Ο Πίτερ Μπογκντάνοβιτς είχε να κάνει ταινία (μεγάλου μήκους μυθοπλασίας, όπως τονίζει), 13 χρόνια. Το νέο του πόνημα, «She’s Funny That Way», με πρωταγωνιστές τους Οουεν Γουίλσον, Ιμοτζεν Πουτς, Τζένιφερ Ανιστον, Κάθριν Χαν, Ρις Ιφανς, Γουιλ Φόρτε (η Σίμπιλ Σέπερντ, πρώην σύζυγός του άλλωστε, κάνει λίγες σύντομες εμφανίσεις), δεν αλλάζει σε τίποτε την ιστορία του, μια φαρσοκοκωμωδία χωρίς εκπλήξεις, πρωτοτυπία ή φινέτσα, που άρεσε κυρίως στο ιταλικό κοινό του Φεστιβάλ, πράγμα ενδεικτικό. Ωστόσο, ο Μπογκντάνοβιτς, μαζί με δυο από τους ηθοποιούς του μόνο, τον Οουεν Γουίλσον και την Κάθριν Χαν, έδωσε συνέντευξη Τύπου και την παρακολουθήσαμε με προσοχή.
Οχι για να ρωτήσουμε ή να μάθουμε κάτι σημαντικό. Ούτε για τον Οουεν Γουίλσον, παρότι είναι πάντα αδέξιος, οξυδερκής και χαριτωμένος. Κυρίως για να δούμε από κοντά ένα θρύλο του σινεμά, έναν άνθρωπο με αμέτρητες ιστορίες στο τεφτέρι του, ένα σκηνοθέτη, σεναριογράφο, δημοσιογράφο συνεντεύξεων, συγγραφέα, παθιασμένο εραστή του σινεμά, που μιλά για τον Χάουαρντ Χοκς ή για τον Κάρι Γκραντ σα να κάθονταν στο διπλανό θρανίο. Και παρότι αρχικά μοιάζει ελαφρώς δυσκίνητος, αρκετά μεγαλωμένος, στα 75 του πια, με τα μαλλιά του βαμμένα καστανό σκούρο, μιλώντας τα μάτια του γυαλίζουν και μοιάζει έτοιμος για όλα: για ν’ αφηγηθεί το παρελθόν, αλλά και να κάνει σχέδια για το μέλλον. Διαβάστε παρακάτω τα highlights από τη συνέντευξη Τύπου.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «She’s Funny That Way»
Για την ιδέα του «She’s Funny That Way»
Πίτερ Μπογκντάνοβιτς Το 1979, μαζί με τη Λουίζ (Στράτεν, τέως σύζυγο και παντοτινή συν-σεναριογράφο), γυρίσαμε το «Saint Jack», που μάλιστα βραβεύτηκε τότε και στο Φεστιβάλ Βενετίας. Στην ταινία χρησιμοποιήσαμε κάποια πραγματικά call girls, που διαρκώς μας έλεγαν ότι ήθελαν να σταματήσουν τη δουλειά που έκαναν. Τις προσλάβαμε ως ηθοποιούς στην ταινία κι έπειτα τους δώσαμε επιπλέον χρήματα για να μπορέσουν να έχουν μια άνεση ν’ αλλάξουν καριέρα. Εκεί βρίσκεται η αρχική ιδέα του «She’s Funny That Way» που έχει μια πανομοιότυπη κεντρική ηρωίδα. Οταν ξεκινήσαμε, με τη Λουίζ, να γράφουμε το σενάριο, περνούσαμε μια πολύ άσχημη περίοδο στη σχέση μας και θέλαμε να γράφουμε μια κωμωδία για να φτιάξουμε τη διάθεσή μας. Το φιλμ αρχικά λεγόταν «Squirrels to the Nuts», είναι μια ατάκα που επαναλαμβάνεται συχνά στο «Cluny Brown» του Ερνστ Λιούμπιτς. Ο ήρωας λέει ότι κανείς δεν μπορεί να επιβάλλει στον άλλον πώς να ζήσει τη ζωή του. Στο Χάιντ Παρκ πολύς κόσμος πηγαίνει και ταΐζει τους σκίουρους με βελανίδια. Αν κάποιος θελήσει να ταΐσει τα βελανίδια με σκίουρους, δεν μπορείς να τον σταματήσεις.
Για τη συνεργασία Οουεν Γουίλσον – Πίτερ Μπογκντάνοβιτς
Οουεν Γουίλσον Δε νιώθω ότι συνέβαλα με κανέναν ιδιαίτερο τρόπο στην ταινία, ούτε στο σενάριο, δε χρειάστηκε ποτέ: το ενθουσιαστικό για μένα, για την Κάθριν, για όλους τους συντελεστές, ήταν η ευκαιρία να δουλέψουμε με τον Πίτερ και να πάρουμε μέρος σε κάτι που έκανε αυτός. Απλώς χάρηκα που με σκέφτηκε.
Πίτερ Μπογκντάνοβιτς Ο Οουεν είναι απλώς σεμνός. Τόσο εκείνος, όσο και η Κάθριν, έκαναν διαρκώς υπέροχους αυτοσχεδιασμούς στο γύρισμα, τους οποίους κρατούσαμε. Είναι ένας εξαιρετικός σεναριογράφος.
Ο Οουεν Γουίλσον για την ομοιότητα αυτού του ρόλου του με το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι»
Νομίζω ότι η ομοιότητα των δυο ηρώων είμαι εγώ και τα στοιχεία που τους φέρνω, αλλά επίσης το γεγονός ότι ο Γούντι και ο Πίτερ μοιάζουν στον τρόπο που συμπεριφέρονται στο σετ. Είναι κύριοι, πάντα υποστηρίζουν και βοηθούν τον ηθοποιό, ποτέ δεν επιτρέπουν την ένταση και πάντα έχουν τον έλεγχο. Κατευθύνουν το πλοίο.
Για τη Νέα Υόρκη
Οουεν Γουίλσον Ηταν τρομερά διασκεδαστικό που γυρίσαμε στη Νέα Υόρκη, πράγμα σπάνιο πια, όλο τα γυρίσματα γίνονται στο Γουίλμινγκτον της Βόρειας Καρολίνας που… υποδύεται τη Νέα Υόρκη.
Μπογκντάνοβιτς Η Νέα Υόρκη είναι ένα μέρος που μόνο με την ύπαρξή του σου φέρνει έμπνευση, σε κάνει να γράφεις, να δημιουργείς όμορφα πράγματα. Λένε ότι έχει αλλάξει, κτίρια πέφτουν, άλλα σηκώνονται στη θέση τους. Για μένα μένει πάντα ίδια.
Κάθριν Χαν Η ταινία είναι τυλιγμένη σ’ ένα πανέμορφο τούλι νοσταλγίας, γεμάτο από εικόνες της φαντασίας της ηρωίδας, που είναι υποκειμενική. Είναι η υπέροχη Νέα Υόρκη του σινεμά, όπου ένα ταξί σε περιμένει πάντα κάτω από τον λαμπερό ήλιο, βρίσκεις πάντα ελεύθερο τραπέζι στο εστιατόριο, οι φίλοι σου περπατούν τριγύρω, μια ιδεαλιστική, ρομαντική εικόνα της Νέας Υόρκης, ως ανάμνηση.
Για την πορεία του σινεμά
Μπογκντάνοβιτς Δε μ’ αρέσει να δαγκώνω το χέρι που… δε με ταΐζει, αλλά δυστυχώς το Χόλιγουντ έχει πάρει λάθος κατεύθυνση, έχει γεμίσει σίκουελς, πρίκουελς, καρτούν, υπερηρωικά υπερθεάματα. Παλιά, όταν ο Κάμερον έκανε τον «Τιτανικό», όλοι έλεγαν θ’ αποτύχει, αλλά όταν πέτυχε όλοι ήθελαν να κάνουν το ίδιο μ’ αυτόν. Εμένα μ’ αρέσουν οι μικρότερες ταινίες, όχι με πολλά λεφτά, ανεξάρτητες, ενδιαφέρουσες ταινίες. Υπάρχουν άνθρωποι στην Αμερική που ενδιαφέρονται να τις κάνουν. Πρέστον Στέρτζες, Ερνστ Λιούμπιτς, Χάουαρντ Χοκς αυτές τις μέρες δεν υπάρχουν πια, υπάρχει μόνο το πόσα εκατομμύρια δολάρια θα κάνεις το πρώτο Σαββατοκύριακο. Βλέπω τις ταινίες του Γουες Αντερσον, του Νόα Μπόμπακ, του Κουέντιν Ταραντίνο, που δε γίνονται με καλούπι ή ειδικά εφέ και συνέρχομαι. Ο Μπάστερ Κίτον όταν έπεφτε και χτύπαγε το κεφάλι του στο δρόμο, ο Φρεντ Αστέρ όταν έκανε κύκλους την Τζίντζερ Ρότζερς χορεύοντας, τα έκαναν πραγματικά αυτά που έβλεπες, τώρα με τα ειδικά εφέ δεν πιστεύεις τίποτα. Γι’ αυτό κι εγω δεν ενδιαφέρομαι πια, αν ο Σπάιντερμαν μπορεί να πετά πάνω απ’ την πόλη. Μ’ αρέσει κυρίως να κάνω μια ταινία και ν’ ακούω τον κόσμο να γελά, είναι το ωραιότερο συναίσθημα. Κάποτε μου είπε ο Κάρι Γκραντ, έπαιζα το «What’s Up Doc» στο Radio City, τεράστια αίθουσα και μου λέει, πήγαινε να τους ακούσεις να γελούν, θα κάνει καλό στην καρδιά σου. Είναι το μεγαλύτερο δώρο ανάμεσα σ’ ένα σκηνοθέτη και το κοινό, η χαρά του γέλιου.
Για τον Ρότζερ Κόρμαν
Μπογκντάνοβιτς Ξεκίνησα την καριέρα μου με τον Ρότζερ Κόρμαν, ήταν παραγωγός στην πρώτη ταινία μου, το «Τargets» και δίπλα του έμαθα να «κλέβω» ταινίες, να κλέβω πλάνα, τοποθεσίες, έμαθα πώς να κάνω ταινίες με ελάχιστα χρήματα και με τρομερή ταχύτητα. Αυτή εδώ έγινε μέσα σε 29 μέρες. Ο Κόρμαν έχει φέρει τόσο κόσμο στη δουλειά, τον Τζακ Νίκολσον, τον Τζόναθαν Ντέμι, τον Μάρτιν Σκορσέζε, τον Ρον Χάουαρντ, είναι εκπληκτικός, εμπνευστής του guerilla warfare στο σινεμά. Το μότο του ήταν πάντα, μη ζητάς άδεια, απλώς τράβα το. Ηταν μεγάλη επιροή, τον είδα πρόσφατα, δεν έχει αλλάξει καθόλου.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «She’s Funny That Way»
