Με την τρίτη ταινία του, το «United States of Love», ο 36χρονος Πολωνός δημιουργός, ο Τόμας Βασιλέφσκι, απόφοιτος της Κινηματογραφικής Σχολής του Λοτζ, κέρδισε την Αργυρή Αρκτο Σεναρίου στην 66η Berlinale. Η ταινία του αγκιστρώνεται στο 1990, τη χρονιά που, μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, η Πολωνία «απελευθερώθηκε» από το κομμουνιστικό καθεστώς και οι πολίτες της, κυρίως οι γυναίκες για τον Βασιλέφσκι, προσπάθησαν να βρουν τον τρόπο να αξιοποιήσουν αυτή τη νέα ελευθερία, όχι πάντα πετυχημένα.
Στο «United States of Love», την τρίτη του μεγάλου μήκους ταινία, ο Τομάς Βασιλέφσκι (υπεύθυνος για το «Floating Scyscrapers» του 2013 - την πρώτη «πολωνική queer ταινία» όπως χαρακτηρίζει ο ίδιος), παγιδεύει τη στιγμή της αλλαγής μέσα από την ολιγοήμερη ιστορία τεσσάρων γυναικών, στις εργατικές πολυκατοικίες των έρημων προαστίων. Η καθεμιά της προσεγγίζει το όνειρό της και, λίγο πριν την ευτυχία, καταστρέφεται. Παραλαμβάνοντας το Βραβείο του, ο Βασιλέφσκι είπε, «γράφω σενάρια για να μπορώ να τα σκηνοθετήσω, οπότε τώρα πρέπει να γράψω κι άλλο ένα.» Λίγες ώρες νωρίτερα, ο σκηνοθέτης μίλησε στο Flix για το σινεμά του και τη σοσιαλιστική εφηβεία του. Πάρτε παρακάτω μια μικρή γεύση απ' όσα μας είπε - ολόκληρη η συνέντευξη θα δημοσιευτεί όταν το «United States of Love» βγει στις ελληνικές αίθουσες από τη StraDa Films.
Διαβάστε ακόμη: Berlinale 2016, Τα βραβεία στην ταραγμένη Ευρώπη
«Αγαπώ τους συντετριμένους ήρωες, εκείνους που βρίσκονται στη γωνία, στο χείλος της καταστροφής, εκεί μπορώ να φτάσω βαθύτερα στην ψυχή τους. Αυτό ισχύει κι όταν οι ταινίες μου εκτυλίσσονται στο σήμερα κι όταν τοποθετώ ως φόντο, όπως τώρα, την περίοδο του σοσιαλισμού στην Πολωνία. Γράφω σενάρια με το ένστικτό μου. Πολλές φορές δεν μπορώ να τα εξηγήσω, πολλές φορές τρομοκρατούμαι, αλλά πάντα εμπιστεύομαι το ένστικτό μου, ώστε να μπορώ να λέω την αλήθεια και κάποιος να τη νιώσει. Επέλεξα οι ηρωίδες μου στο 'United States of Love' να είναι γυναίκες, γιατί εγώ θυμάμαι εκείνη την περίοδο, της πτώσης του κομμουνισμού το '90, όταν ήμουν 10, 12 χρόνων, μόνο με γυναικείες παρουσίες γύρω μου.»
«Ο πατέρας μου είχε πάει στην Αμερική για τέσσερα χρόνια γιατί το μεγαλύτερο όνειρό του ήταν να μπορέσει να αγοράσει ένα διαμέρισμα στη Βαρσοβία και να μάς πάει εκεί, για να έχουμε ένα καλύτερο μέλλον. Στην ταινία, η μια ηρωίδα, η Μαζένα, βλέπει τις βιντεοκασέτες που της στέλνει ο άντρας της από τη Γερμανία, βιοντεοσκοπεί τον εαυτό του να της μιλά, να της στέλνει μηνύματα αγάπης και υπομονής. Αυτός στην πραγματικότητα είναι ο πατέρας μου - στην ταινία χρησιμοποίησα τις βιντεοκασέτες που έστελνε εκείνος στη μητέρα μου και σε μας. Στο σπίτι μας ήταν όλο γυναίκες - η μαμά μου, οι φίλες της, η αδελφή μου κι οι δικές της φίλες. Ετσι μεγάλωσα και θυμάμαι αυτήν την περίοδο της μεταμόρφωσης μέσα από τα μάτια των γυναικών. Εγώ γεννήθηκα το 1980, ήμουν πολύ μικρός για να συνειδητοποιώ ή να αισθάνομαι τη σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων. Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου είχε προβλήματα γιατί ποτέ δεν ήταν μέλος του Κόμματος. Αλλά εκτός από αυτό, θυμάμαι μόνο αγάπη.»
