Σας είχαμε μιλήσει από το South By Southwest 2016 για το «The American Epic Sessions» - ένα συγκλονιστικό μουσικό ντοκιμαντέρ και μία ιδέα των Τζακ Γουάιτ και Τ-Μπόουν Μπερνέτ.
Οι δίσκοι γραμμοφώνου μέχρι τη δεκαετία του 1920 απεικόνιζαν την ανώτερη κοινωνική τάξη: μόνο οι πλούσιοι είχαν μουσική σπίτι τους, τα λευκά ακούσματα μόνο κοβόντουσαν σε δίσκους. Οταν εφευρέθηκε το ραδιόφωνο η μουσική αγορά τρόμαξε: κανείς δε θα αγοράζει πια δίσκους εφόσον μπορεί να ακούει μουσική δωρεάν. Σκέφτηκαν λοιπόν να ανοιχτούν προς τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις - τα φτωχικά στρώματα της απέραντης Αμερικής. Να φύγουν από τις μεγαλουπόλεις και να κατέβουν στο Νότο. Ομως δεν μπορούσαν να πουλήσουν τις «λευκές μουσικές» σε αυτό το target group. Επρεπε να συλλάβουν τον μαύρο ήχο του αμερικανικού περιθωρίου. Επρεπε να ταξιδέψουν στο Μισισιπή, την Αλαμπάμα, το Τέξας και να ακούσουν bluegrass, soul, blues, gospel, country, cajun.
Η ATnT κατασκεύασε ένα φορητό ηχογραφέα, το «Scully» (πήρε το όνομά του από τους εφευρέτες του Τζον και Λάρι Σκάλι, που δούλευαν για την Columbia Records) και ανακοινώσεις πλημμύρισαν τους δρόμους των φτωχικών συνοικιών του Νότου: ελάτε να ηχογραφήσουμε το τραγούδι σας. Εμφανίστηκαν μπάντες και μουσικοί που δεν είχαν ακούσει ποτέ γραμμόφωνο, αλλά έκοβαν τον πρώτο τους δίσκο. Η διαδικασία ήταν μία κι έξω: το μηχάνημα ηχογράφησης χάραζε επί τόπου στο κερί το μάστερ και μοναδικό κομμάτι του τραγουδιού σου (που έπρεπε να είναι κάτω από 3 λεπτά).
Λίγα χρόνια πριν, και σε συνεργασία με το BBC (καθώς όλα τα sessions θα πάρουν και τη μορφή μίνι τηλεοπτικής σειράς, όχι μόνο κινηματογραφικού ντοκιμαντέρ) οι Γουάιτ και Μπερνέτ είχαν την εξής ιδέα: κι αν έφερναν μία σειρά από σύγχρονους μουσικούς και τους έβαζαν να ηχογραφήσουν ένα κομμάτι με τον «Scully», σε συνθήκες δεκαετίες του 1920; Πώς θα ανταπεξέλθουν στην πρόκληση της ωμής, ακατέργαστης ηχογράφησης οι Alabama Shakes, Taj Mahal, Bettye LaVette, Willie Nelson, Elton John, Nas, Edie Brickell και Steve Martin (με το μπάντζο του);
Οσο το στούντιο μετατρέπεται σε εκκλησία, όσο κανείς βλέπει αλαζονικά είδωλα να τρέμουν μπροστά από το μικρόφωνο του ηχογραφέα ή να λιώνουν σε πρόβες, καταλαβαίνεις ότι δε βλέπεις απλά ένα μουσικό ντοκιμαντέρ. Αλλά έναν ύμνο για την ίδια την ωμή δύναμη της μουσικής.
Δείτε το παράδειγμα του Ελτον Τζον - δεν είναι από τα πιο δυνατά της ταινίας, αλλά υπάρχει ένα απόσπασμα που προηγείται και εδώ έχει κοπεί: με πόσο σεβασμό (και ένα ίχνος ανασφάλειας) ζήτησε από τον Γουάιτ να τον στηρίξει παίζοντας κιθάρα. Να μη βγει μόνος με το πιάνο του. Τέτοιες μικρές στιγμές θα σας συγκλονίσουν - αν ποτέ δούμε κι εδώ αυτή την ταινιάρα.
.
.
.
Διαβάστε περισσότερα:
