Πίσως στα 80ς, το περιοδικό «Interview» είχε επιλέξει για εξώφυλλό και κεντρική συνέντευξη του την τότε νεότατη πρωταγωνίστρια του «Σημαδεμένου», Μισέλ Φάιφερ. Αναγνωρίζοντάς της ότι είχε βάλει φωτιά στο Χόλιγουντ και είχε άμεσα καταφέρει να μπει στην «Α List» των θηλυκών σταρ. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά; Ολοι είχαν ερωτευτεί αυτό το «αξέχαστο πρόσωπο που λάμπει και σκοτεινιάζει με ένα βλέμμα».
Σήμερα, 30 χρόνια αργότερα από εκείνο το εξώφυλλο και 20 περίπου από τότε που έχει (με εξαιρέσεις) ρίξει μαύρη πέτρα πίσω της από τα χολιγουντιανά δρώμενα, η Μισέλ Φάιφερ επιστρέφει. Και το Interview τη φιλοξενεί ξανά στις σελίδες του. Και αποτυπώνει, ξανά, το υπέροχο, αξέχαστο, αγέραστο πρόσωπό της στο εξώφυλλό του.
Δείτε ακόμη: Η Νικόλ Κίντμαν ξαναβλέπει και σχολιάζει τις φωτογραφίες της ως μοντέλο... 30 χρόνια πριν
Η τρεις φορές οσκαρική υποψήφιος, δίνει συνέντευξη/συζητά με τον Ντάρεν Αρονόφσκι - το σκηνοθέτη της στο «Mother!», την νέα του ταινία με πρωταγωνίστρια την ίδια, την Τζένιφερ Λόρενς και τον Χαβιέ Μπαρδέμ. Το θρίλερ του Αρονόφσκι (αλλά και το «Εγκλημα στο Οριαν Εξπρές» του Κένεθ Μπράνα, καθώς και το «The Wizard of Lies» του Μπάρι Λέβινσον για το ΗΒΟ, στην οποία συμπρωταγωνιστεί με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο) θα σημειώσουν τη μεγάλη της επιστροφή.
Αλλά που στο καλό είχε χαθεί; Και γιατί;
Διαβάστε αποσπάσματα από τη συνέντευξή της:
Πώς κατάλαβε ότι θέλει να γίνει ηθοποιός
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Orange County της Ν. Καλιφόρνια. Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο απομακρυσμένη από τη show business. Κι έτσι ήταν. Δεν πήγαινα καν σινεμά. Δεν υπήρχε κινηματογράφος κοντά μας. Η μητέρα μου δεν οδηγούσε, ο πατέρας μου δεν είχε ασχοληθεί καν με τη ψυχαγωγία μου. Οπότε δεν πήγαινα πουθενά. Ομως ξενυχτούσα. Εμενα μέχρι αργά και ρουφούσα τις παλιές ταινίες που έβαζε μετά τα μεσάνυχτα η τηλεόραση. Ούτε ξέρω ποιες ήταν, ήμουν τόσο μικρή. Θυμάμαι απλώς να βλέπω ασπρόμαυρο κλασικό σινεμά, κάθε βράδυ. Και κάποια στιγμή να λέω στον εαυτό μου: αυτό θέλω να κάνω. Πρέπει επίσης να ήμουν πολύ drama queen από μικρή. Γιατί θυμάμαι τη μαμά μου να με φωνάζει "τη μικρή της ηθοποιό". Οπότε όλα οδηγούσαν προς τα εκεί...»
Τα χρόνια της αθωότητας
«Στο Γυμνάσιο επέλεξα να κάνω μαθήματα θεάτρου και υποκριτικής. Ηταν ή αυτό ή αγγλική φιλολοφία και ήμουν τραγικά κακή στα φιλολοφικά. Οπότε έγινα μέλος της θεατρικής ομάδας. Ολα τα παιδιά στο θεατρικό αυτό εργαστήρι ήταν τα περίεργα παιδιά του σχολείου. Απλά δεν το ήξεραν. Ούτε εγώ το ήξερα. Κανείς δεν μου το είχε πει. Δεν ήμουν ποτέ στις παρέες των διάσημων παιδιών. Δεν ήμουν λαμπερή. Ημουν αγοροκόριτσο - έκανα σερφ, κυκλοφορούσα με σαγιονάρες και το χειμώνα και θα με έβρισκες συνέχεια στην παραλία. Αγάπησα πολύ όμως τα μαθήματα θεάτρου. Εκανα κοπάνα από όλα τα υπόλοιπα εκτός από αυτά. Αλλά ποτέ δε σκέφτηκα ότι πρέπει να τα πάρω σοβαρά. Οτι θα ήταν το μέλλον μου. Τελειώνοντας δούλεψα σε σούπερ μάρκετ κι έβγαλα τη σχολή στενογραφίας. Η κολλητή της μητέρας μου ήταν στενογράφος και είπα κι εγώ, γιατί όχι; Δεν μου άρεσε. Ούτε το σούπερ μάρκετ μου άρεσε. Θυμάμαι να στέκομαι στο ταμείο σε απόγνωση και να θέλω να πω στους πελάτες ακριβώς που μπορούν να χώσουν τα ψώνια τους. Και μια μέρα είπα στον εαυτό μου: τι θέλεις να κάνεις το υπόλοιπο της ζωής σου; Και η απάντηση ήταν μία: να γίνω ηθοποιός...»
Ηταν, είναι και θα είναι το πάθος της το σινεμά;
«Αυτό που βρίσκω ενδιαφέρον είναι η κουλτούρα του "πάθους" που καλλιεργούμε στα νέα παιδιά. Πάντα λέμε στους νέους "βρείτε το πάθος σας και δουλέψτε σκληρά να το πραγματοποιήσετε". Και κάπου διάβασα ότι, όχι, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι πάθη. Και αυτό πρέπει να είναι απόλυτα αποδεκτό. Ο,τι άλλο αποτελεί μία ακόμα πίεση για έναν νέο άνθρωπο. Ομως, μεγάλη τύχη να έχεις ανακαλύψει από μικρός τι αγαπάς. Ευλογία. Εγώ νομίζω ότι σώθηκα από την καθηγήτριά μου, η οποία με έσπρωξε να συνειδητοποιήσω ότι αυτό δεν είναι ένα τυχαίο μάθημα για μένα. Αλλά το κάλεσμά μου...»
3 φορές οσκαρική υποψήφια: εκείνη γιατί νιώθει μεγάλος απατεώνας;
«Είναι και ο λόγος που δεν μου αρέσουν οι συνεντεύξεις. Τις σιχαίνομαι. Το σκεφτόμουν σήμερα που είχα να μιλήσω σε σένα Ντάρεν, "γιατί σιχαίνομαι τόσο να δίνω συνεντεύξεις;". Και νομίζω ότι έχει να κάνει με τον συνεχή και βαθύτερο φόβο μου ότι κάποιος θα με ξεσκεπάσει: θα αποκαλύψει ότι είμαι απατεώνας και δεν ξέρω τι κάνω. Είναι αλήθεια. Σήμερα πήρα ένα μέιλ από τον Στιβ Κλόβς, ο οποίος έγραψε και σκηνοθέτησε το «Τhe Fabulous Baker Boys». Με ρωτούσε πώς πήγαν τα γυρίσματα του "Murder on the Orient Express" και η συνεργασία μου με τον Κένεθ Μπράνα. Και του απάντησα πολύ αυθόρμητα κι ειλικρινά "Ω, με ξέρεις. Νομίζω ότι είμαι ο λόγος που καταστράφηκε η ταινία". Αυτό του είχα πει και τότε, στα γυρίσματα των Baker Boys. Οτι δεν ξέρω τι κάνω, θα τον καταστρέψω. Νομίζω ότι για όλη αυτή την ανασφάλεια φταίει το ότι έσκασα στο Χόλιγουντ όταν δεν ήμουν ακόμα έτοιμη. Δεν είχα κάνει κανονικές σπουδές, δεν ήμουν απόφοιτη του Juilliard. Απλά με είχε πάρει το κύμα και προσπαθούσα να μάθω από την εμπειρία και παρακολουθώντας τους συμπρωταγωνιστές μου. Κι όταν συμπρωταγωνιστής σου είναι ο Πατσίνο, καταλαβαίνεις. Πίστευα λοιπόν ότι κάποια στιγμή θα με καταλάβουν. Οτι είμαι απατεώνας...»
Γιατί εξαφανίστηκε;
«Ισως μπορώ να απαντήσω σε αυτό τώρα, που τα παιδιά μου μεγάλωσαν κι έφυγαν από το σπίτι. Δεν εξαφανίστηκα γιατί έσβησε ποτέ η αγάπη μου για το σινεμά. Για μένα τα κινηματογραφικά σετ είναι το σπίτι μου. Οταν δουλεύω είμαι πιο κοντά στον πραγματικό και ισορροπημένο εαυτό μου. Ομως αποφάσισα να είμαι προσεκτική μεγαλώνοντας αυτά τα παιδιά. Που θα ήταν ένα γύρισμα, πόσο μακριά, θα μπορούσαν τα παιδιά μου να ακολουθήσουν, είχαν δύσκολη χρονιά στο σχολείο; Κάποια στιγμή αυτό το ξεσκαρτάρισμα με έκανε τόσο δύσκολη στους παραγωγούς που μπήκα στη μαύρη λίστα. Δεν ήταν δυνατόν να με προσλάβει κανείς. Και μετά... δεν ξέρω. Απλώς πέρασαν τα χρόνια. Τώρα μπορώ να με ξαναδιαθέσω, ολόκληρη. Κι αυτό κάνω...»
Διαβάστε περισσότερα:
