα του Θανάτου έχει κάτι το πολύ ιδιαίτερο. Ολες αυτές οι παραλήψεις για τις οποίες μετανιώνουμε στη ζωή μας οδηγούν σε ερωτήματα. Δεν έχουν γίνει πολλές ταινίες γι’ αυτό, ούτε και βιβλία, εκτός ίσως από τον Λάβκραφτ. Η ταινία διερευνά αυτό που συμβαίνει πίσω από τν θάνατο, ερωτήσεις που κανείς δεν μπορεί να απαντήσει. Χάρηκα τρομερά που θα ξανασυναντούσα, μετά από τόσα χρόνια, την Ιζαμπέλ - εννοώ επαγγελματικά, γιατί προσωπικά τη βλέπω συνέχεια, στη γειτονιά μας στο Παρίσι. Η Ιζαμπέλ δουλεύει πολύ, εγώ, αντίθετα, χάρηκα που πέρασα 4-5 εβδομάδες στο γύρισμα. Και που δεν είναι πια 8 όπως παλιά γιατί, εντάξει, δεν είμαστε και μηχανές, ίσως οι νέοι ηθοποιοί γρήγορα βαριούνται, λένε κρατάει πολύ αυτό, αλλά για μένα είναι μια πλούσια εμπειρία, σα να διαβάζεις ένα βιβλίο που κάνει ερωτήσεις-κλειδιά για πράγματα που έχουμε ξεχάσει.
Για το εάν μια ταινία που στηρίχθηκε αποκλειστικά στους δυο τους και στο τοπίο τους δυσκόλεψε
Ιζαμπέλ Ιπέρ Ηταν πολλή δουλειά και ταυτόχρονα καθόλου. Πολλή γιατί για να το καταφέρουμε αυτό χρειάστηκε να συγκεντρωθούμε πολύ και φυσικά η σκηνοθεσία πρέπει να προστατεύσει αυτόν τον τρόπο δουλειάς. Δηλαδή πρέπει να είσαι στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή, να υπάρχει γενναιοδωρία από την πλευρά του σκηνοθέτη για να πετύχει τη φρεσκάδα και την έκπληξη. Οργανικά ο σκηνοθέτης πρέπει ν’ ακολουθεί τις κινήσεις των ηθοποιών. Οταν νιώσουν ασφάλεια, οι ηθοποιοί χαίρονται μεταξύ τους, μπορούν να είναι οι ευατοί τους καθώς ξετυλίγεται η ταινία. Ο σκηνοθέτης πρέπει να δημιουργήσει τη σωστή ατμόσφαιρα και ο Νικλού το έκανε αυτό.
Ζεράρ Ντεπαρντιέ Εγώ ήθελα να γίνω ηθοποιός γιατί δεν ήθελα ποτέ να δουλεύω. Επεσα στην υποκριτική τυχαία κι αυτό είναι η αλήθεια. Και κατάλαβα ότι λατρεύω να ζω με τους ανθρώπους που κάνουν αυτή τη δουλειά, βλέπω τα πράγματα ως θεατής. Μας ταΐζουν, μας κοιμίζουν, μας πλένουν τα ρούχα – όχι, δε λερώνομαι πολύ κι έχω αρκετά κοστούμια. Εννοώ, μην υποτιμούμε την υποκριτική, αλλά εγώ τουλάχιστον, το βλέπω ως τρόπο ζωής. Καταλαβαίνω αυτό που λεει η Ιζαμπέλ, πήρε καιρό να καταλάβω γιατί έγινα ηθοποιός, ήταν γιατί αποτελεί αγνή ευχαρίστηση, απλοποιεί τη ζωή μου και κερδίζεις αρκετά λεφτά. Είναι λίγο χυδαίο που το λέω, αλλά είναι αλήθεια.
Διαβάστε ακόμη: Ο Πάολο Σορεντίνο δεν αγωνιά για τα γηρατειά και τον θάνατο, αφού «είναι μια χαμένη μάχη»
Ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ φυσικά ρωτήθηκε και για τη σχέση του με τη Ρωσία και η απάντησή του ήταν... αφοπλιστική: «Τι να σας πω, είμαι κι εγώ, όπως όλοι, μπερδεμένος με την κατάσταση, οι συγκρούσεις είναι τρομερό πράγμα. Ωστόσο γνωρίζω καλά τον κύριο Πούτιν, τον αγαπώ πολύ και πηγαίνω ακόμα συχνά στη Σοβιετική Ενωση. Ε... εννοώ στη Ρωσία!»
