Η Ζιλιέτ Γκρεκό ήταν ίνδαλμα - του Παρισιού, της καλλιτεχνικής γειτονιάς του Σεν-Ζερμέν-ντε-Πρε, των ταινιών του Τζον Χιούστον, του Ζαν Κοκτό, του Ζαν Ρενουάρ όπου έπαιξε, αφήνοντας το μοναδικό στίγμα της, εκείνο της μελαγχολικής, μαυροφορεμένης γοητείας της Γαλλίας του '50 και του '60.
Η Γκρεκό γεννήθηκε το 1927 - τα παιδικά χρόνια της ήταν δύσκολα, στη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου, απομακρυσμένη από την οικογένειά της, τοποθετήθηκε στο ναζιστικό στρατόπεδο του Ράβενσμπρουκ ως την απελευθέρωση, το 1945. Πίσω στο Παρίσι, άρχισε να συχνάζει στα καφέ και τα μπαρ του Σεν-Ζερμέν-ντε-Πρε, όπου περνούσε το χρόνο της με τον Σαρτρ, τη Σιμόν ντε Μποβουάρ, τον Μπορίς Βιάν, τον Μάιλς Ντέιβις, εκπατρισμένο στη Γαλλία, αγαπημένο της σύντροφο. Γοητευτική, τολμηρή, ιδιοσυγκρασιακή, γοήτευσε τους καλλιτέχνες και την ιντελιγκέντσια της εποχής, άρχισε να παίζει μικρούς ρόλους στο θέατρο και να τραγουδά στα καμπαρέ. Η κινηματογραφική καριέρα της άρχισε να παίρνει τα πάνω της με δεύτερους, αλλά χαρακτηριστικούς ρόλους σε ταινίες σαν το «Ορφέας και Ευρυδίκη» του Κοκτό και το «Η Ελενα και οι Αλλοι» του Ρενουάρ.
Κυκλοφόρησε το πρώτο άλμπουμ της, με την υπογραφή του Ζακ Πρεβέρ, το 1951 - η επιτυχία του την οδήγησε στη σκηνή του διάσημου Ολυμπιά το 1954, πριν καν κλείσει τα 30. Το 1957 εγκαταστάθηκε στο Χόλιγουντ, για την πρώτη αμερικανική ταινία της, το «Ο Ηλιος Ανατέλει Ξανά» του Χένρι Κινγκ - στα γυρίσματα γνώρισε τον επί χρόνια εραστή της, τον μεγαλοπαραγωγό Ντάριλ Φ. Ζάνουκ. Εκείνος της έδωσε την ευκαιρία να παίξει σε ταινίες σαν το «Οι Ρίζες του Ουρανού» του Τζον Χιούστον, με τον Ερολ Φλιν και τον Ορσον Γουελς, ή τον «Ραγισμένο Καθρέφτη» του Ρίτσαρντ Φλάισερ, όμως η Γκρεκό, μην αντέχοντας άλλο την κτητική, καταπιεστική σχέση της με τον Ζάνουκ, επέστρεψε το 1958 στην Ευρώπη και στο «Καλημέρα Θλίψη» του Οτο Πρέμινγκερ.
Η επιστροφή της στη Γαλλία την οδήγησε σε συνεργασίες με τον Σερζ Γκενσμπούργκ, τον Ζακ Μπρελ, αλλά και στη γνωριμία της με τον Μισέλ Πικολί, με τον οποίο πέρασε την επόμενη δεκαετία της ζωής της - την εποχή που η μουσική πήρε το προβάδισμα κι ο κινηματογράφος δεύτερη θέση. Ποτέ δεν εγκατέλειψε την τέχνη της, το '70 και το '80 έκανε αδιάκοπες τουρνέ, από το '90 ως το 2000 έδινε τακτικές συναυλίες στο Ολυμπιά. Εζησε με τον δικό της τρόπο, ασυμβίβαστα, μυθιστορηματικά. Οπως, άλλωστε, έλεγε η ίδια, «η ζωή μου έχει το δικό μου γούστο κι ένιωσα την υποχρέωση να το ακολουθήσω».
