Ο Τζέιμι Μπελ γνώρισε τον Λαρς φον Τρίερ πριν μια δεκαετία περίπου: είχε μόλις φτάσει στην Κοπεγχάγη για να συναντήσει τον Τόμας Βίντερμπεργκ. Μαζί θα γύριζαν το «Dear Wendy», το σενάριο του οποίου υπέγραφε, μαζί με τον Βίντερμπεργκ, ο Τρίερ. «Ο Τόμας μου έδειχνε τους χώρους,» θυμάται ο Μπελ, σε συνέντευξή του στη βρετανική Guardian. «Μου έλεγε τι σκηνικό θα κατασκευαστεί πού, ποιος θα χρησιμοποιεί ποιον χώρο για να δουλεύει. Μετά χρειάστηκε να περάσουμε από την εξωτερική πισίνα κι εκεί στεκόταν ο Λαρς, με μια πετσέτα στο χέρι. Πέταξε την πετσέτα και μου έσφιξε το χέρι – ήταν ολόγυμνος – και μου είπε, ‘θες να έρθεις για μια βουτιά;’ Και του απάντησα, ‘είμαι εντάξει, φίλε, μόλις έφτασα, δεν έχω αδειάσει ακόμα τη βαλίτσα μου, θα περιμένω.»
Από τότε, ο Τζέιμι Μπελ ήθελε πραγματικά να συνεργαστεί απ’ ευθείας με τον Λαρς φον Τρίερ, τον οποίο θεωρεί ως «έναν από τους πιο πειραματικούς σκηνοθέτες που υπήρξαν ποτέ.» Η ευκαιρία ήρθε με το «Nymph()maniac», όπου ο Μπελ υποδύεται τον Κ, ένα σαδιστή, τις ικανότητες του οποίου αναζητά η νυμφομανής Τζο της Σαρλότ Γκενσμπούργκ, προκειμένου να αισθανθεί ηδονή. «Δεν είχα ιδέα πώς να προσεγγίσω το ρόλο,» λέει ο Μπελ, «δεν ήξερα καθόλου στοιχεία για τη ζωή αυτού του άντρα, δεν υπάρχει εισαγωγή, στοιχεία για το παρελθόν του, καμιά συναισθηματικότητα. Μου φαινόταν πολύ τρομακτικό, αλλά ήθελα να γίνω μέρος της ταινίας και θεώρησα ότι η πρόκληση της άγνοιας ήταν μέρος του παιχνιδιού.»
Ο Τζέιμι Μπελ αναζήτησε βοήθεια για να καταλάβει τον ήρωά του, στο sex club ενός φίλου του στο Λος Αντζελες, αλλά και στους ειδήμονες του BDSM (Bondage, Domination, Sadism, Masochism) που δούλεψαν στην ταινία. Τι ανακάλυψε; «Δεν υπάρχει ένας τύπος ανθρώπου που μοιάζει σα να γουστάρει κάτι τέτοιο. Δε χρειάστηκε να προσπαθήσω να γίνω κάποιος άλλος, ν’ αποκτήσω ένα άλλο look. Πρόκειται απλώς για ένα ερωτικό στοιχείο που αρέσει σε κάποιους ανθρώπους. Η αναζήτηση μιας παράξενης υποκουλτούρας, αυτό δεν υπάρχει. Ο σαδομαζοχισμός βρίσκεται μέσα στη δική μας την κουλτούρα.»
Παρότι οι σκηνές του Τζέιμι Μπελ στο «Nymph()maniac» είναι αποκλειστικά με τη Σαρλότ Γκενσμπούργκ, δεν είχε την ευκαιρία να… συστηθεί, καν, με την ηθοποιό, πριν αρχίσει να της τις βρέχει: «Με τον Λαρς, κυριολεκτικά φτάνεις στο γύρισμα κι εκείνος λέει ‘πάμε’. Και χάνω το μυαλό μου. Γιατί δεν έχω ιδέα τι κάνω. Τα τελευταία χρόνια δούλευα με πολύ συμβατικούς σκηνοθέτες, έχω συνηθίσει στις πρόβες, στην κουβέντα με το δημιουργό. Ο Λαρς δεν κάνει τίποτα τέτοιο. Σε τραβά ενώ, σε κάποιο βαθμό, δεν ξέρεις τι κάνεις. Δεν είχα πει γεια στη Σαρλότ Γκενσμπούργκ πριν αρχίσω να τη χαστουκίζω στο πρόσωπο. Ούτε και της είπα γεια. Πραγματικά όχι, τ’ ορκίζομαι, δεν της είπα ούτε μια λέξη για όλη τη διάρκεια του κοινού μας γυρίσματος. Οταν είπαν, ‘εντάξει, αυτή ήταν η τελευταία μέρα του Τζέιμι, τελείωσε με το ‘Nymph()maniac’, κι όλοι χειροκρότησαν, στον πολύ σύντομο αποχαιρετιστήριο λόγο μου είπα, ‘Σαρλότ, δεν έχω ιδέα τι άνθρωπος είσαι, αλλά είμαι σίγουρος ότι είσαι υπέροχη. Ισως σε ξαναδώ κάποια άλλη φορά.’ Κι αυτό ήταν κυριολεκτικά το μοναδικό πράγμα που της είπα.»
Παραδόξως, ο Τζέιμι Μπελ είδε τη Σαρλότ Γκενσμπούργκ σ’ ένα μπακάλικο στο Λος Αντζελες πριν λίγους μήνες. «Ηθελα να τη χαιρετήσω, αλλά δεν μπορούσα,» εξηγεί ο ηθοποιός. «Σκέφτηκα, την τελευταία φορά που σε είδα, κατέβαζα το κιλοτάκι σου στους αστραγάλους, σ’ έδενα σ’ έναν καναπέ και σου χτυπούσα τον πισινό. Και τώρα αγοράζεις γάλα. Η διαφορά στο περιβάλλον ήταν υπερβολικά μεγάλη για μένα, δεν μπορούσα να τη διαχειριστώ. Κι έτσι έφυγα χωρίς να τη χαιρετήσω, από αμηχανία.»
Ωστόσο, η εμπειρία του από τη συνεργασία με τον Λαρς φον Τρίερ έχει αφήσει στον Τζέιμι Μπελ μόνο ωραίες, έστω κι αν παράξενες, αναμνήσεις: «Η πρόθεση του Τρίερ δεν είναι ποτέ να τρομάξει τους ανθρώπους. Εγώ δεν τρόμαξα στιγμή δίπλα του. Εκανε συνέχεια πλάκα, είναι πολύ τρυφερός με τους ανθρώπους. Ενιωσα ότι η ψυχή του είναι πολύ ζεστή.»
