Μια από τις καλύτερες στιγμές στο φεστιβάλ της Βενετίας μέχρι σήμερα ήταν δίχως αμφιβολία η συνέντευξη Τύπου του Γουίλιαμ Φρίντκιν για το «Killer Joe». H ταινία του όπως πολύ σωστά το έθεσε κάποιος στην αίθουσα μας ξύπνησε για τα καλά το πρωί και η κουβέντα μαζί του, δεν είχε ούτε μια βαρετή στιγμή. Ανάμεσα στις απαντήσεις στις ερωτήσεις που του έγιναν προθυμοποιηθηκε να μας τραγαδούσει ότι θέλαμε («έχετε καμμιά παραγγελία, το “Volare” ίσως;») θυμήθηκε την φορά που γνώρισε τον Φελίνι («μου μαγείρεψε την πιο νόστιμη μακαρονάδα που έχω φάει ποτέ στη ζωή μου, σε ένα μικροσκοπικό γκαζάκι στο γραφείο του»), αναρωτήθηκε αν απαντήσει «Ντάρεν Αρονόφσκι» στην ερώτηση ποιον αμερικάνο σκηνοθέτη εκτιμά σήμερα «θα πιστέψετε ότι ψαρεύω την ψήφο του;», μας διάβασε ένα απόσπασμα από το «8½ » για να περιγράψει τις αδυναμίες της ταινίας του. Ευγενής, γεμάτος χιούμορ και κέφι, φρόντισε να δώσει τον λόγο σε όλους όσους βρίσκονταν στο τραπέζι μαζί του, ρωτώντας τους εκείνος όταν οι δημοισογράφοι δεν ενδιαφέρονταν. Τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα πάντως ειπώθηκαν από τον ίδιο και τον συγγραφέα του θεατρικού έργου και σεναριογράφο της ταινίας Τρέισι Λετς.
Να τι είπε για τους λόγους που μεταφέρει, δεύτερη φορά μετά το «Bug», ένα θεατρικό του Τρέισι Λετς στην οθόνη
Εχω κάνει δυο ταινίες σε πέντε χρόνια - και οι δυο είναι γραμμένες από τον Τρέισι. Διαβάζω πολά σενάρια, αλλά είναι πολύ λίγα εκείνα που με έλκουν να τα κανω ταινίες. Δεν είναι ότι αναζητώ πιο τολμηρά ή risqué πράγματα, νομίζω ότι ψάχνω ιδέες που να έχουν μια αμφισημία. Εχω την εντύπωση ότι βλέπω τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο που τον αντιλαμβάνεται κι ο Τρέισι. Οχι με κριτική διάθεση απένατι στους ήρωες, αλλά με καθαρότητα για την ανθρώπινη φύση, τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Νομίζω ότι και οι δυο βρίσκουμε τα ίδια πράγματα αστεία με έναν σκοτεινό, παράδοξο τροπο.
Ο συγγραφέας, ρωτήθηκε για την έμπνευση πίσω από το έργο του
Το «Killer Joe» ανέβηκε πρώτη φορά το 1973 και η έμπνευση για το έργο ήρθε από πολλές διαφορετικές πηγές. Η πιο βασική ήταν δίχως αμφιβολια η λογοτεχνία του Τζιμ Τόμσον ο οποίος κατάγεται από την Οκλαχόμα, όπως κι εγώ. Βασίστηκα επίσης, ελαφρά, σε μια αλήθινή ιστορία μιας οικογένειας από τη Φλόριντα νομίζω, που είχα διαβάσει στην εφημερίδα. Η μητέρα κι ο γιος πουλούσαν ναρκωτικά και κάποια στιγμή εκείνη έκλεψε μέρος από το εμπορευμά του. Τότε ο γιος και ο πατέρας αποφάσισαν να την σκοτώσουν - με μια ευκολία που μου έκανε αληθινά εντύπωση.
...αλλά και για τη δημιουργική του σχέση με τον Φρίντκιν
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι το έργο θα μπορούσε να μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Οταν όμως ο Φρίντκιν μου το ζήτησε, δεν μπορούσα να πω όχι. Νομίζω ότι, όπως είπε κι εκείνος, μοιραζόμαστε αν όχι το ίδιο βλέμμα, σίγουρα το ίδιο ήθος για τον κόσμο. Και οι δύο δεν ενδιαφερόμαστε να κρίνουμε, να σχολιάσουμε τους χαρακτήρες μας. Τους αγαπώ παρά τα φρικτά πράγματα που κάνουν και τους καταλαβαίνω. Είναι και αυτοί ζώα, όπως είμαστε όλοι μας σε αυτή εδώ την αίθουσα.
Ο σκηνοθέτης μίλησε επίσης για το πώς η προέλευση μιας ιστορίας δεν έχει καμμιά σημασία για το τι είδους φιλμ θα προκύψει
Δεν σκέφτηκα ποτέ το «Killer Joe» ως «θεατρικό». Εχετε δει την «Καζαμπλάνακα» Σας αρέσει; Ξέρατε ότι είναι βασισμένη σε ένα θεατρικό και μάλιστα σε ένα έργο που δεν ανέβηκε ποτέ, το «Everybody Comes to Rick’s»; Είναι μια από τις καλύτερες ταινίες του αμερικανικού σινεμά, αλλά προέρχεται από ένα έργο και μάλιστα είναι πολύ πιστή σε αυτό. Σχεδόν όλοι οι διάλογοι είναι αυτούσιοι. Δεν είναι η μόνη, υπάρχουν τόσες πολλές που δεν έχετε ιδέα ότι ήταν θεατρικά έργα. Μια ταινία όμως μπορεί να προέλθει απ' οπουδήποτε. Βιβλία, κόμικ, video games, κι από παιχνίδια ακόμη. Αλλά συχνά οι διάλογοι σε ένα θεατρικό είναι τόσο καλοί που σε προκαλούν να τους κινηματογραφήσεις. Ομως δεν θα το έκανα αν ο Τρέισι δεν είχε αυτό το ξεχωριστό όραμα για τον κόσμο, του οποίου δεν διεκδικώ την πατρότητα, όπως ένας διευθνυτής ορχήστρας δεν διεκδικεί την πατρότητα ενός Πουτσίνι, ή ενός Βέρντι.
Αλλά και για το σκοτεινό χιούμορ του φιλμ
Θεωρώ ότι πηγάζει από το κείμενο, από το θεατρικό. Και είμαι σίγουρος ότι μερικοί δεν θα το βρουν καθόλου αστείο. Ναι το φιλμ δεν είναι κωμικό - με τον τρόπο των Αμποτ και Κοστέλο, του Τοτό, ή του Μπενίνι. Ολοι βλέποντας τους Αδελφούς Μαρξ μπορούν να καταλάβουν ότι είναι αστείοι. Η δουλειά του Τρέισι Λετς όμως έχει ένα διαφορετικό, σκοτεινό χιούμορ. Μερικές φορές ακούω τους πολιτικούς να μιλάνε στην τηλεόραση και να λένε τι θα κάνουν για τον κόσμο και δεν μπορώ παρά να γελάσω. Οι χαρακτήρες του φιλμ δεν είναι απαραίτητα ειλικρινείς, αλλά τουλάχιστον μπορείς να δεις ποιοι είναι στ αλήθεια.
Ο Τρέισι Λετς ρωτήθηκε για μια σκηνή με ένα μπούτι κοτόπουλου από τα KFC που έγινε αυτοστιγμή κλασσική. Με έναν αληθινά εξωφρενικό τρόπο
Υπήρχε από την αρχή στο θεατρικό έργο. Ναι είναι κάτι πολύ σκοτεινό. Δεν ξέρω να σας πω από που ήρθε. Υποθέτω ότι τρώω πολύ κοτόπουλο. [Η αίθουσα ξεσπά σε γέλια]. Σας άρεσε αυτό ε; Μπορώ να σας εξομολογηθώ όμως, πως όταν κάναμε πρόβες για το ανέβασμα του έργου, πραγματικά δεν μπορούσα να παρακολουθήσω αυτή τη σκηνή. Μου ήταν αληθινά επώδυνο. [Ο Φρίντκιν παίρνει το λόγο] Νομίζω ότι είναι μια πράξη εξευτελισμού. Είναι κάτι πολύ μειωτικό αυτό που συμβαίνει, σωστά; [απευθύνεται στον Λετς]. Δεν ξέρω στ’ αλήθεια. [Πίσω στον Φρίντκιν]. Δεν ξέρεις; Τότε τι κανεις εδώ πάνω;
O Φρίντκιν, τέλος, κλήθηκε να περιγράψει τι είδους ταινία είναι το «Killer Joe»
Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω τι είναι η ταινία που έχω κάνει, δεν έχω ιδέα. Η ίδια η γυναίκα μου με ρώτησε και δεν είχα τι να της πω... Αλλά μπορώ να της μιλήσω για τους χαρακτήρες, καταλαβαίνω τη φύση τους, τους κατανοώ. Κι αν θέλετε μια ερμηνεία, για μένα το «Killer Joe» δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια διεστραμένη ερωτική ιστορία. Αυτή της Σταχτοπούτας που αναζητά τον πρίγκηπα κι όταν τον βρίσκει είναι πληρωμένος δολοφόνος. Μπορείτε να ρωτήσετε κάθε γυναίκα. Ολες θα σας πούν ότι ναι ψάχνουν πάντα ένα πρίγκηπα και συχνά βρίσκουν έναν πληρωμένο δολοφόνο. Και ισχύει και για τους άντρες. Μπορώ να σας το διαβεβαιώσω, είμαι παντρεμένος τέσσερις φορές. Δεν είναι κάτι για το οποίο είμαι περήφανος, αλλά υποθέτω κι εγώ ψάχνω την Σταχτοπούτα και βρίσκω πληρωμένες δολοφόνους. Αλλά όχι δεν αναφέρομαι στη Ζαν Μορό - με την οποία, για όσους γεννήθηκαν χτες, ήμουν κάποτε παντρεμένος. Ηταν υπέροχη και την αγαπώ ακόμη. Κι ακόμη αναρωτιέμαι τι έκανε μαζί μου. Μάλλον έψαχνε τον πρίγκηπα σε λάθος μέρος...
Διαβάστε την άποψη του flix για το «Killer Joe» και χαζέψτε στο gallery φωτογραφίες από το photo call στη Βενετία.
Δείτε ένα κλιπ της ταινίας εδώ: What is your problem?
