Αναρωτιέστε τι μεσολαβεί από την στιγμή που ένα στούντιο αποφασίζει να κάνει μια ταινία μέχρι την στιγμή που φτάνει στις αίθουσες; Ο Ζαν Πιερ Ζενέ, ενώ ετοιμάζει την καινούρια του ταινία «The Young and Prodigious Spivet» κάνει ένα διάλειμμα για να κοιτάξει πίσω στο παρελθόν και την «Ζωή του Πι» που παρ ολίγον να ήταν δική του. Διαβάστε πιο κάτω, ολόκληρο το κείμενο που δημοσίευσε στο blog του και ρίξτε μια ματιά σε ένα κόσμο που σπάνια έχουμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε με τόση ειλικρίνεια και καθαρότητα: αυτόν των μεγάλων χολιγουντιανών studio και της λογικής που τα οδηγεί ακόμη και στις πιο καλλιτεχνικές επιλογές τους.
Μετά την έξοδο του «A Very Long Engagement», η Fox με προσέγγισε για να με ρωτήσει αν θα με ενδιέφερε να μεταφέρω τη «Ζωή του Πι», ένα βιβλίο γραμμένο από τον Γιαν Μαρτέλ. Ετσι μαζί με τον Γκιγιόμ Λοράν, γράψαμε ένα σενάριο, το οποίο το στούντιο λάτρεψε αμέσως (κάτι που δεν συμβαίνει πολύ συχνά στο Χόλιγουντ).
Ετσι ξεκίνησε ένα στάδιο προετοιμασίας: επισκέψεις στα στούντιο της Fox στη Μπάχα του Μεξικό (τα οποία δημιουργήθηκαν για να γυριστεί ο «Τιτανικός»), αναζήτηση τοποθεσιών για τα γυρίσματα, στην Ινδία με τον διευθυντή φωτογραφίας μου Μπρούνο Ντελμπονέλ, τον σκηνογράφο Νάιτζελ Φελπς (με τον οποίο δουλέψαμε στο «Alien: Η Αναγέννηση») και τον Ιαν Σμιθ έναν παραγωγό με μεγάλη εμπειρία στη χώρα αφού είχε κάνει ήδη εκεί το «The City of Joy».
Πολύ γρήγορα καταλήξαμε και σε μια εκτίμηση του budget της ταινίας: 85 εκατομμύρια δολάρια! Πολύ περισσότερα απ΄ όσα περίμενε η Fox να ακούσει...
Προκειμένου να προετοιμάσουμε το budget με μεγαλύτερη ακρίβεια, ο Ιαν Σμίθ μου ζήτησε να κάνω storyboards. O Νάιτζελ Φελπς μου ζήτησε να κάνουμε ένα μοντέλο της βάρκας καθώς και της τίγρης και του αγοριού και να γυρίσουμε με αυτά κάτι σαν ένα animated film. Χρησιμοποιώντας την κάμερά μου, μπόρεσα να δομήσω τα κάδρα και να ορίσουμε τις σκηνές του φιλμ.
Μέσα σε τεσσεράμισι μήνες τράβηξα περισσότερες από 3000 φωτογραφίες, τοποθετώντας τους χαρακτήρες σε μια θάλασσα από γυαλιστερά υφάσματα, κάνοντας λήψεις από κάθε γωνία, επιλέγοντας τις εικόνες που μου ταίριαζαν και μοντάροντας τις σκηνές στον υπολογιστή μου. Οι τελικές σκηνές, σχεδιάστηκαν στη συνέχεια στο χέρι από τον Μαξίμ Ρεμπιέρ...
Δυστυχώς όσο προχωρούσαμε τον σχεδιασμό της ταινίας, τόσο βεβαιωνόμαστε ότι ο αρχικός μας προϋπολογισμός των 85 εκατομμυρίων ήταν κοντά στην πραγματικότητα.
Ο Τομ Ρόθμαν, αφεντικό της Fox τότε, με ρώτησε αν θα μπορούσα να κάνουμε τα γυρίσματα στην Ευρώπη Ετσι και δυόμιση ακόμη μήνες η ομάδα μου κι εγώ ερευνούσαμε αυτή την πιθανότητα. Σκεφτήκαμε να κατασκευάσουμε μια τεράστια δεξαμενή και να τοποθετήσουμε τεράστιες μηχανές αέρα στα ισπανικά στούντιο του Αλικάντε και βρήκαμε τεχνικές λύσεις για τα προβλήματα που παρουσίαζε μια ταινία με ένα παιδί και μια τίγρη στη μέση της θάλασσας. Δουλέψαμε με τον Τιερί Λεπορτιέ, έναν φημισμένο εκπαιδευτή άγριων ζώων και τελικά καταλήξαμε στο budget των 59 εκατομμυρίων που η fox ήθελε.
59 εκατομμύρια… Ευρώ. Δυστυχώς ήμασταν στις μέρες που το ευρώ ήταν σημαντικά πιο ισχυρό του δολαρίου. πράγμα που σήμαινε ότι φτάναμε λίγο πολύ στο αρχικό μπάτζετ.
Και τότε ήταν που κάποιος είπε κάτι που μου έφερε ανατριχίλες: «Ας αρχίσουμε από την αρχή κι ας βρούμε καινούριες λύσεις!» Τότε κατάλαβα ότι πολύ εύκολα, θα μπορούσα να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου δουλεύοντας πάνω σε αυτό το φιλμ.
Ετσι, είπα στη Fox, ότι προτιμούσα να κάνω μια άλλη ταινία (το «Μικροαπατεώνες στα δύσκολα» και πως θα μπορούσα να ασχοληθώ ξανά με το «Πι» αμέσως μετά, ξέροντας ότι η τεχνολογία θα προχωρούσε και πως ίσως γινόταν πιο εύκολο να κάνουμε την ταινία μερικά χρόνια αργότερα.
Τελικά το φιλμ πήγε στον Ανγκ Λι και τώρα παίζεται στις αίθουσες. Και δυστυχώς ο Ανγκ Λι έκανε αυτό που θα έκανα κι εγώ στη θέση του: δεν διάβασε το σενάριο μας και έγραψε την δική του εκδοχή.
Μια γρήγορη ματιά στο IMDB επιβεβαιώνει αυτό που ήδη ήξερα: τελικά η ταινία κόστισε 120 εκατομμύρια δολάρια! Αν και είναι αλήθεια ότι ο Ανγκ Λι γύρισε το φιλμ στην Ταιβάν και η χώρα επένδυσε πολύ στην ταινία.
Σαν παρηγοριά, λέω στον εαυτό μου ότι κάθε σκηνοθέτης πρέπει να κάνει στην καριέρα του τα παρακάτω: ένα ασπρόμαυρο φιλμ, ένα φιλμ στην Αμερική κι ένα φιλμ… που δεν θα γυριστεί ποτέ. Ο Τιμ Μπάρτον δούλεψε έναν χρόνο για έναν «Superman» που δεν έγινε ποτέ, ο Κιούμπρικ στο «Napoleon» κι ο Μαρσέλ Καρνέ στο « Island of Lost Children »…
Το μόνο βέβαιο είναι πως αν το «Η Ζωή του Πι» είναι καλή ταινία θα είναι κάτι που θα με ενοχλήσει. Κι αν είναι κακή ταινία θα με ενοχλήσει επίσης. Με κάνει να νιώθω καλύτερα όμως το γεγονός πως αν είχα συνεχίσει να προσπαθώ και πάλι η ταινία θα έβγαινε στις αίθουσες μόλις τώρα. Κι εγώ θα είχα περάσει εφτά χρόνια δουλεύοντας σε μια ταινία που μου είχε ανατεθεί…
Tags: ζαν πιερ ζενέ, η ζωή του πι
