Μια μικρή περιγραφή του νέου πονήματος του Τζόναθαν Καουέτ εξαντλείται στην αποτύπωση του ταξιδιού που έκανε μαζί με την ψυχασθενή μητέρα του από το Χιούστον στη Νέα Υόρκη σε μορφή video diary με παρεμβολές ψυχεδελικών διαλειμμάτων και μουσικών αναφορών. Τίποτα, δηλαδή, που να μην θυμίζει το «Tarnation», την ταινία που το 2003 έκανε το όνομα του Καουέτ γνωστό στους φεστιβαλικούς (και μη) κύκλους.
Ωστόσο, δεν υπάρχει καταλληλότερος άνθρωπος για να περιγράψει το «Walk Away Renee» από τον ίδιο τον Τζόναθαν Καουέτ: «Ενιωσα την ανάγκη να επιστρέψω στη σχέση με τη μητέρα μου γιατί στο “Tarnation” παρέλειψα πολλές λεπτομέρειες. Το “Walk Away Renee” είναι σαν ένας τρόπος να ξαναπιάσω το ίδιο θέμα από μια άλλη οπτική γωνία και φυσικά δίνοντάς του το χρόνο που του αναλογεί. Επίσης, λειτούργησε για μένα σαν μια γέφυρα ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και το πιο αφηγηματικό σινεμά. Υπάρχει μυθοπλασία εδώ, ακόμη και αν η μυθοπλασία είναι μια μεταφορά για την αλήθεια. Νομίζω πως αυτή η ταινία είναι μια συνεχόμενη επικοινωνία με την αλήθεια».
Επίσης δεν υπάρχει καταλληλότερος τρόπος για να περιγράψεις το «Walk Away Renee» (ο τίτλος εμπνευσμένος από το τραγούδι των «Left Banke» από το 1966, αν και το όνομα της μητέρας του Καουέτ είναι στην πραγματικότητα Ρενέ) παρά μόνο αν το έχεις δει. Η προβολή του, το Σάββατο το βράδι στην Εβδομάδα Κριτικής αναμένεται να λύσει το μυστήριο γύρω από το αν ο 38χρονος Καουέτ είναι ένα «άσφαιρο» φαινόμενο των φεστιβάλ (που ξεπετάχτηκε με την υποστήριξη του Γκας Βαν Σαντ) ή ένας πραγματικά ανήσυχος καλλιτέχνης που θα απασχολήσει το κινηματογραφικό μέλλον. Οι πρώτες σκηνές της ταινίας δεν βοηθούν και ιδιαίτερα για να αποφασίσετε...
