Οι δίσκοι γραμμοφώνου μέχρι τη δεκαετία του 1920 απεικόνιζαν την ανώτερη κοινωνική τάξη: μόνο οι πλούσιοι είχαν μουσική σπίτι τους, τα λευκά ακούσματα μόνο κοβόντουσαν σε δίσκους. Οταν εφευρέθηκε το ραδιόφωνο η μουσική αγορά τρόμαξε: κανείς δε θα αγοράζει πια δίσκους εφόσον μπορεί να ακούει μουσική δωρεάν. Σκέφτηκαν λοιπόν να ανοιχτούν προς τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις - τα φτωχικά στρώματα της απέραντης Αμερικής. Να φύγουν από τις μεγαλουπόλεις και να κατέβουν στο Νότο. Ομως δεν μπορούσαν να πουλήσουν τις «λευκές μουσικές» σε αυτό το target group. Επρεπε να συλλάβουν τον μαύρο ήχο του αμερικανικού περιθωρίου. Επρεπε να ταξιδέψουν στο Μισισιπή, την Αλαμπάμα, το Τέξας και να ακούσουν bluegrass, soul, blues, gospel, country, cajun.
[Το κινηματογραφικό φεστιβάλ SXSW διεξάγεται φέτος από τις 11 μέχρι τις 20 Μαρτίου. Το Flix βρίσκεται στο Ωστιν, Τέξας για να σας μεταφέρει όλα όσα συμβαίνουν μέσα κι έξω από τις σκοτεινές αίθουσες με την υποστήριξη της Πρεσβείας των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αθήνα]
Η ATnT κατασκεύασε ένα φορητό ηχογραφέα, το «Scully» (πήρε το όνομά του από τους εφευρέτες του Τζον και Λάρι Σκάλι, που δούλευαν για την Columbia Records) και ανακοινώσεις πλημμύρισαν τους δρόμους των φτωχικών συνοικιών του Νότου: ελάτε να ηχογραφήσουμε το τραγούδι σας. Εμφανίστηκαν μπάντες και μουσικοί που δεν είχαν ακούσει ποτέ γραμμόφωνο, αλλά έκοβαν τον πρώτο τους δίσκο. Η διαδικασία ήταν μία κι έξω: το μηχάνημα ηχογράφησης χάραζε επί τόπου στο κερί το μάστερ και μοναδικό κομμάτι του τραγουδιού σου (που έπρεπε να είναι κάτω από 3 λεπτά).
Το «The American Epic Sessions» είναι μία ιδέα των Τζακ Γουάιτ και Τ-Μπόουν Μπερνέτ: κι αν έφερναν μία σειρά από σύγχρονους μουσικούς και τους έβαζαν να ηχογραφήσουν ένα κομμάτι με τον «Scully», σε συνθήκες δεκαετίες του 1920; Πώς θα ανταπεξέλθουν στην πρόκληση της ωμής, ακατέργαστης ηχογράφησης οι Alabama Shakes, Taj Mahal, Bettye LaVette, Willie Nelson, Elton John, Nas, Edie Brickell και Steve Martin (με το μπάντζο του);
Αυτό που αρχικά μοιάζει να είναι ένα ντοκιμαντέρ που θα αφορά ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό που εκτιμά τις folk ρίζες της αμερικάνα, από το πρώτο δεκάλεπτο ξεπερνά τα όρια της οθόνης και σε χτυπά στο κάθισμά σου σαν ηλεκτρικό ρεύμα: η αλήθεια των στιγμών του είναι μοναδική και βαθιά συγκινητική. Σαν να γεννιέται καθαρόαιμη τέχνη σε real time μπροστά στα μάτια σου.
Σε αυτό ευθύνονται πρώτα από όλα οι παραγωγοί (ο Μπερνέτ είναι ο καλύτερος και πολυπράγμων μουσικός παραγωγός της folk. αλλά κι ο σεβασμός του Γουάιτ στις ρίζες της μουσικής διαφαίνεται από κάθε μικρή λεπτομέρεια της ηχογράφησης) αλλά και οι Βρετανοί συνσκηνοθέτες Μπέρναρντ ΜακΜάχον και Αλισον ΜακΚόρτι (η ταινία είναι στην ουσία ένα δείγμα μίας τηλεοπτικής σειράς που ετοιμάζεται για το BBC με ολόκληρη τη σειρά ηχογραφήσεων), οι οποίοι συλλαμβάνουν τις στιγμές σαν να βρίσκονται σε εκκλησία.
Και βρισκόμαστε σε εκκλησία. Οταν ένας μουσικός δουλεύει μία ζωή για να μπει τελικά στο στούντιο και να ηχογραφήσει το κομμάτι του, τα τρία εκείνα λεπτά ο χώρος πλημμυρίζει από συγκίνηση, δέος, σεβασμό και κατάνυξη. Και είναι συγκλονιστικό να βλέπεις τους «κακομαθημένους» τεχνολογικά σταρ της εποχής, αλλά και εμβληματικά ονόματα της αμερικανικής μουσικής παράδοσης να επιστρέφουν σε αυτές τις ρίζες. Να συνεργάζονται σαν ομάδα με τους μουσικούς τους, να συγχρονίζουν τις ανάσες τους, να κοιτιούνται στα μάτια σε κάθε νότα και στο τέλος να καταρρέουν από τη συγκίνηση και να χαίρονται σαν μικρά παιδιά.
Οι περισσότεροι μουσικοί επιλέγουν να ερμηνεύσουν τραγούδια των 20ς (που μπορεί να άκουγαν στις κουζίνες των σπιτιών τους από τη γιαγιά και τον παππού τους), κάποιοι άλλοι (όπως ο Elton John) συνθέτουν επί τόπου κομμάτια εμπνευσμένα από την εποχή. Κι αν μπορούμε να περιμένουμε ότι η Ριάνον Γκίντενς των Carolina Chocolate Drops θα κλέψει την παράσταση ψιθυρίζοντας σαγηνευτικά στο 20ς μικρόφωνο-αντίκα σαν μία άλλη Mπέσι Σμιθ ή Μπίλι Χάλιντεϊ, κανείς δεν μας έχει προετοιμάσει για το μεγάλο σοκ: η συγκινητικότερη και πιο ουσιώδης ερμηνεία έρχεται από τον Nas, ο οποίος ερμηνεύει ένα blues κομμάτι ραπάροντας (αλλά κι ένα δικό του μετέπειτα) συνδέοντας το χθες με το σήμερα με ανατριχιαστικό τρόπο: όλα όσα τραγουδούσαν οι μαύροι στα 20 ισχύουν ακόμα.
Ανυπομονούμε για τη σειρά του BBC, βγήκαμε επαναβαπτισμένοι και με πίστη στο ωμό ταλέντο της μουσικής γύρω μας.
[Το κινηματογραφικό φεστιβάλ SXSW διεξάγεται φέτος από τις 11 μέχρι τις 20 Μαρτίου. Το Flix βρίσκεται στο Ωστιν, Τέξας για να σας μεταφέρει όλα όσα συμβαίνουν μέσα κι έξω από τις σκοτεινές αίθουσες με την υποστήριξη της Πρεσβείας των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αθήνα]
Περισσότερο SXSW Film Festival:
- SXSW 2016 «Born to be Blue»: Ο Ιθαν Χοκ είναι... Almost Blue
- SXSW 2016: Eίναι το «Don't Think Twice» το «Big Chill» της γενιάς μας;
- SXSW 2016 «Sausage Party»: Ο Σεθ Ρόγκεν φέρνει στο Τέξας το animation... porn του!
- SXSW 2016: Το «Suntan» στέλνει χαιρετισμούς από το Τέξας
- SXSW 2016: Τα Πρόσωπα του Φεστιβάλ
- SXSW 2016: Το Flix στην πρεμιέρα της νέας ταινίας του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ
- SXSW 2016: Everybody Wants Some / Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ παραμένει υπέροχα και dazed και confused
- Το Flix στο Τέξας: 10 πράγματα που περιμένουμε να ζήσουμε στο SXSW που ξεκινά απόψε!
Tags: SXSW 2016
