Το «Tales» είναι αυτό ακριβώς που περιγράφει ο τίτλος του, χαλαρά συνδεδεμένες ιστορίες από το σύγχρονο Ιράν.
Ενας σκηνοθέτης προσπαθεί επίμονα να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για τους φτωχούς και καταφρονεμένους (γι’ αυτό και, πρωτότυπο, μέρος της ταινίας έχει πάνω το «rec», σαν τραβηγμένο από τη δική του κάμερα), ένας ταξιτζής παίρνει τυχαία κούρσα μια παιδική του φίλη που έχει γίνει πόρνη, μια ομάδα απολυμένων από το τοπικό εργοστάσιο που έκλεισε βάζουν διεκδικήτρια των αποζημιώσεών τους τη γηραιότερη που είναι και σοφότερη, παρότι δεν ξέρει ούτε να διαβάζει, ούτε να γράφει, ούτε να μιλά συγκροτημένα, ο δημόσιος υπάλληλος προτιμά αντί να εξυπηρετήσει να μιλά με την ερωμένη του στο τηλέφωνο, όλες οι γυναίκες είναι ταλαίπωρα πλάσματα, όλοι οι άντρες ράθυμοι ή βίαιοι κι άλλα τέτοια γραφικά.
Οι ιστορίες του «Tales» είναι τόσο τυποποιημένες και προβλέψιμες που μόνο ένας ιδιαίτερα ταλαντούχος σεναριογράφος και σκηνοθέτης θα μπορούσε να τους δώσει έναν ενδιαφέροντα αέρα. Αντίθετα, η Μπανί-Ετεμάντ σκηνοθετεί απόλυτα συμβατικά, ηθοποιούς που παίζουν σα να δίνουν σχολική, άντε σπουδαστική, παράσταση.
Βέβαια το σύγχρονο Ιράν πράγματι αποτυπώνεται στην ταινία, αλλά περισσότερο τυχαία, με τα περάσματα από τους πολύβουους δρόμους και τις εξαθλιωμένες δημόσιες υπηρεσίας, παρά χάρη στην οπτική της σκηνοθέτη. Κι όμως το φιλμ που μετά βίας κρατά τα μάτια ανοιχτά για τα 88 λεπτά του, βρίσκεται στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Βενετίας, εισιτήριο που η κινηματογραφική και όχι μόνο κοινότητα θεωρεί σημαντικό διαπιστευτήριο. Καλά να είναι η ποσόστωση…
