«Mad Men» (6η σεζόν)
Η 5η σεζόν της σειράς θα θεωρείται πιθανώς για πάντα το δημιουργικό της απόγειο, καθώς μιλούσε για την αλλαγή, ένα θέμα πάντοτε πολύ πιο αβανταδόρικο από το να αναλύεις λεπτότερα και εγγενώς πιο πνιγηρά ζητήματα όπως το να μένεις στάσιμο ή το να προσεγγίζεις το θάνατο. Γι’αυτό και έχει αξία να τονίσουμε πόσο σπουδαία ήταν αυτή η 6η σεζόν της σειράς. Διότι είδε τον Γουάινερ να παίρνει το χρόνο του στοχαζόμενης περί θανάτων, κυριολεκτικών και αλληγορικών.
Καθώς η Αμερική αλλάζει, η σειρά βρίσκει τον Ντον -και όλο το σύμπαν χαρακτήρων τριγύρω του- να αγκομαχούν με τους όρους αυτής της εξέλιξης, κάτι που αναμφίβολα σηματοδοτεί το ένα βήμα πριν το τέλος (τους). Με κέντρο βάρους τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που μόλις και μετά βίας φαίνεται, ο Γουάινερ εξερευνά τόσο το βάρος του θανάτου όσο και ζητήματα κοινωνικά και δυναμικές διαφυλετικές σε μια ιστορικά αμφίρροπη περίοδο για την Αμερική.
O τρόπος που η σειρά κλείνει τον κύκλο της επιστρέφοντας πίσω στην αρχή είναι σπουδαίος: Η Πέγκι είναι ένας νέος Ντον σε τροχιά ανόδου την ώρα που ο ίδιος ο Ντον αποδέχεται τα μηνύματα που λαμβάνει για μια ολόκληρη σεζόν (για παραπάνω θα έλεγε κανείς) και επιτέλους διώχνει από πάνω του το ψεύτικο αυτό προσωπείο, στην συναισθηματικά συναρπαστική σκηνή που κλείνει αυτό τον 6ο κύκλο.
Ο Γουάινερ έχει φέρει τη σειρά σε ένα σημείο που μπορεί να κάθεται για ένα ολόκληρο 40λεπτο και να ολοκληρώνει ασκήσεις ύφους πάνω σε ιδέες και προκαταλήψεις της εποχής (η επεισοδιάρα που είναι όλη σαν ένα bad trip, για παράδειγμα, ένα από τα πιο περίεργα πράγματα που είδαμε φέτος στην τηλεόραση) όμως δεν ξεχνά πώς να κάνει
α) τις διαδρομές των χαρακτήρων του ενδιαφέρουσες, δραματικές, τραγικές, αστείες και
β) κάθε νέα σεζόν ένα ακόμα κεφάλαιο σε αυτή την συνεχιζόμενη ματιά του στον πόλεμο των γενεών, των ιδεολογιών και των κοινωνικών εμμονών σε μια χώρα που αλλάζει.
Κανείς δεν γράφει κοινωνικά δράματα μέσα από μάτια πλήρως σχηματισμένων χαρακτήρων-σύμβολα όπως μπορεί να το κάνει το «Mad Men», ιδίως όταν μιλάμε για σεζόν-ορισμό της μετάβασης προς το τελικό στάδιο. Μια σεζόν, επί της ουσίας, πάνω στην αποδοχή του Επόμενου. Ό,τι κι αν καταλήγει να σημαίνει αυτό.
Γράψαμε στο Flix
Ένα ακόμα μοτίβο που διαρκώς επανερχόταν στη διάρκεια της σεζόν ήταν τα φλασμπάκ στα παιδιά χρόνια του Ντον, στο πώς μεγάλωσε υπό τις χειρότερες δυνατές συνθήκες. Στη διάρκεια ενός μίτινγκ ιδεών με τους εκπροσώπους της σοκολάτας Hershey’s, ο Ντον ζει το απόλυτο φλάσμπακ: Σα να έχει εξαντλήσει τα αποθέματα ψέματος που μπορεί να κρύβει μέσα του, αραδιάζει στο τραπέζι την δραματική αλήθεια, καταφέρνοντας να ξεγυμνώσει την ανάμνηση από τη ζεστασιά της. Είναι μια καθηλωτική σκηνή που μου έριξε το σαγόνι στο πάτωμα, σαν ακριβές αντίθετο εκείνης της αντίστοιχης σκηνής του φινάλε της 1ης σεζόν, με τη χρονομηχανή. (Από το recap του φινάλε.)
(Για την 6η σεζόν της σειράς γράψαμε κείμενο για κάθε ένα επεισόδιο, λινκ για τα οποία θα βρεις στο τέλος του παραπάνω recap.)
Το καλύτερο επεισόδιο
«The Flood» (6x05)
Ή αλλιώς, εκείνο που ο Μπόμπι Ντρέιπερ βλέπει τον «Πλανήτη των Πιθήκων» στο σινεμά και αποκτά συναίσθηση του θανάτου, σε ένα από τα πιο ανατριχιαστικά επεισόδια που έχει κάνει η σειρά ποτέ.
Μια σκηνή
Στους τίτλους αρχής της σειράς μια φιγούρα πέφτει και μια άλλη φιγούρα κάθεται με πλάτη προς την κάμερα σε έναν καναπέ. Με αποκορύφωμα τη διαδρομή σε αυτή την 6η σεζόν, γινόμαστε μάρτυρες του πώς ο Ντον (που πάντα υποθέταμε πως είναι η 2η φιγούρα) ενσαρκώνει την πορεία της πρώτης, και η Πέγκι τον αντικαθιστά (;) σε εκείνη την τόσο εμβληματική δεύτερη.
Ο Γουάινερ έχει δικαίωμα να καδράρει αυτή τη στιγμή με όσο αυτάρεσκο τρόπο θέλει. Γιατί πλέον είμαστε εκεί. (Περισσότερα)
(Το ασημένιο μετάλλιο σκηνής για τη φετινή σεζόν πάει στον Κεν.)
Και κάτι ακόμα
Για τη σειρά έχει εκφράσει το θαυμασμό του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, ο οποίος την προτιμά από τον κινηματογράφο, ενώ το Σωματείο Σεναριογράφων την συμπεριέλαβε στη δεκάδα πιο καλογραμμένων σειρών στην ιστορία, με #1 στη σχετική λίστα τους «Sopranos», σειρά από την οποία ξεκίνησε ο Γουάινερ.
Όσο για το μέλλον, η σειρά θα ολοκληρωθεί με μια τελευταία σεζόν κομμένη στα δύο δυστυχώς, αλλά ως τότε μπορούμε να ακούμε το εορταστικό της επίσημο σάουντρακ.
Και φυσικά να κάνουμε επανάληψη σε όλη την 6η σεζόν. (Scroll down στο τέλος του ποστ για όλα τα λινκς.)
Πέρσι
- Στη θέση 5: «American Horror Story: Asylum»
- Το «Mad Men»: Θέση 2
Τα άλλα νούμερα
- Το νούμερο 10 του 2013
- Το νούμερο 9 του 2013
- Το νούμερο 8 του 2013
- Το νούμερο 7 του 2013
- Το νούμερο 6 του 2013
Κι άλλα από τα καλύτερα της TV του 2013:
- H χρονιά σε πρόσωπα: Τα 10 πρόσωπα (και οι καρχαρίες) της χρονιάς
- Τα νεο-procedurals του CBS: Η θριαμβευτική επιστροφή στις ρίζες
- Το απότομο τέλος του «Bunheads»: Η καλύτερη cancelled-too-soon σειρά της χρονιάς
- Η πολλαπλή Τατιάνα Μασλάνι του «Orphan Black»: Η καλύτερη ερμηνεία της σεζόν
- Τίτλοι αρχής: Τα 11 ωραιότερα ανοίγματα νέων σειρών
- Τα success story: Η απότομη άνοδος του Netflix
- Τα μεγάλα αντίο: Τα 5 καλύτερα και το 1 χειρότερο φινάλε
