H αληθινή ιστορία ενός εξορκισμού που οδήγησε στο θάνατο μιας νεαρής κοπέλας, σε ένα ορθόδοξο μοναστήρι κοντά στο Βουκουρέστι, έδωσε στον Κριστιάν Μουντζίου την έμπνευση για την ταινία του. Βασισμένος στο βιβλίο της Τατιάνα Νικουλέσκου -Μπραν η οποία είχε γυρίσει κι ένα ντοκιμαντέρ πάνω στα ίδια γεγονότα, κρατά από αυτό μόνο τα βασικά για να χτίσει γύρω τους την δική του μυθοπλασία και προβληματική.
Η σύνοψη της ταινίας του πάει ως εξής: H Αλίνα επιστρέφει από την Γερμανία για να φέρει την Βοϊτσίτα, τον μόνο άνθρωπο που αγάπησε και που την αγάπησε επίσης- ξανά κοντά της. Αλλά η Βοϊτσίτα βρήκε το Θεό – και ο Θεός είναι ο πιο δύσκολος εραστής που μπορεί κανείς να κάνει να ζηλέψει.
Ομως το φιλμ του φιλοδοξεί να είναι κάτι παραπάνω από μια απλή εξιστόρηση μιας σειράς τραγικών γεγονότων, με τον ίδιο τρόπο που στο «4 Μήνες, 3 Εβδομάδες, 2 Μέρες» το χρονικό μιας παράνομης έκτρωσης, γινόταν η αφορμή για να στήσει ένα διαπεραστικό, επώδυνο πορτρέτο της παθολογίας μιας κοινωνίας κι ενός πολιτικού συστήματος. Ο σκηνοθέτης εξηγεί:
To «Beyond the Hills», είναι πρωταρχικά κατά τη δική μου άποψη, μια ταινία για την αγάπη και την ελεύθερη βούληση: κυρίως για το πως η αγάπη μπορεί να μετατρέψει τις έννοιες του καλού και του κακού σε κάτι πολύ σχετικό. Μερικά από τα μεγαλύτερα λάθη στον κόσμο έχουν γίνει στο όνομα της πίστης και με την απόλυτη πεποίθηση ότι ήταν για καλό σκοπό.
Το «Beyond the Hills» μιλά ακόμη για έναν συγκεκριμένο τρόπο να βιώνεις την θρησκεία. Πάντα με απασχολούσε πόση σημασία που δίνουν οι πιστοί, στο να τηρούν τις συνήθειες και τους κανόνες της πίστης τους και πόσο λίγη, στο να εφαρμόζουν την ουσία και τη σοφία του χριστιανισμού στην καθημερινή τους ζωή.
Προετοιμάζοντας το φιλμ, διάβασα προσεκτικά την λίστα των αμαρτημάτων της ορθόδοξης εκκλησίας. Περιλαμβάνει μάλλον αρκετά (464) και μετρώντας τα, δεν μπορείς παρά να θέσεις στον εαυτό σου μια σειρά από ερωτήματα. Ακόμη κι έτσι όμως, υπάρχει ένα αμάρτημα που δεν συμπεριλαμβάνεται στη λίστα, αν και είναι ένα από τα βασικότερα θέματα τα οποία το φιλμ θέλει να θίξει: το αμάρτημα της αδιαφορίας. Αλλά μιας και δεν είναι στη λίστα, ίσως δεν είναι αμάρτημα. Αλλά τότε τι είναι; Είναι κάτι επικίνδυνο ή όχι;
Το φιλμ μιλά ακόμη για τους τρόπους με τους οποίους το Κακό μπορεί να χειραγωγήσει τους ανθρώπους και τους αδιόρατους τρόπους με τους οποίους μπορεί να κάνει την εμφάνισή του. Αναρωτιέμαι αν η αδιαφορία δεν είναι ένας από αυτούς.
Κατά βάθος, ελπίζω ότι το «Beyond the Hills», μιλά για τις επιλογές μας, για την ζωή που πηγάζει από την εκπαίδευση, ή την απουσία της και για το πόσα πράγματα εξαρτώνται από παράγοντες που δεν μπορούμε να ελέγξουμε: το που γεννήθηκες, από ποιόν και σε ποια κοινωνία, για παράδειγμα.
Η ταινία μιλά τέλος για μια περιοχή του πλανήτη μας στην οποία -όπως και σε πολλές άλλες- η μακροχρόνια έκθεση σε συνεχείς ατυχίες και κτηνωδίες κάθε είδους, έχουν δημιουργήσει μια ράτσα ανθρώπων που έχουν χάσει την ικανότητα να αντιδρούν με φυσιολογικό τρόπο σε φυσιολογικά ερεθίσματα. Δεν είναι απαραίτητα δικό τους λάθος, είναι απλά ένας μηχανισμός επιβίωσης, ο οποίος όμως δημιουργεί τεράστια βάρη σε όσους είναι ακόμη ζωντανοί ανάμεσά τους.
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες από την ταινία, διαβάστε για την αληθινή ιστορία που την ενέπνευσε. Τέλος μάθετε τα πάντα για το 65o Φεστιβάλ των Καννών, στο ειδικό τμήμα του Flix για τις Κάννες.
